Zelfrespect als oefening

Welkom in deze aflevering van Kelly zegt Foert.

Ik hoop dat alles goed met je gaat en ik vind het de max dat jij opnieuw de tijd neemt en het jezelf gunt om naar deze podcast te luisteren.

Jullie weten dat ik me graag laat inspireren door het echte leven voor de inhoud van deze podcast, en met deze aflevering is dat niet anders.

Ik heb deze ingepland na een paar gesprekken die ik had met verschillende mensen, waarin telkens iets naar boven kwam dat een lichtje op mijn dashboard deed branden.

En niet enkel dat: ik las het ook in mailtjes en privé-berichtjes die ik van jullie, mijn luisteraars, mocht ontvangen.

Dan stuurde iemand iets als “en als ik hoor dat ik heel hard ben voor mezelf, dan hoor ik soms jouw stem uit de podcast of een van je cursussen, en dan denk ik: kelly zou dat niet zo hard zeggen.”

Ik vind dat een machtig compliment.
Ik weet belachelijk goed hoe je leven er kan uitzien als je zonder dat je het beseft onwaarschijnlijk hard en respectloos met jezelf omgaat, en ik zie het als mijn levenswerk om mezelf daar elke keer op te betrappen en te kiezen voor zachter en respectvoller.

Horen en voelen dat ik dat een beetje kan doorgeven is iets dat mij heel veel zin geeft en het gevoel dat het ergens ook zin heeft gehad, ook al was het bij momenten een lange, ellendige weg naar beter.

Ik ben niet geboren met het zelfrespect dat ik nu aan de dag probeer te leggen. En dat is oké. Je kunt jezelf leren om met liefde, zachtheid en respect naar jezelf te kijken en tegen jezelf te praten. Dat is waar deze aflevering over gaat. Foert zeggen tegen je eigen allerergste criticus zijn en zelfrespect zien als een oefening, geen finishlijn. Ik hoop dat je er klaar voor bent. Ik in elk geval volledig.
---
Zelfrespect draait om wat je gelooft over jezelf. Als je je nog niet bewust bent van het effect van wat je denkt op wat je voelt en doet, dan heb je dat meestal niet eens door.

Wat je denkt, voelt dan als de waarheid.
Je bent zo gehecht aan wat je altijd hebt gedacht en geloofd, over hoe de wereld werkt en wie jij daarin bent, dat het lijkt alsof alles vastligt en een uitgemaakte zaak is.

Eén van de eerste dingen die ik mensen leer is dat je niet alles moet geloven dat je denkt, ook niet over jezelf.

Wat je denkt en gelooft is immers gekleurd door wie je heeft opgevoed, in welke maatschappij je groot bent geworden en welke bril jou werd opgezet als klein kindje om naar de wereld en jezelf te kijken.

Twee mensen kunnen in knal dezelfde situatie verzeild raken - zie bijvoorbeeld programma’s als De Expeditie: Groenland, of Over De Oceaan, en er zich compleet anders in voelen.

Of met compleet andere worstelingen af te rekenen krijgen, die voor de ander lastig te begrijpen zijn. Dat heeft niks met de situatie an zich te maken, maar wel met wat er wordt gedacht en gelinkt aan de ervaring van de situatie.

Alleen al denken dat iets de kans van je leven is geeft je een ander gevoel dan dat het het laatste is dat je nodig hebt.

Dat draait niet om faken Till you make it, of toxische positiviteit, maar beseffen dat wat je denkt een stuk van jouw aandeel is in hoe je iets ervaart.

En niet enkel dat: dat je altijd en op elk moment kan en mag kiezen wat je gelooft. Dat dat niet strafbaar is.

Ik kies te denken dat er geen enkel nadeel verbonden is aan jezelf met meer liefde, respect en intentie benaderen. En dat er op dat vlak nog heel veel marge is voor we daadwerkelijk veranderen in de schrikbeelden van de dikke egoïsten en zelfs narcisten waartegen we onszelf willen beschermen door het vooral niet te durven doen.

Zie ook de aflevering van vorige week, waarin Bram aangaf niet te willen meewerken aan een steeds egocentrisch wordende maatschappij en dus koos om zichzelf en zijn eigen noden ondergeschikt te maken aan die van zijn ouders.

Het zit er echt ergens tussenin, en jij hebt niks te bewijzen of goed te maken voor de echte narcisten en dikke egoïsten van deze wereld .
---
Sommige gedachten hebben we al zo dikwijls gehad, dat we er een beetje verslaafd aan zijn. Dat is de reden dat ik mensen leer om er eens echt naar te kijken, ook al zit er heel vaak enorm veel weerstand op. Maar dat je weerstand voelt, wil niet altijd zeggen dat iets een slecht idee is.
Alleen dat het een idee is dat je een beetje stretcht, en je het gevoel geeft dat je in gevaar verkeert. Dat gevoel komt ook vanuit een geloofsovertuiging.

Wij zijn allemaal verhalenvertellers.
We hebben naar het schijnt meer dan zestigduizend gedachten per dag, en als we ons daar niet van bewust zijn, of bang zijn om ze eens goed te bekijken en tegen het licht te houden, dan is dat een beetje zoals met de monsters onder je bed.

Die zijn maar echt eng tot je het licht aansteekt.
En eens kijkt naar wat jij echt denkt en gelooft over jezelf, en van wie je dat eigenlijk hebt geleerd.

Dan wordt het plots helder, hoe het komt dat jij altijd bevestiging van je waarde wilt gaan zoeken in de blik van andere mensen. Als jij constant dingen denkt die knagen aan jouw zelfbeeld en gevoel van zelfrespect, dan heb je de mening van goedkeuring nodig om die put in jezelf tijdelijk te dempen.

Als er één ding is dat ik als coach en als mens heb geleerd, dan is het dat het leven onwaarschijnlijk zwaar en lastig wordt als alles dat je probeert vertrekt vanuit willen bewijzen dat je wel liefde waard bent.

Dan loop je rond als wat dokter Gabor mathé omschrijft als een hongerige geest, constant op zoek naar een volgend shotje liefde of goedkeuring. Of verdoving in de vorm van eten of drinken of drugs of iets anders, omdat je het lastig hebt om alleen te zijn met jezelf en dat bombardement van vreselijke gedachten te voelen afgaan over jezelf en hoe je het allemaal niet goed genoeg doet en dus geen liefde waard bent.

Dat gebeurt zoveel vaker dan je denkt, dat wat er langs buiten uitziet als groot succes gevoed wordt door een totaal gebrek aan zelfrespect en zelfliefde. En dat is vreselijk.

Ik weet dat, want ik ben al meerdere keren op dat punt geweest.
Ooit zat ik op de mooiste zomerdag in het leukste restaurant, en ik had me nog nooit zo kak gevoeld. Dat het een mooie zomerdag was, en een leuk restaurant, en dat er een man voor me zat waarmee ik blij was en ik me nog zo kak voelde, het hielp niet.⁠
⁠
Integendeel.⁠
Het was juist confronterend.⁠

Misschien heb jij dat ook al meegemaakt. Dat je eindelijk een droom waarmaakt, een job krijgt waarvan je dacht dat hij je leven beter zou maken, een relatie hebt die op papier voor veel geluk zou moeten zorgen, maar je voelt het niet.

Ik heb momenten gehad waarvan ikzelf en iedereen vond dat ik gelukkig moest zijn, maar ik voelde nog maar weinig. Sterker nog: als ik al iets voelde, dan was het dat ik al mijn dankbaarheid kwijt was, en ook daar gaf ik mezelf, zoals van alles, de schuld van.

Ik dacht dat ik mezelf graag zag, maar nu zie ik dat het een voorwaardelijke liefde was. Letterlijk onder voorwaarden.

Ik was milder dan normaal tegen mezelf als ik door middel van het behalen van een liefst foutloos parcours naar wat ik zag als de top of succes bewees dat ik goed bezig was. Dan nog zag ik enkel wat minder goed ging, maar er kon wel een klein duimpje vanaf. Tot het volgende zich aandiende en ik weer risico liep op meedogenloze zelfkritiek of iemand die iets op te merken had en alles dat een beetje stabiel leek weer begon te wankelen.

Ik had -zo zie ik nu- nog compleet geen fundament opgebouwd van zelfrespect. Ik verachtte mezelf zoals ik nooit eerder iemand had veracht. Dat deed ik door hoe ik tegen mezelf sprak. Ik was altijd opnieuw de eerste om mezelf en wat ik deed neer te sabelen en met de grond gelijk te maken.

Als iemand zei dat ze droomden van een job als de mijne, of een leven als het mijne, dan zei ik soms fijntjes: ik denk nochtans niet dat je in mijn hoofd zou willen wonen.

Dat was ook zo.
Ik dronk en at omdat het mij even een ontsnapping opleverde van mijn eigen zelfkritiek.

Soms zijn dingen die voor anderen simpel zijn voor jou pittig en lastig, en dan helpt het niet om je daartegen te verzetten, maar dan zit het in de erkenning en er niet aan voorbij gaan of het mes op jezelf richten. Wat zo simpel klinkt, maar zo lastig is als je dat nooit hebt geleerd of bij iemand in je omgeving hebt gezien. Ik weet niet hoe het bij jou zit, maar ik heb daar zelf bijzonder weinig rolmodellen in gehad.

Maar ik ga er alles aan doen om er zelf één te zijn.

Ook op vlak van genieten, plezier hebben in wat ik doe en mezelf alles ten volle gunnen, ook het zogenaamde falen of afgaan.
⁠
Wat er vanbinnen gebeurt, bepaalt wat er nog binnen komt, zei ik onlangs op Instagram. Neem dat maar letterlijk. Ik werd almaar banger om feedback te krijgen, omdat dat een licht scheen op wat ik al geloofde: dat ik een vreselijk, incapabel mens was die op elk moment door de mand kon vallen. Imposter syndrome, check.

Maar er is geen mand.
En het begon met kijken naar waarom ik dat geloofde.
Waaraan het echt lag, dat hoe luider het applaus en hoe meer lawaai van de fanfare, hoe eenzamer alles voelde voor mij.

Het heeft me heel wat uren therapie en coaching en zelfreflectie gekost, maar het antwoord was: omdat ik simpelweg nog niet had geleerd om met mededogen naar mezelf te kijken en mezelf te respecteren.
⁠
En dat is en blijft een dagelijkse oefening.
Er is niet ineens een grote transformatie of voor en na. Zo werkt groei niet. Het zit hem in duizend kleine beslissingen en draaitjes aan je stuur forever.

Het is niet omdat je het begint te zien, dat je je eigen ergste criticus bent, dat je het ook al kunt veranderen. Dat vraagt heel veel tijd en boterhammen.

Maar het begint wel met luisteren naar hoe jij tegen jezelf praat als de dingen niet lopen zoals je zou willen of verwacht had.

En ook als ze wel lopen zoals je wil of verwacht had.
Kun je dan lief zijn voor jezelf, of ben jij zo iemand die altijd weer inzoomt op wat er beter had gekund?

Ook dat is oké.
Ook daar zouden we onszelf voor door de mangel durven halen, als dat de bril is die onbewust op onze neus staat.

Boos zijn omdat we boos zijn.
Verdriet hebben omdat we verdriet hebben en vinden dat dat niet kan.
De tweede pijl op jezelf richten, noemen ze dat soms.

Daar kan en mag je mee stoppen.
En het kan dat dat zijn tijd zal vragen.
Het moet niet sneller dan het gaat.
Laat ook dat maar genoeg zijn.
Je tempo, je weg, en zie het als je de neiging hebt om het te weinig of niet goed of sterk genoeg te vinden van jezelf.

Ook dat zijn allemaal voorwaarden die je stelt aan jezelf.
Dat het sneller moet gaan.
Dat het foutlozer moet zijn.
Dat het maar goed is of genoeg is als dit of als dat.

Maar genoeg en goed zijn beslissingen die jij voor jezelf mag nemen.
Ik bepaal wat genoeg is.
Los van wat anderen daarover denken.

En man, is dat een weg geweest, na een verhaal waarin ik leerde geloven dat sommige dingen aan mij veel te veel waren en andere te weinig. Dat klopt, dat ik voor sommigen te veel ben en voor anderen niet genoeg, maar dat is mijn probleem niet.

Ik heb dat niet op te lossen door mezelf aan te passen en van het ene wat minder en het andere wat meer te zijn, tot ik iemand anders tegen kom die vindt dat waar ik minder van probeerde te zijn eigenlijk wel wat meer mag zijn. Dat is niet doenbaar en niet duurzaam, al heb ik het wel tot niet eens zo lang geleden geprobeerd.

Ik kan niet leven op basis van wie diegene die op dat moment voor mij staat wil dat ik ben. Dat is compleet ten koste van mezelf.

Jezelf zijn is de filter, en als ik te luid, plat, dik, lelijk, klein, aanwezig of ontoereikend ben volgens sommigen, dan snap ik dat en kan ik ook perfect begrijpen en aanvaarden dat ze afstand bewaren of nemen.

Dat doe ik zelf ook.
Dat is niks persoonlijks.
Dat heeft soms met capaciteit, eigen triggers of de mood van het moment te maken.

Zelfrespect is mezelf bekijken met hetzelfde respect dat ik probeer op te brengen voor anderen. Het zien wanneer ik mijn lat belachelijk hoog leg, mezelf verontschuldigen en die bewust wat lager leggen.

Het draait niet om jezelf beter vinden dan anderen.
Het draait om dingen in balans brengen die dat misschien al heel lang niet zijn, en alle tijd nemen om te kijken, te voelen en te proberen.

Zie het als je jezelf overal de schuld van geeft.
Voel het als je het mes systematisch op jezelf richt omdat je dat als kindje geleerd hebt.
Stel het in vraag als je ervan overtuigd bent dat je te traag, te chaotisch, te luid, te van alles bent. Volgens wie? En wie haalt er voordeel uit, als jij dat nooit in vraag stelt maar dat blijft geloven?

Heel vaak zijn dat naast mensen ook systemen.
Mensen blijven braaf functioneren binnen systemen van onderdrukking als ze geloven dat er van alles mis is met wie ze van nature zijn.

En wat die narcisten en dikke egoïsten betreft: je maakt jezelf veel kwetsbaarder voor misbruik als je misbruik verwart voor liefde. Narcisten zijn zot van mensen met een gebrek aan zelfrespect, heb ik zelf mogen ervaren.

Het is pas als jij je standaarden verhoogt, dat je het kunt beginnen zien en voelen als iemand iets liefde of respect voelt, maar daar iets helemaal anders tegenover zet.

Je moet niet langer gemeen zijn tegen jezelf.
Je mag daar vandaag mee stoppen.

Door zoals ik stop te beginnen zeggen als je een gedachte hoort die je pijn doet. Stop, dat zeggen we niet meer tegen Kelly. Again and again, tot de storm in je hoofd gaat liggen.

Dat is de oefening.
Lukt het niet alleen, praat er dan met iemand over, schakel hulp in, zet je op de wachtlijst van Note to Self via de link in bio. Dat is wat we doen in de community, en ik zie elke dag hoeveel er mogelijk is met een paar simpele tools en de zorg van andere mensen.

Er bestaat volgens mij geen grotere vrijheid dan het besef dat ik bepaal wat succes betekent, voor mij, en dat wat iemand anders daarover denkt meer zegt over de ander dan over mij.

Bedankt om te luisteren, en alle liefs!