Waarom alles begint bij jezelf

Een hele goede morgen, beste luisteraar, en welkom in aflevering 35 van Kelly zegt Foert.

We hebben ondertussen al tegen een hoop dingen foert gezegd, en zo ineens misschien al eens wat minder tegen onszelf.

Dat is altijd mijn hoop als ik een nieuwe aflevering maak en opneem, dat het een toestemmingsbrief is om dingen in jouw leven tegen het licht te houden en misschien wat regels te beginnen heronderhandelen.

Regels waarvan je je niet altijd bewust bent, als je niet de tijd neemt om even te vertragen en je af te vragen wat jij denkt of gelooft. Waarvan jij overtuigd bent dat het nu eenmaal moet of niet anders kan. Terwijl je natuurlijk altijd te kiezen hebt. Wetende dat elke keuze gevolgen heeft, en dat het boeiend kan zijn om met nieuwsgierigheid te kijken en ook te beseffen dat niet kiezen soms nog veel grotere gevolgen heeft.
---
Vandaag wil ik het graag hebben over een concept dat ik uit probeer te dragen in alles dat ik doe en maak, namelijk dat alles altijd begint en eindigt bij de relatie met jezelf.

Dat is een idee waar ik soms weerstand over ontvang. Mensen vinden dat wat ik zeg niet klopt. En dat mag zeker.

Dat is denk ik ook de reden dat mensen zoveel meningen hebben over therapie en coaching. Ze gaan ervan uit dat als je kijkt naar je eigen stuk, dat dat ook impliceert dat er iets mis is met jou, of dat jij van alles de schuld krijgt.

De komende afleveringen ga ik het gesprek met je aan over allerlei woorden die met zelf beginnen.

Is dat niet egoïstisch en egocentrisch, vragen mensen me soms, al dat richten op jezelf en dus niet op anderen?

Wel.

Eén van mijn belangrijkste inzichten van de afgelopen jaren is eigenlijk iets dat dat tegenspreekt.

Alles dat samenhangt met de relatie met jezelf, heeft ook effect op de relatie met anderen.

En neen, je verandert niet in een narcist omdat je jezelf even veel aandacht probeert te geven als andere mensen. Want het gaat zelfs niet eens om meer.

De meeste mensen die ik mag helpen zijn mensen die zichzelf vergeten zijn. Geen narcisten die doorgeslagen zijn naar het andere extreme.

Het zijn de mensen die zodanig gericht zijn op het plezieren en niet bruskeren van anderen, dat ze zich nooit nog afvragen of zij eigenlijk nog wel content zijn. Als jij denkt: maar dan hebben ze wel goede relaties met anderen, dan wil ik je graag vragen of dat wel klopt.

People pleasers zijn heel vaak verbitterde mensen.
Aan de buitenkant zijn ze vriendelijk, springen ze voor iedereen, geven ze een vibe af van je mag mij altijd alles vragen en ik ga direct alles laten vallen voor jou, maar vanbinnen is het een compleet ander verhaal.

Een verhaal van eenzaamheid, angst, stress, een laag zelfbeeld, en een drang om zichzelf veilig te houden en het beeld dat anderen van hen hebben te controleren door constant voor iedereen te blijven hollen en springen ten koste van zichzelf.

Als jij dit herkent, blijf dan luisteren en plan ineens ook de volgende afleveringen in. Het kan volgens mij zeker geen kwaad om er ons wat vaker bewust van te zijn. Daarmee begint alles, ik meen het. Ik zie het letterlijk elke dag.
---
Onlangs postte ik een citaat van de schrijver Yung Pueblo op mijn Instagram, uit zijn mooie boek Lichter.

Het gaat als volgt:

“Je kunt een rustig leven en een geweldige partner hebben, maar toch ongelukkig zijn als je je innerlijke landschap niet goed hebt verzorgd.”

Onder dat citaat deelde ik het volgende stukje tekst, dat heel veel reactie van jullie opriep:

> “Ik snap het niet, ik heb toch alles?”
> ⁠
> Ooit zat ik op de mooiste zomerdag in het leukste restaurant, en ik had me nog nooit zo kak gevoeld. Dat het een mooie zomerdag was, en een leuk restaurant, en dat er een man voor me zat waarmee ik blij was en ik me nog zo kak voelde, het hielp niet.⁠
> ⁠
> Integendeel.⁠
> Het was juist confronterend.⁠
> ⁠
> Dat mijn innerlijke strijd over alles heen lag.⁠
> Dat ik de zon niet meer voelde.⁠
> Dat ik al mijn dankbaarheid kwijt was.⁠
> ⁠
> Wat er vanbinnen gebeurt, bepaalt wat er nog binnen komt.⁠
> ⁠
> Soms is groot succes aan de buitenkant het gevolg van een steeds grotere innerlijke strijd vanbinnen.⁠
> ⁠
> En hoe luider het applaus en hoe meer lawaai van de fanfare, hoe eenzamer alles voelt. Want net als je heel gelukkig zou moeten zijn, wegens binnengehaald contract, kinderdroom waargemaakt, groot zakelijk succes, voel je het niet.⁠
> ⁠
> En als je dan niet hebt geleerd om met mededogen te kijken naar wat er aan de hand is, dan haal je je eigen messen boven en richt je ze op jezelf.⁠
> ⁠
> Want je hebt toch alles?⁠
> Wat voor mens is er zelfs dan niet tevreden?⁠
> ⁠
> Als jij dit bent: je bent niet alleen. ⁠
> Het zit niet daar waar je zoekt, en het is soms pijnlijk om dat te beseffen. Het is misschien tijd om eens echt naar binnen te keren, en te kijken naar wat daar vergeten werd. En het is echt nooit te laat. 🤍✨🙏

Ik denk dat deze post zo resoneerde omdat het over een paar dingen gaat. Succes, en wat dat betekent. En hoe dat lang niet altijd is wat het volgens onze maatschappij zou moeten betekenen.

De parameters die we gebruiken om succes te meten zijn bekend. Hoeveel geld er op onze bankrekening staat, hoeveel volgers we hebben online, hoeveel promoties we doorlopen.

Alleen is een inzicht dat veel mensen hebben dat dat niet is wat voor een intern gevoel van succes zorgt. We jagen ze na, al die doelen en parameters, omdat we geloven en ook geleerd hebben dat het daar beter is dan hier.

Als we afgevallen zijn, bekend zijn, getrouwd zijn, dan gaan we voelen waar we naar jagen.

Geluk, rust, kalmte, voldoening.
Maar ik heb geleerd dat je ergens aankomt zoals je onderweg bent.

Als je er niet in slaagt om lief te zijn onderweg, dan ga je bij aankomst ook niet ineens lief zijn voor jezelf.

Je neemt altijd jezelf mee.
Dat is zo belangrijk om te beseffen.

Als je hard bent voor jezelf voor je de lotto wint, dan ga je dat nog altijd zijn, maar dan met honderd miljoen euro op je rekening.

Honderd miljoen euro op je rekening zorgt er niet voor dat jij plots anders bent tegen jezelf of anderen. More money, more problems, dat is volgens mij zo, en misschien zorgt meer geld ervoor dat je je lastigheid verplaatst naar alles dat meer geld met zich mee brengt qua beslissingen, verantwoordelijkheden en keuzes.

Het is niet geld of status dat zorgt voor geluk of kalmte.
Het is hoe je erin slaagt om voor jezelf te zorgen bij stress, of je je zenuwstelsel weet te kalmeren of jezelf kunt troosten als het lastig is. En het zal ook nog lastig zijn als je honderd miljoen euro hebt. Je gaat nog altijd soms diarree hebben en mensen die je niet naar waarde schatten of geloven dat je een lul bent omdat je honderd miljoen euro hebt.

We gaan allemaal dood, we worden allemaal verkeerd begrepen, we hebben allemaal mindere dagen, en ik geloof niet dat honderd miljoen euro al die dingen wegneemt. Ik geloof wel dat als je een lul bent tegen jezelf als je geen honderd miljoen euro hebt, je dat ook gaat zijn als het bedrag op je rekening staat. Net als tegen andere mensen.

Neuters donna neut, zegt Eva Mouton, en als ze niet content kunnen zijn met een gewone auto, is de kans groot dat ze ook gaan zagen over iets dat niet goed is aan hun Ferrari Testarossa. Dat is hoe mensen zijn. Zichzelf.

Jij bent de enige mens waarmee je heel je leven door een deur moet kunnen. En de meeste mensen hebben niet door dat ze amper met zichzelf door een deur kunnen, en het uit zich in hoe ze omgaan met anderen.
---
Soms weet je niet hoe hard je bent voor jezelf tot je iemand iets anders ziet doen en voorleven.
Op dat gebied heeft het ook invloed op anderen, merk ik.

Mensen zeggen mij soms dat hoe ik hier praat en in mijn cursussen een blik is die zij niet kennen. Een blik van net wat meer nuance en aanvaarding, waardoor ze soms mailen dat ze mijn stem horen als ze zichzelf naar hard horen gaan. Ik hoor regelmatig dat mensen zeggen dat ze zich afvragen wat ik zou antwoorden als ze zouden zeggen dat ze niet genoeg hun best doen. Hoe zalig is dat?

Tegelijk hoop ik dat ook door te geven aan mijn kinderen.
Door hun soms bijna automatische hardheid en zelfkritiek te counteren met “je kan het nog niet, maar je hebt tijd”. Of “ik weet dat het lastig is, maar ik geloof dat je het gaat kunnen.” Of “ik vond dat ook heel eng vroeger, maar hoe meer je het doet, hoe makkelijker het wordt.”

Dat is ook wat een goede therapeut of coach voor je kan doen.
Je laten uitzoomen, en met mildheid wijzen op jouw aandeel in je lijden.
Door met jou te kijken naar de woorden die je gebruikt, maar ook de denkfouten die je misschien onbewust maakt en aanziet als waarheid.

Radicaliseren, zwart wit denken, rampje het stuur van de bus laten overnemen, of iets anders dat mensen nu eenmaal doen als ze er niet bij stilstaan.

Jouw stukje is het enige waar jij invloed op hebt.
Je kunt heel je leven al je energie steken in vinden dat het aan andere mensen of externe omstandigheden ligt, dat alles lastiger en zwaarder is dan jij had gewild. En dat is ook voor een deel zo, dat andere mensen en omstandigheden van alles kunnen veroorzaken voor jou.

Maar het is verspilde energie om je daarop te richten.
Het doet niks.

Willen dat iets of iemand anders was is vooral een vergiftigd geschenk voor jezelf, en verandert zelden iets aan de omstandigheden of de andere mensen die deel uitmaken van die omstandigheden.

Je geeft al je kracht weg als je je daarop richt.
Hoe neem je je kracht terug?

Door naar binnen te kijken en uit te pluizen waar jij invloed op hebt.
Dat is niet: wat andere mensen doen, denken of zeggen.
Dat is ook niet: controleren wat er er in de wereld gebeurt.

Jij hebt invloed op wat je kiest te denken, hoe je naar iets kiest te kijken en welke acties je kiest te ondernemen.

Als je je niet bewust bent van de link tussen al die zaken, dan weet je soms niet dat je te kiezen hebt. Dan kan het dat je dingen doet volgens oude patronen die je niet altijd in de gaten hebt.

Ook dat is oké. ‘Do the best you can until you know better. Then when you know better, do better.; is een machtig citaat van Maya Angelou dat ik graag gebruik. Het heeft geen zin om je slecht te voelen over het verleden, daar heb je niks te zoeken. Doe het met wat je weet, en blijf dat doen.

Zien waar je invloed op hebt en waarop niet staat los van je schuldig voelen of een schuld op jou nemen.

Het gaat over nu, op dit moment, de volgende juiste beslissing nemen. Niet de enige juiste, ik weet zelfs niet of die bestaat.

Het is nieuwsgierig zijn.
Naar hoe jij staat in relatie tot jezelf en dus ook tot anderen.

Dat maakt je geen egoïst. De meeste mensen zijn niet narcistisch en hebben nog heel veel marge voor ze zelfs in de buurt komen van een liefdevolle relatie met zichzelf. Maar ze zijn zo bang dat ze in het extreme van egoïsme en narcisme zouden kunnen verzeild raken en zo zouden bewijzen dat ze een slechte mens zijn en misschien wel blauw haar hebben, zie die episode, dat ze liever anderen de schuld blijven geven van wat hen overkomt.

Je relatie met jezelf bepaalt alles.
Hoe je leeft, wat je jezelf gunt, wie je in je omgeving wilt en duldt, wat je bereikt en probeert en mag van jezelf. Hoe je tegen jezelf spreekt als het goed of minder goed gaat, dat is wat bepaalt wat er zich in jouw leven ontplooit.

En het begint altijd met kijken.
Je afvragen wat jij gelooft, en van wie je die overtuigingen hebt geleerd.

Het is lastig om stil te mogen vallen als jij hebt geleerd dat stilvallen wil zeggen dat je lui en vadsig bent. Ik heb coachees die dat over zichzelf zeggen als ze een lunchpauze nemen van 30 minuten in plaats van door te werken. Dat ze walgen van hun eigen vadsigheid.

Dat is vreselijk.
Dat je gelooft dat je vadsig bent als je dertig minuten niet werkt.
Dat je geleerd hebt dat dat de waarheid is.

Als je zo naar jezelf kijkt en zo tegen jezelf praat, dan heeft dat sowieso effect op hoe jij naar anderen kijkt.

Een betere wereld begint bij jezelf, het is een cliché voor iets.
Als je tot aan het einde geluisterd hebt, dan wil ik je aanraden om er eens echt op te beginnen letten. Hoe jij tegen jezelf spreekt.

Hoeveel “hoe is dat nu toch mogelijk?” Jij op dagelijkse basis hoort, en of er een verband is tussen hoe je dat denkt over anderen.

Kun jij jezelf fouten vergeven, of ligt die lat misschien ergens waar je er eigenlijk niet aan kunt? En leg je die lat op dezelfde plek voor andere mensen? Welke gevolgen heeft dat voor hoe je je met anderen verbindt, en hoe relaties voor jou voelen?

Zo boeiend, allemaal.
En het heel erg waard om te beginnen kijken.
Al was het omdat je ervoor wilt zorgen dat de grootste criticus en relletjesstoker niet al jaren in je hoofd leeft, zonder daar huur voor te betalen.

Tot volgende week!