Vraag maar raak 2

Hey daar, welkom in een aflevering met een rond getal, nummer veertig al. Hoe zot! Blij dat je opnieuw kiest om te luisteren. Of misschien is het wel de eerste keer dat je dat doet. Allemaal goed, en zeer welkom.

Omdat het de veertigste aflevering is, leek het me tof om nog eens een vragenrondje te doen. Ik heb een formulier waarin je me je vragen kunt stellen, en daar kwam weer van alles uit dat ik vandaag heel graag wil proberen te beantwoorden.

Er kwamen vragen binnen over verslavingen, voortschrijdend inzicht, het al dan niet bewaren van je dagboeken, rust vinden in je hoofd, en nog veel meer.

Laat ons beginnen!

De eerste vraag kwam van Liesbeth uit Vilvoorde.

### Dag Kelly! Onlangs deelde je een post over het boek dat je nu niet meer zou schrijven. Heel mooi vond ik dat, over voortschrijdend inzicht en hoe je jezelf zag veranderen door de jaren heen. Dus vroeg ik me af: heb je ook podcastafleveringen die je niet meer zou maken? Of instagramposts? Eigenlijk pols ik dus naar andere inzichten die je intussen hebt gekregen. Niet veroordelend, maar met mildheid en nieuwsgierigheid. Groetjes van een grote fan, Liesbeth.

Hey Liesbeth, ik heb nergens spijt van, maar ik denk dat ik - doordat ik constant bijleer, over alle onderwerpen waar ik al een podcast over heb gemaakt op dit moment al weer een andere podcast zou maken. Hetzelfde met instagramposts of hele oude blogposts.

Ik verander constant van gedacht of pas mijn mening aan, op basis van de boeken die ik lees of de gesprekken die ik heb. Ik ben bijvoorbeeld heel trots op oude cursussen die ik heb gemaakt, en zie nu ook hoe imperfect ze zijn en altijd gaan zijn, omdat ik ook maar door mijn eigen bril naar de wereld kijk. De cursussen die ik zeven jaar geleden maakte, waren cursussen van mij zeven jaar geleden. Ondertussen zie ik nog beter mijn eigen paardenbril en valkuilen, en besef ik bijvoorbeeld dat het Blogboek geschreven werd door iemand die nog een pak perfectionistischer was dan ik nu ben. Waardoor ik het nu compleet anders zou schrijven. En dat is oké. Ik maak me meer zorgen over mensen die nooit van gedacht durven of mogen veranderen. Ik ben nu een andere coach en podcastmaker dan vorig jaar. En volgend jaar zal dat ook zo zijn.Dat mag ik hopen en vind ik een hele mooie gedachte.
Al die zaken zijn zoals foto’s, het zijn momentopnames. Maar ik probeer mijn identiteit niet samen te hangen met wat ik geloof, want anders ben ik te rigide in waarin ik geloof. Ik hoop dat dat sense maakt.
Ik vind van gedacht kunnen en mogen veranderen een teken van nieuwsgierigheid en nederigheid. Twee van mijn belangrijkste waarden, die ik ook in de toekomst hoop te blijven cultiveren.
---
Een vraag van Saar:

### Hoe vindt jij rust in je hoofd? Ik betrapte me onlangs dat mijn hoofd nooit rustig is. En om dat in gang te houden, pomp ik er vaak nog meer in: een audioboek luisteren tijdens koken, serie kijken tijdens was plooien, podcast luisteren tijdens het lopen, boek lezen tot ik in slaap val of als ik op de spijkermat lig…
###
### Het is erg dubbel, ik hou zo van inzichten en heb ook wel graag input, ik leer graag bij (leerhonger) en nadenken/analyseren is echt mijn ding.. dus ik begrijp ook wel dat ik op zoek ga naar input. En ik zie het ook vaak als een win win tijdens vb taken die me niet uit zichzelf plezieren.
###
### Maar wanneer is het verdoven en wanneer is het inspireren? Hoe krijg ik (of gun ik) af en toe ook rust of pauze? Graag wat inspiratie: hoe doe jij dat? Of hoe kijk jij ernaar?

Hey Saar, dankjewel voor je vraag! Ik kies bewust voor stilte, omdat ik dezelfde neiging heb als jij. Ga zelf aan het stuur zitten en experimenteer met minder, als je voelt dat je nood hebt aan stilte.

Dat is zelfbegrenzing he.
De beste manier is afspraken maken met mezelf.
Ik beslis op voorhand wanneer wel en wanneer niet.

Bijvoorbeeld: ik lees elke dag, maar nooit op mijn spijkermat. Ik luister enkel naar podcasts in de badkamer of in de auto. Ik lees maar één boek per keer. Ik wandel met een vriendin of in stilte.
Dat zijn principes die ervoor zorgen dat ik mezelf ook rust gun.
Als jij voelt dat je meer stilte of rust wilt, vraag je dan af waar je die gaat halen. En waar je bang voor bent als je geen input hebt. Als je al bang bent. Misschien is het om geconfronteerd te worden met je eigen gedachten? Dat hoor ik namelijk wel eens. Wordt er dan vriend mee. Schrijf in je dagboek, luister naar wat ze je te vertellen hebben. Het kan zo onwaarschijnlijk waardevol zijn om eens vaker naar je eigen gedachten te luisteren in plaats van naar die van andere mensen. Beslis op voorhand en leer die kleine afspraken met jezelf eren en nakomen. Zie waar het je brengt. Succes!
---
Een vraag van Hilde uit Turnhout, die daar misschien een beetje bij aansluit:

### Hoe hou je het vol om echt élke dag te schrijven? Ik vind het echt superknap dat je dat kan én ik ben door jou te volgen opnieuw beginnen schrijven (ik mijn tienerjaren wel wat dagboeken geschreven), maar echt élke dag lukt mij vooralsnog niet. Ik moet er misschien wel bij vertellen dat ik in een woelige periode zit (manlief wordt behandeld voor darmkanker) en dat ik me daardoor niet al te happy voel. Er zijn dan dagen dat de goesting om iets te doen (zelfs al is dat ‘maar’ 1 zinnetje schrijven) mijlenver weg zit. Dus ik ben heel erg benieuwd of het jou altijd vrijwel ‘vanzelf’ lukt om elke dag te schrijven, of dat het soms ook als een opgave (het zoveelste ‘moetje’) voelt.

Hey Hilde, ik wil je eerst en vooral veel sterkte wensen! Klinkt heel pittig, zowel voor jou als voor je man.

Misschien is het laatste dat jij nu nodig hebt elke dag moeten schrijven, bedenk ik me dan. Maar ik antwoord graag even vanuit mijn eigen ervaring, in de hoop dat dat wat druk wegneemt of je misschien wel inspireert, wie weet.

Een van de belangrijkste zaken die ik heb moeten leren om terug te keren naar mezelf na een leven van vooral gericht zijn op de verwachting van anderen, was kleine afspraken nakomen met mezelf. En die minstens even belangrijk beginnen vinden als een afspraak met of een verwachting van iemand anders.

Ik had het belachelijk moeilijk met alle gevoelens die samenhingen met anderen teleurstellen. Elke dag bepaalde dingen doen voor mezelf, hangt samen met soms neen moeten zeggen tegen iemand anders die mij dan wil claimen.

Elke dag schrijven betekent dat ik tegen mijn man en kinderen zeg dat mama eerst even een half uur in haar dagboek gaat schrijven en dat ze dus moeten wachten en mij even moeten laten doen.

Elke dag vasten betekent dat ik soms dingen doe die anderen niet snappen of waar ze niet mee akkoord gaan.

Dat waren oefeningen op zich.
Ik schrijf elke dag omdat het me zo hard helpt om dichter bij mezelf te komen, wat ik voel en denk voorrang te geven, patronen te doorzien waarbij ik mezelf zou verliezen, me elke dag te vragen wat ik voel of nodig heb.

Ik ben dat zo gewend dat ik er niet meer zonder kan.
Ik ben iemand geworden die dat doet en dat zichzelf gunt.
Elke dag wandelen, schrijven, voor mezelf zorgen, het is voor mij een vorm van weerstand en rebellie in een maatschappij die verwacht dat wij onszelf verliezen. Maar ik ben mezelf al te veel verloren en ik wil het niet meer. I uit. En elke dag schrijven is een grote oefening in van mezelf zijn en foert zeggen.

---
Dan nog een van Sofie uit gent:

**Hoe begon je aan vriendschappen op latere leeftijd. Ergens in een podcast lang geleden zei je dat je vooral vrouwen vriendschappen nooit vertrouwde. Nu lijk je (toch minstens 1) hechte vriendschap(pen) te hebben. Zelf worstel ik ermee. Ik heb vrij veel vriendinnen, maar echt heel close voelen ze niet. Ik lijk niet ‘mijn mensen’ aan te trekken? Ik hou vooral bij wie ooit op m’n pad kwam. Heel waardevol daar niet van, maar ik evolueer op bepaalde gebieden andere kant op en mis daarin een soulmate ofzo. Ben vooral benieuwd naar jouw kleine eerste stapjes, wat begon je anders te doen en bij wie?**

Dag Sofie, dankjewel voor je vraag!

Ik heb niet veel vrienden, maar dat is oké, want ze zijn wel intens en diepgaand, en dat is waar mijn voorkeur naartoe gaat. Ik heb liever een paar vrienden die ik veel zie en waarbij ik me aanvaard voel, dan oppervlakkige vriendschappen waarin ik een rol moet spelen.

Ik weet niet of ik een expert ben. Ik probeer vooral te voelen waarom ik iemand zie en of ik er eigenlijk iets aan heb, aan bepaalde contacten. Is dat zo, dan cultiveer ik, is dat niet zo, dan neem ik afstand.

Ik ga niet zeven keer wandelen met iemand als ik de derde keer voel dat ik niet aan bod kom. Ik ben niet heel toegankelijk en nogal streng in met wie ik tijd doorbreng. En ik word soms teleurgesteld, niet alles draait goed uit en daar hoort verdriet bij en het besef dat het toch kwetsbaar is, je hart openstellen en dan eindigen waar je niet wilde zijn.

Mijn advies zou zijn: nog meer je echte zelf zijn en tonen, en dat als filter gebruiken. Ik ben nu meer mezelf dan ooit. Ik ga los in wie ik ben en wil zijn. En dat is niet voor iedereen, maar ik wil vriendinnen die bereid zijn om mij aan te kunnen. En die mij ook in vraag durven stellen. En omgekeerd.

Ik ben niet voor iedereen, en mijn vriendinnen ook niet, maar ik vind hen de max en zij mij ook meestal en wij verdienen dat.

Dus voel vooral.
Wat jij wilt en nodig hebt. Jezelf zijn is altijd de filter. Niet je best doen voor iemand die je tolereert maar niet apprecieert. Ofzo. Dat kan beter. Je mag meer willen en zoeken en verwachten.

Ik heb net als bij Youri het gevoel dat ik chance had met wie ik tegenkwam, maar ook dat het meer was dan enkel chance. Er wordt ook bewust aan gewerkt. :)
---
### Een vraag van Karolien uit Kapellen
###
### Wat doe jij eigenlijk met alle volgeschreven bullet journals, note books, agenda’s enz.? Heb je die nog allemaal? Gooi je die onmiddellijk weg? Of na een bepaalde periode? Weet je echtgenoot (of een goede vriendin?) wat je graag wilt dat ermee gedaan wordt, als je er niet meer bent? (God forbid!)
### Klinkt misschien allemaal een beetje luguber. Toch is dit iets wat mij bezighoudt. Ik heb ook al veel schriftjes en boekjes volgeschreven en ik weet niet goed wat ik ermee moet doen… Ik denk wel te weten dat ik liever niet heb dat iemand ze leest…

Die liggen hier allemaal nog ergens in een doos.
Ik heb me die vraag over na mijn dood zelf nog niet gesteld, maar in Note to Self was er eens iemand die vertelde dat ze een blad in al haar journals plakte met: dit zijn mijn persoonlijke dagboeken. Ik heb ze niet geschreven om gelezen te worden, maar mocht je dat wel doen en ze kwetsen jou, weet dan dat dit niet mijn bedoeling was, maar enkel mijn ongefilterde persoonlijke beleving. Ik ben daar zelf eigenlijk echt niet mee bezig, vrees ik. Ze slingeren rond in mijn huis, ik ga ervan uit dat ze niet gelezen worden, en indien wel, dan zijn het niet meer dan mijn ongefilterde gedachten waar ik me eigenlijk minder en minder om schaam. Dus so be it. Wat wil jij? Misschien is een shredder een idee, als je ermee zit? Of een koffer met een sleutel en een brief?

---
Een vraag van Nadia uit Assebroek dan:

### Lieve Kelly, in de podcast gaat het soms over verslaving van vb. alcohol, eten… ik vroeg me nog af: vanaf wanneer is iets een verslaving? Wil je hierover meer vertellen hoe jij het ervaren hebt?

Dat wil ik zeker. Voor mij draaien verslaving rond ongezonde relaties met iets of iemand. Meestal zijn het dingen die je op korte termijn helpen om jezelf of je gedachten te verdoven, en bepaalde dingen te vermijden, maar op lange termijn zorgen voor nog meer miserie.

Alcohol hielp mij om even vakantie te hebben van mijn vreselijke gedachten over mezelf, maar op lange termijn hielp het me helemaal niet omdat ik de dingen niet in de ogen durfde kijken en ook almaar banger en gestresseerde werd, omdat ik voelde dat mijn relatie met alcohol niet juist zat.

Ik dronk omdat ik weg wilde uit mijn hoofd, en ik dronk daardoor almaar meer omdat de schaamte over mijn drankgebruik voor extra stress zorgden.

Hetzelfde met overeten. Ik eet nog altijd soms omdat ik mijn emoties even wil verdoven of wegduwen, niet omdat ik honger heb. Maar op lange termijn zorgt dat voor problemen: overgewicht, buikpijn, een minder tof zelfbeeld. Dus nu probeer ik door middel van anders eten te kijken naar de redenen waarom ik eet in plaats van te voelen.

Voor mij draait het minder om hoeveel je eet, drinkt of iets anders doet dan om waarom je het doet en het gevoel hebt dat je afhankelijk bent of niet anders kunt. Wees daar vooral nieuwsgierig naar. Ik hoop dat dat een antwoord is op je vraag. En geen schaamte, het kan iedereen overkomen en het is meestal heel begrijpelijk, dat het gebeurt.

En nog een vraag van dezelfde mailen:

### Lieve Kelly, hoe zorg je goed voor jezelf en tegelijkertijd goed voor je kindje(s)? Hoe verdeel je je tijd tussen jezelf en hen, vind je het moeilijk om tijd voor jezelf te nemen en om es niet beschikbaar te zijn voor hen, wil je hierover iets meer vertellen hoe dit bij jou gaat en ben je hierin al gegroeid?

Goede vraag, ik ben daarin zeker al gegroeid!
Ik liep daar eigenlijk al heel snel tegenaan omdat mijn eerste kindje een huilbaby was en ik na een maand of zes bij een therapeute terechtkwam die de vraag der vragen stelde: wat doe jij eigenlijk nog voor jezelf.

Mijn antwoord was: niks.
Ik las niet meer, ik kookte niet meer, ik verzorgde mezelf niet meer, ik zorgde alleen nog maar en werd daar heel ongelukkig en angstig van.

Dus toen Dexter nog heel klein was, ben ik dat deel van zelfzorg beetje bij beetje beginnen opbouwen en dat is voor mij nog altijd essentieel, in de gaten houden dat ik ook als moeder van mezelf ben en blijf en meer ben dan enkel dat. En dat ik daarin ook een rolmodel kan en mag zijn voor mijn kinderen, want ik wil hen leren dat mama’s ook mama kunnen zijn zonder zichzelf te verliezen.

Dus lees ik elk jaar veertig boeken, weten ze dat mama tijd nodig heeft om te schrijven, wandelen, iets te gaan eten of drinken met hun vader of een vriendin, dat mijn job belangrijk is, en mijn podcast en hobby’s ook. Dat ik graag bezig ben met hoe ik eruit zie, dat ik niet altijd beschikbaar ben maar wel probeer om aanwezig te zijn als ik er ben. Ik heb moeten leren om grenzen te stellen als moeder, en dat is nog altijd lastig. Ik heb daar veel innerlijk werk rond gedaan. Wat is dat, een goede moeder? Cijfert die zich weg voor haar kinderen, en welke gevolgen heeft dat? Wil ik dat doen of blijven geloven? Wil ik een voorbeeld zijn in onbaatzuchtigheid, of juist in mogen leven en mezelf zijn, en mezelf zijn als imperfecte moeder die haar kinderen heel graag ziet en ze soms achter het behang wil plakken en weglopen voor een week of drie? Boeiende vragen!

---
Ik kreeg drie hele leuke vragen van Hannelore, die ik elk apart ga beantwoorden.

### Welke 3 recepten vond je het lekkerst in de ‘zonder bloem en zonder suiker’ periode?

Ik eet soms geen suiker en geen bloem, en dan eet ik vooral veel lekkere soep, en van die bowls à la Pascale naessens enzo. Niks ingewikkelds. Ik denk direct aan de clean carrot soep van Gwyneth Paltrow en de ribollita van madame zsazsa, die zeker online te vinden gaan zijn. Ik maak ook vaak van die pakketjes van de Aldi a la chili con carne, ooh, en geroosterde groenten à la Dorien Knockaert met een stukje vlees, vis of eitjes zijn ook altijd een winner!

### Wat deed jij vroeger als kind uren en uren aan een stuk?

Lezen! Zo blij dat ik dat nu als job kan en mag doen. Lezen, leren en doorgeven wat ik lees en leer. Zalig!

### Wat doe jij (of net niet) om jezelf te resetten in het dagelijkse leven?

Ik weet niet of ik dat doe, resetten. Ik ontspan heel erg door regelmatig een warm bad te nemen, ik wandel elke dag, ik schrijf elke dag in mijn journal en ik dans graag met mijn koptelefoon op.

Muziek, lekker eten, lichamelijke geneugten. Helpt allemaal om even uit mijn hoofd te komen en in mijn lichaam.

---
Een vraag van Kim uit Brugge

### Net als jij heb ik de voorbije jaren een persoonlijk groeitraject doorgemaakt. Met de hulp van mijn therapeut (bij wie ik ondertussen al 16 jaar ga) leerde ik mezelf beter kennen, patronen ontdekken (en doorbreken), waardoor ik steeds vaker voor mezelf durf te kiezen en mijn leven op steeds meer vlakken aanpas aan wat ik nodig heb (en niet andersom):

### - professioneel: ik veranderde van job en doe nu elke dag wat ik super graag doe
### - sociaal: ik zette bepaalde - toxische - vriendschappen stop en investeer bewust in vriendschappen en relaties die me energie geven.
### - relationeel: en hier wringt het schoentje … Bepaalde keuzes die ik vroeger heb gemaakt (volgens de patronen die ik eerder noemde), passen niet meer bij hoe ik vandaag ben. De keuze voor mijn huidige partner is daar een voorbeeld van. Ik voel me niet meer gelukkig in mijn relatie en ondanks meerdere gesprekken met een relatietherapeut komen we er niet samen uit. Ik ben zodanig veranderd dat we elkaar niet meer begrijpen. Mijn puzzelstukje lijkt wel veranderd van vorm, waardoor hij niet meer in die van hem past …
### Een lange inleiding :-) om tot mijn vraag aan jou te komen: ik merk dat jij nog steeds gelukkig bent met je keuze voor je huidige partner. En dat hij dat blijkbaar ook nog steeds is met jou, ook al ben je zo veel veranderd. Hoe komt dat denk je? Heb je tips om als koppel om te gaan met dergelijk groeiproces van één van beide? Wat als blijkt dat bepaalde keuzes uit het verleden niet de keuzes zijn die je vandaag wil maken

Hey Kim, dankjewel voor je vraag, en respect voor jouw weg! Ik hoop dat je heel trots bent op jezelf en wat je allemaal al in de ogen hebt kunnen en mogen kijken.

Wat je vraag over relaties betreft denk ik dat het heel begrijpelijk is dat je als koppel verschillende richtingen kunt uitgroeien. En dat dat misschien wel helemaal oké is. Als de puzzel niet meer past, dan is het misschien omdat de relatie zijn werk heeft gedaan.

Het is geen schande om daarop uit te komen, ook al hoort daar zeker ook een rouwproces bij.

Ik weet niet of ik geluk heb gehad dat wij dezelfde richting zijn blijven uitgroeien, ook al was dat niet aan hetzelfde tempo. Liefde is een werkwoord, en toch denk ik dat er toch ook een gezonde dosis geluk aan te pas moet komen.

Heb ik tips?
Ik denk dat ik vooral het geluk had dat Youri altijd is blijven luisteren en respectvol was tegenover mijn keuzes, zelfs als hij ze zelf niet direct had gemaakt. Ik denk dat wij proberen om rekening te houden met elkaar, zonder onszelf te verliezen. En dat werk lang niet altijd, het blijft een oefening. Ik heb zeker niet de perfecte relatie. Maar hij probeert mij niet te veranderen en ik hem ook niet. Als dat wel zo was, of we verschilden te hard over fundamentele zaken, dan waren we ook niet meer samen. En dan had ik dat mezelf kunnen vergeven.

Wij waren zo jong toen we een koppel werden, ik was 21 en hij 23. Dat we nog altijd samenzijn is een beetje een wonder, en tegelijk ben ik daar bijzonder dankbaar voor. Maar er is geen geheim.

Ik heb er wel onlangs een instapost over geschreven, over mijn stille kracht. Ik lees even voor:

*Ik vind het belachelijk schattig dat Youri - mijn man en partner in crime- mega-enthousiast is over kwantumfysica en de kat van Schrödinger- ook al hou ik me zelf liefst zo ver mogelijk van alle wetenschappen die mij ooit getraumatiseerd hebben vandaan.⁠ 😅🐱*
*⁠*
*Youri luistert naar mijn podcast- ik denk vooral om te checken of ik tijdens het wandelen en tetteren niet te veel tegen mijn microfoon heb geslagen en het allemaal geluidstechnisch door de beugel kan- en hij vindt wat ik maak leuk en is trots, maar ik heb hem nog nooit in de buurt zien komen van de berg zelfhulp- en andere boeken die ik lees, en ik heb op dat vlak weinig verwachtingen of illusies.⁠ 👋🏻*
*⁠*
*En dat is oké.⁠*
*⁠*
*Wij praten, ook al doe ik dat veel meer en heviger dan hij.⁠*
*Wij groeien in dezelfde richting, maar zeker en vast niet aan hetzelfde tempo.⁠*
*⁠*
*Je kan elkaar graag zien en respecteren en elkaar lang niet altijd volgen of begrijpen.⁠*
*⁠*
*Wij zitten in hetzelfde team, en dat ziet er de ene dag uit als schattig, aldus mijn dochter van zeven, en de andere dag als puffen en blazen en met ogen rollen. 👀👀*

*Maar het is nooit hij tegen mij. Het is wij, in soms lastige situaties.⁠*
*⁠*
*En ik vind dat iedereen dat mag verwachten. ⁠*
*Dat de ander minstens bereid is om te luisteren en nieuwsgierig te zijn, met respect. Hoe gaan we dit samen doen versus verander want dit is niet wie ik wil dat jij bent. ⁠*
*⁠*
*Compleet andere vibe.⁠*
*Het moet echt niet allemaal van jou komen.⁠*

*Jij verdient meer dan iemand die je afwijst en je harde werk van kijken en groeien ridiculiseert. ⁠*
*Als het liefde is, dan voelt het als liefde.⁠ ❤️*

*Begin met voelen. ⁠*
*Jij verdient dat. 🫶✨*

Hij is helemaal anders dan ik, en tegelijk ook niet. En ik vind ons nog altijd heel schattig samen. Meestal. De rest zien we wel.
---

### Lisa uit Oeselgem vroeg: Als ik het me goed herinner, volgde jij ooit een coachopleiding. Bij welke instantie was dat? :)

Dat klopt, enkele jaren geleden, bij Inspirerend Coachen. Ik volgde daarna nog enkele specialisaties, vooral online. Onder meer rond schaamte, codependentie en hoogsensitiviteit en het helen van je innerlijke kind. Allemaal wreed interessant!

---

Et voilà, dat waren ze. Iedereen wiens vraag is gepasseerd krijgt een pakketje foertstickers. Plak Gent, Oeselgem, Vilvoorde of waar je ook bent maar vol, want hoe meer foerten, hoe liever!

Tot de volgende keer!