Verwachting versus realiteit

Hey daar! Welkom in het tweede seizoen van kelly zegt foert.

Lang geleden. Zo blij om terug achter deze microfoon te zitten, na een zomerbreak, waar ik je vandaag graag een en ander over wil vertellen.

Ik heb wat plannetjes voor dit tweede seizoen van de podcast, ik ga wat nieuwe dingen proberen binnenkort, daar hoor je weldra alles over. Ik moet de sound engineer daar nog wat nieuw gerief voor laten bestellen, dus dat wordt misschien weer ingewikkelder dan ik nu denk, al is het net de bedoeling van niet.

Vaag, maar je gaat het wel zien en horen als het zover is.
Ik ga weer met mensen praten ook, dat heb ik afgelopen zomer gedaan en ben ik van plan om zeker te blijven doen. Om maar te zeggen: ja, ik heb er zin in, er staan al weer wat dingen klaar, en dat komt hier goed.

Ik hoop dat jij deze zomer goed bent doorgekomen, want laat ons eerlijk zijn: wat het weer betreft moest je nogal wat geluk hebben dat je je net op een plek bevond die niet levensbedreigend was of compleet onstabiel voelde, of niet compleet uitgeregend, zoals ik in het mooie Nederland.

Hoewel: het was ook wel aangenaam. Doordat we de buienradar serieus hebben ingezet was het al bij al een fijne vakantie. Veel bitterballen, veel kaas, zwaar genoten van Friesland, van fluisterboot varen in Giethoorn, van het mooie Delft, Museum Voorlinden vond ik ook een aanrader, net als de Nederlandse kust.

We zijn zelfs gepasseerd langs code Rosé van de familie Meiland in Noordwijk, good times were had by all. Het meeste van de tijd. Als we de woedeaanvalletjes en het gezaag en gezeur vergeten.

As you do. En dat is eigenlijk waar deze eerste aflevering een beetje over gaat.
---
ONDERWERP INTRO:

Vandaag wil ik, bij wijze van opstarter maar ook omdat het een onderwerp is waar ik de afgelopen weken toffe gesprekken over heb gevoerd, praten over verwachtingen versus de realiteit.

Bijvoorbeeld van tot rust komen en vakantie nemen.
Van hoe een zomervakantie er zou moeten uitzien.
Of een maand september.

Daar zit immers nogal wel eens wat verschil op, tussen wat we vinden dat zou moeten en wat is. En het is dat verschil dat voor miserie zorgt, niet per se wat zich aandient.

Ik vind het zelf altijd zo’n boeiende oefening. Kijken naar wat wij als gewone mensen zien en delen op de socials, over onze levens, en misschien nog wel belangrijker: wat we erover weglaten. Bewust of onbewust. Want we doen dat niet uit kwade wil ofzo, we hebben gewoon bepaalde ideeën over dat delen en wat kan en wat niet.

Wat voor een zeer gekadreerde versie van de werkelijkheid zorgt, iets dat we wel denken te weten van elkaar, maar toch, maar toch.

Waardoor we ons al eens blind staren op hoe leuk het allemaal is bij andere mensen versus bij ons, in ons echte, meestal minder goed gekadreerde, rommeligere en morsigere leven.

Eén van de coolste dingen die ik deze zomer heb gedaan, was naar een machtige show van de West-Vlaamse rapper Brihang gaan kijken in Watou. Ik zeg rapper maar eigenlijk bedoel ik poëet, en hij bezingt het op deze manier: oe veel dat het piekt is hoe da je het bekijkt en oe dajet vergelijkt.

Maar met uitzondering van mensen die echt dicht bij ons staan, en dan nog, weten we eigenlijk zelden wat er echt gaande is bij andere mensen. Wat volgens mij goed is om te beseffen, dat iedereen baat heeft bij compassie en geduld, in de mate van het mogelijk. Maar ook: een vriendelijke reminder dat onze eigen rommelige kelder vergelijken met de etalage van anderen een vorm van nutteloze zelfsabotage is die we eigenlijk allemaal kunnen missen als focking kiespijn. En ik mag dat hier zeggen, want afgelopen vakantie werd ik compleet onverwacht ontdaan van een kies, en ik ben daar een paar weken niet goed van geweest. Hashtag blessed mijn gat.

Deze podcast-episode gaat over de dualiteit van alle dingen.
Geen enkele zomer is alleen maar tof en genieten.
Neen echt, bij niemand.

Ik wil het ook graag hebben over de schijnbare tegenstellingen en dubbele sporen die we soms volgens in ons hoofd.

Hoe we logisch en alles of niks willen maken wat dat misschien niet is. Omdat de dingen soms gewoon allebei zijn.
Tof en kak.
Moeilijk en mooi.
En dat is soms verwarrend voor ons.
En is helemaal niet altijd gelijk aan ons romantisch beeld van wat zou moeten.

Ik wilde graag met deze aflevering beginnen, omdat ik denk dat we misschien wat eerlijker moeten zijn over hoe tot rust proberen te komen -zelf en als familie- er ook soms uit ziet, los van het romantische beeld op de gram van hashtag blessed en genieten met de familie en opladen en wat de termen ook zijn waarmee we elkaar graag rond de oren slaan onder onze vakantiefoto’s.

Foto’s en captions die enkel de rozengeur tonen en zelden de drukte, het gedoe, de muggen, de stress, het gezeur, en het feit dat we maar niet kunnen stoppen met scrollen op onze telefoon, ook niet als we in Ibiza zitten.
---
EXPECTATION VERSUS REALITY

Ik moet dan altijd denken aan een tafereel dat ik ooit zag op de Grote markt van Ieper. Daar was een nieuwe donutshop open gegaan, een paar jaar geleden, waar nogal wat buzz rond was gecreëerd in aanloop ernaartoe. Gevolg: lange rijen, lang wachten, om dan een zotte, felgekleurde donut te hebben die eerst op de foto moest voor je kon beginnen eten. En dikwijls al snel tot het besef kwam dat hij er beter uitzag dan hij eigenlijk smaakte. Maar ik wijk af.

Ik stond erop te kijken toen een gezin buiten stapte met een doos donuts en de moeder stante pede begon met instructies geven voor de fotosessie. Er moest een selfie genomen worden met alle donuts en mensen in beeld. Wat volgde was even pijnlijk als hilarisch, toch voor mij als onafhankelijke buitenstaander. De eerste selfie was niet goed genoeg, en de volgende tien ook niet. Opnieuw dus, en nog eens, en vanuit een andere hoek, en die donuts ondertussen maar smelten en bepoteld worden. Lang verhaal kort: het was een hoop stress en miserie, iedereen was kwaad op elkaar, en wat er op de socials uitzag als misschien wel benijdenswaardig qua aankoop en gezellige uitstap met de familie zag er in het echt veel minder hashtag blessed uit.

Als ik op drukke plekken zie hoe mensen zich in duizend bochten wringen om het te doen lijken alsof ze er alleen zijn en het er toffer is dan in het echt, dan denk ik graag aan de hashtag expectation versus reality. Trouwens ook een heerlijke subreddit, in link in de show notes.

Het is de vakantie die je in je hoofd had versus de vakantie die je kreeg.

Hoe je je kind op kamp had willen zien vertrekken versus hoe het echt vertrok en terug kwam. Of niet vertrok, omdat het op de valreep echt niet meer wilde, dat heb ik afgelopen zomer ook wel eens gehoord. Ik wens alle ouder- en kinderharten die zo’n dingen hebben gevoeld en meegemaakt veel zachtheid toe en weinig mensen die zeggen dat je je dat allemaal zo niet moet aantrekken in de omgeving.

Hier in huis werd veel gekibbeld en ook soms veel geknuffeld. Ik werd soms gek van het geroep, van hen en van mezelf.
Ik ben daardoor minder uitgerust dan ik had gehoopt, en ik heb ook wat grijze haren erbij, en dat is oké. Er is niks misgegaan ofzo, in dit boeiende leven met jonge kinderen. It do be like that.

Of zoals ik het zag in een Instagrampost van kinderpsycholoog Klaar Hammenecker:

> “Het is niet omdat jullie op Kreta zijn dat ze slapen tot acht uur, hun broer gerust laten en moussaka lusten.”

Het is niet omdat het mooi weer is dat mijn kinderen niet liever op de Playstation spelen dan buiten.

Het is niet omdat het zomer is dat iedereen vrolijk en conflictloos en zonder stress of angst door zijn of haar dagen fietst.

En het is niet omdat het juli of augustus is dat rusteloze zielen en drukke hoofden plots de knop vinden die zogezegd afgelegd kan worden. Hoe graag we dat misschien wel zouden willen.

Ik ben al 42 jaar aan het zoeken, maar echt, waar zit dat ding?
En ook: moet het echt?

Die lat van de verwachting mag misschien gewoon wel wat lager. Ook als het aankomt op zelf plots veranderen in een zenmaster omdat het geen school meer is.
---
TOT RUST KOMEN

Als ik eerlijk ben, dan is dat voor mij echt niet altijd simpel, dat tot rust komen. En niet enkel dat.

De laatste jaren kom ik steeds meer tot de vaststelling dat de grote vakantie voor mij een activerende periode is als het gaat om stress en mijn zenuwstelsel.

Ik heb daar trouwens net een masterclass van twee uur over gegeven aan mijn cursisten note to self, in de link in bio vind je hoe je die kunt bekijken, met een kortingscode!

Via de podcast krijg je met de code FOERT tot het eind van het jaar een hele schone korting. Check het dus zeker eens.

Grote vakantie brengt bij mij soms een hoop shit naar boven waar ik de weken ervoor niet altijd de tijd voor heb kunnen nemen om over te gaan tot voelen en verwerken van bepaalde prikkels.

Eerst en vooral het geregel op voorhand, de kampjes, ervoor zorgen dat die van mij met een vriendje kunnen gaan, omdat het anders een mijnenveld wordt van stress bij hen en bij de ouders dat we na een pittig schooljaar misschien liever vermijden. Sue me.

Ik krijg ook traditioneel stress in aanloop naar de zomer.

Dingen die ik nog af wil krijgen voor mijn uren gehalveerd worden.
Afspraken maken en hulp moeten vragen aan de opa’s, iets dat ik nog altijd heel lastig vind, omdat iets in mij nog altijd gelooft dat er aan het einde van de rit een medaille te verdienen valt voor zo veel mogelijk dingen alleen oplossen.

Ik vind het ook nog altijd lastig om stil te vallen.
Ik krijg ook stress van structuur die wegvalt.
Het feit dat ik minder tijd heb om te wandelen en te journalen.

Nog een stressor: dat je soms maar twee weken samen hebt als gezin en het gevoel dat het dan moet gebeuren.

Het rusten.
Het genieten.
Die uitstapjes waar de kinderen al maanden om zagen en waarvan je hebt gezegd dat daar tijd voor zal zijn in de vakantie.

Maar ook: het eens tijd maken om een kast uit te kuisen en wat dingen eindelijk naar de Kringloop te doen. Of wat dan ook allemaal is blijven liggen bij jou.

Bij ons: veel.

Mijn innerlijke drilsergeant begint zich dan ineens vaker te roeren.
Die spreekt gedachten uit die draaien rond zou moeten en niet genoeg.
Dat zorgt voor heel wat interne stress als ik niet oplet.
Het is zo dubbel.
Ik wil weinig en ik wil veel.

Ik wil het loslaten en ik wil het vastpakken.
Ik wil foert zeggen en de dingen aanpakken.
Ik wil wel rusten maar op voorwaarde dat ik dan voor die rustperiode nog harder werk, zodat niemand te lang op mij moet wachten.

Op de rem en op de gas.
Vermoeiend!
---
OPGEPAST VOOR LUIHEID!

Als ik echt en oprecht kijk en luister naar mijn energieniveau en naar mijn lichaam, dan is het nochtans best duidelijk. Het waren drukke maanden op vlak van werk, met veel nieuwe dingen. De meeste waren heel leuk, maar ik voelde wel al even dat ik nood had aan even wat minder werken en de ruimte nemen om in stilte terug te blikken en te reflecteren op de afgelopen maanden. Maanden waarin ik deze podcast heb gelanceerd, net als een nieuw online traject rond ontdekkend dagboekschrijven, dat Note to Self heet. Maanden waarin ik drie master classes schreef en gaf, en ook weer veel mensen heb mogen coachen, in groep of 1:1.

Ik kan mijn werk en mijn aanbod gelukkig ook zo structureren dat er ruimte is voor stilvallen in bepaalde periodes.

Dat is iets waar ik hard aan heb gewerkt, aan mijn onderneming en aanbod zo structureren dat ik niet altijd even beschikbaar moet zijn.

En toch. Als ik naar mijn verleden kijk, dan weet ik dat er iets niet zo handig is aan hoe ik het de afgelopen jaren aanpakte.

Ik zit op twee sporen in mijn hoofd, dikwijls.
Daar heeft het volgens mij altijd mee te maken.

Met mijn overtuigingen, die elkaar soms vlakaf tegenspreken en tegenwerken.

Nood aan rust en minder, en tegelijk graag weer willen knallen vanaf september. Dat zit zo in mijn hoofd: dan moet er weer van alles gebeuren.
Of: dan wil ik graag weer van alles doen met alle ideeën die ik heb. Niet om anderen te plezieren, maar omdat ik mijn werk ook doe vanuit een bepaalde missie en urgentie om anderen te helpen.

Ik heb daardoor soms de neiging om te leven en te werken alsof ik nog maar een jaar te leven heb. Iemand zei me ooit dat als ik werk tot mijn 65ste, ik nog 25 jaar heb om al mijn plannen waar te maken. Dat het niet allemaal deze maand moet. Rationeel zie ik dat, maar ik voel het niet altijd zo. En dat is het understatement van mijn leven. Ahahahaa.

Door die grand ecard in mijn hoofd en hoe ik in elkaar zit, kom ik vaak nooit echt helemaal tot rust.
Het is ook eigen aan mijn job, natuurlijk.
En aan hoe mijn hoofd werkt, als iemand met hoogbegaafdheid en ADHD.

Ik probeer echt te vertragen maar op een bepaald moment gebeurt er toch weer van alles.
Elk boek dat ik lees doet ideetjes vonken.
Elke serie of artikel of aankondiging brengt iets teweeg bij mij.

Ik heb nog niet gevonden hoe ik mijn hoofd af moet leggen.
Ik kan ook geen deur van een bureau toetrekken.
Ik ben mijn werk, voor een deel.
En mijn werk is mij.
Dat is raar en de max en soms beste ooit en soms ook gewoon heel vermoeiend.

Soms voelt dat super, en soms is het wel een en ander en brengt het van alles naar boven. Word ik er een beetje down van. Of merk ik op dat ik het allemaal heel serieus neem, en op dingen focus waar ik niet zo blij van word.

Het blijft voelen als balanceren op een slappe koord.
En misschien is dat wel oké.
Is ook daar niet per se iets mis mee.
Is het gewoon hoe de dingen gaan.

Ik heb van mijn hobby mijn beroep gemaakt, ik ben daar zot dankbaar voor. En als ik eerlijk ben blijft het naast machtig ook soms gewoon veel en beangstigend.

Ik ben geen strateeg.
Heb ik geprobeerd, lukt me heel slecht.
Ik ben van het moment en het vuur van nu.
Ik probeer vooral de volgende juiste beslissing te nemen, wetende dat er niet zoiets bestaat als juist of perfect in beslissingen.

Ik plan wel, maar ik vind dat niet zo simpel.

Ik kan wel zeggen dat ik binnen een jaar een online traject wil maken, maar de kans dat ik ondertussen begeesterd ben door iets compleet anders dat ik veel liever wil doen is altijd groot. Ken jezelf. Hoeft geen probleem te zijn, maakt het altijd boeiend, maar niet zo simpel.

Als ik mijn buikgevoel wil eren en de pijl wil volgen die zegt waar mijn vuur nu ligt, dan moet ik ook soms mensen teleurstellen die iets anders van mij willen of verwachten. Mensen die mij laten weten dat ze keihard hopen dat ik nog eens een traject ga maken rond dit of dat.

Soms moet ik goede zakelijke ideeën waarvan ik zeker ben dat ze zouden aanslaan aan de kant schuiven voor onzekerheid gemengd met grote goesting en nieuwsgierigheid.

Omdat ik voel dat er iets zit.
Omdat ik ’s nachts wakker lig van de urgentie.

Soms moet ik neen zeggen tegen wat logisch is en wat mensen willen, en echt durven kiezen voor het stemmetje in mijn hoofd en het gevoel in mijn buik dat zegt dat het tijd is voor iets anders. Los van de cijfers en de boekhouding.

Omdat ik dicht bij de waarden wil blijven die voor mij belangrijk zijn, in mijn werk en in mijn leven.

Succes draait voor mij ook en vooral om hoe leuk ik mijn leven vind, hoe kalm ik me voel, hoe overprikkeld mijn zenuwstelsel is, en dat is eigenlijk belangrijker dan wat er op mijn bankrekening staat.
En tegelijk kan ik deze job ook maar doen en blijven doen als ik op dat vlak een gevoel van comfort en veiligheid heb.

Ook dat is balans zoeken.
Dit is mijn job, geen hobby.
Ook al doe ik er alles aan om ervoor te zorgen dat het voelt als een hobby.

De dingen gaan ook nooit helemaal in balans zijn, dat weet ik wel.
En misschien is het wel gewoon helemaal oke, hoe de dingen gaan en moet het niet beter of strategischer of minder chaotisch, rommelig of morsig.

Soms voel ik me overprikkeld, dan neem ik een pauze.
Op de socials deed ik dat deze zomer weer.
Ten koste van het algoritme, vreesde ik, als ik eerlijk ben.
Al bleek dat eigenlijk mee te vallen.

Maar ik wilde niet blijven gaan om het algoritme tevreden te houden.

Ik was best wel moe.
En ik ben nog altijd wel een beetje moe.
Maar dat is oké. Ik voel wel dat ik deugd heb gehad van meer mogen, en tegelijk blijft vakantie met kindjes pittig voor mij. Voor veel mensen, denk ik.

De afgelopen weken heb ik mezelf toegelaten om te vertragen, ook omdat ik die luxe heb. Ik heb het stiller gemaakt en ik heb ruimte genomen om te hangen en me over te geven aan het nog niet weten.

Ik heb veel gelezen. Fictie, non-fictie, Substack.
Ik voelde de nood om zelf weer meer te schrijven.
Om daar ook echt en bewust voor te kiezen, voor eerst en vooral schrijven.

De vraag die ik me stelde is: wanneer heb ik genoeg gerust om zot te worden van de goesting om te herbeginnen. Eerlijk? Dat duurde even. Ik denk dat dat een teken is dat het toch weer best veel was. En dat is oké. Het blijft voor mij zoeken en voelen en mijn limieten aftasten.

Ik kan heel enthousiast zijn en zin hebben en te lang gaan tot ik voel dat het misschien even tijd is voor pauze.

Wat ik heb gevoeld de afgelopen weken is dat weerstand tegen rusteloosheid extra rusteloosheid oproept.

Ik heb het al een paar keer herhaald in de masterclasses die ik deze zomer gaf: als er een zou moeten is, dan is er miserie. Dan doen we onszelf pijn met de weerstand tegen de realiteit. En die strijd verlies je sowieso.

Deze zomer ging over leren vertrouwen.
Dat ik mag rusten.
Dat ik niet alles al moet weten.
Dat ik niet plots superlui ga worden als ik mezelf wat mentale rust toelaat.
Dat de mensen die ik wil helpen er nog gaan zijn als ik even niet zo zichtbaar ben.
Dat ik niet vergeten ga worden.
Dat is allemaal niet simpel voor een controlefreak.

Ik kreeg ook af te rekenen met wat Mieke Lannoey, een schrijfster die ik hier dit seizoen aan het woord ga laten, FOBO noemt. The Fear of Being Overlooked. Stel je voor. Maar ze was er wel, als ik heel eerlijk ben.

Ik heb mezelf in elk geval goed geobserveerd.
Het was boeiend.
De fases waar ik doorheen ging.

Van OMG kentget, wat West-Vlaams is voor ik heb het gehad, naar “ik heb plots duizend goede ideeën waarom ben ik gestopt?” Naar “zo moe ineens, wattenhel”, naar dagen waarin ik tien nieuwe projecten wilde opstarten naar mezelf wijzen op de haast en hoe die misschien niet eens nodig is.

Dan wilde ik eigenlijk al weer beginnen met de podcast, zodat anderen niet te lang moesten wachten, maar die podcast ligt er natuurlijk niet zomaar.

Daar is research en voorbereiding voor nodig, en ik start graag met een paar episodes voorsprong. Ik wil ook dat de sound engineer die ook mijn man is die ruimte heeft.

In plaats van te denken: ik kan die mensen toch niet laten wachten, heb ik gedacht dat sommige dingen het wachten waard zijn, en dat dat eigen is aan de meeste dingen alleen doen. Ik ben maar een mens. Geen robot. Door te doen alsof dat niet zo is doe ik mee aan een systeem dat onze menselijkheid negeert. Doe ik niet meer.

Wij mensen hebben soms rust nodig.
Tijd om te bekomen en evalueren en hercalibreren.
Het is aan ons om onszelf de toestemming te geven om stil te vallen en niet te weten en controleren.

Lang verhaal kort: ik ben blij dat we weer begonnen zijn.
Ik ben blij dat je weer hebt geluisterd.
Ik hoop dat je er iets aan had.
Dat het een en ander voor jou heeft genormaliseerd, ook.

Het leven is geen ponykamp, dat zijn vakanties ook niet.
Maar alwattamehetten emmehet. AMIRIGHT?

Ik ben in elk geval heel content dat ik terug ben met Kelly zegt Foert, en ik vind het de max dat jij tot hier hebt geluisterd.

Tot de volgende keer!

Dan ga ik het hebben over lange relaties, en hoe die ook nogal kunnen verschillende van de verwachting in de realiteit. Understatementje van het jaar, anders. Dada!