Oud zeer uit je systeem krijgen met Eline Catseman van Hal

Hallo daar, blij dat je er weer bent.
Ik hoop dat alles goed met jou gaat, en indien niet, dat je het dan met iemand kunt delen. Dat je aan iemands mouw kunt trekken en het kunt zeggen zonder dat het daarom direct moet opgelost worden. Dat je al eens mag landen op een veilige plek met weinig oordeel. Zo belangrijk.
Ik voel me goed, op dit moment. Heel blij dat ik vandaag deze podcast mag opnemen voor jou. Ook blij met de vele reacties op deze podcast. Doet me heel veel deugd.
Voor mij is deze aflevering ineens een specialleke.
In die zin dat het een eerste keer was, perfect in aansluiting met de vorige aflevering dus, die over eerste keren ging. Ik ging voor het eerst op pad met mijn podcastmicrofoons en een rugzakje vol kabels en bakjes en technische shizzle.
Dat deed ik nadat ik een paar maanden geleden een boeiend mailtje kreeg, van ene Eline Catseman Van Hal. Mooie naam. Eline mailde me met de boodschap dat ze mij al een tijd volgde via instagram en mijn nieuwsbrief, en een vraag voor me had. Ze was bezig met het uitrollen van een coachingprogramma gebaseerd op zogenaamde “familieopstellingen”. En om de een of andere reden, zo mailde ze, kwam mijn naam heel de tijd naar boven. Dus mailde ze me. Om te horen wat ik dacht.
Even een kleine zijsprong van mijn kant, voor ik vertel hoe het verder ging. Ik ben aan het terugkomen van een jarenlange policy van neen zeggen op alles. Ik zei namelijk jaren te veel ja op alles. En als je zoals ik blogt en schrijft voor bekende magazines en al eens podcasts opneemt, dan komt er wat op je af. Van vragen en uitnodigingen en voorstellen om samen te werken.
Dat is tof tot het niet meer tof is. Zeker als je altijd hebt geleerd dat je altijd iedereen gelukkig moet houden of maken, dan komt er blijkbaar een punt, of dat was toch zo bij mij, dat je stop moet zeggen.
Ik ben een alles of nikser, ik zeg dan ook echt stop. Op alles. Lekker helder.
Niks persoonlijks. Als Eline mij drie jaar geleden had gemaild, dan had ik vriendelijk bedankt. Maar ik sta gelukkig al weer wat verder. Ik mag voelen en dan beslissen. Omdat ik weet dat ik ook neen mag zeggen van mezelf als het ergens niet goed voelt nadat ik ja heb gezegd.
Dus zei ik ja tegen Eline Catseman Van Hal en we legden een afspraak vast via Zoom.
Eline woont op een van mijn favoriete plekken op de wereld, zo bleek toen. In Zeeuws Vlaanderen. Ze spreekt een beetje zoals Sergio Herman, en dat zeg ik met zot veel liefde. I love Zeeuws. No shit. youri en ik proberen elk jaar minstens een keer naar Zeeland te gaan zonder kindjes, en we hebben daar al onze favoriete plekken en mensen, en toen ik Eline sprak voelde dat als thuiskomen. En niet enkel door haar accent.
Lang verhaal kort: Eline en ik hadden kunnen blijven babbelen. Ik voelde dat ik het wilde proberen, wat ze deed. Kijken naar de plek die we innemen in ons zogenaamde familiesysteem, legde ze me uit, zorgt ervoor dat je je bewust wordt van waar je misschien niet op de juiste plek staat. Waar je vanuit trouw aan het systeem dingen doet en draagt die jouw taak of verantwoordelijkheid niet zijn, en die je leven zonder dat je dat beseft lastiger maken dan misschien wel nodig is. En dus reed ik een tijdje geleden samen met mijn vriendin naar Sint-Kruis, bij Sluis. Waar ik hartelijk werd ontvangen door Eline, en waar ik haar een microfoon onder de neus schoof om te vragen wat dat nu eigenlijk is. Een familie-opstelling.
0:08 - 1:10 Eline:
****”Een familieopstelling is een weergave van de onderstroom die heel veel invloed heeft op ons leven. De basis van heel veel patronen waarin wij bewegen, in het dagelijks leven, de dingen die we doen, de dingen die we denken, vinden hun basis en hun oorsprong in ons ouderlijk gezin of verdere generaties. Volgens de theorie tot wel zeven generaties ver, dat we patronen herhalen. Zeven is een gemiddelde, daar is ook maar een sticker op geplakt.
Een opstelling is eigenlijk een feitelijke weergave waarin we zien wat de dynamieken zijn en waar een bepaald patroon ooit een oplossing voor is geweest. Iets wat nu als een probleem in ons leven kan ervaren worden, heeft een oorsprong als een oplossing voor een ander probleem. Dat is waar het werkelijk om gaat. Het maakt dingen inzichtelijk.”
Volgens Eline is alles een systeem. Je werk is een systeem, je relaties zijn dat ook, en zonder dat we het zelf beseffen grijpen we altijd terug naar de rol die we kennen uit ons basissysteem, en dat is ons gezin van oorsprong. Mensen die bij Eline komen voor een familieopstelling voelen dat er iets is dat hun acties of inactie stuurt, maar kunnen er de vinger niet opleggen.
Eline legt me uit dat er zoiets bestaat als een bovenstroom en een onderstroom.
1:24 - 2:49 ”Als we door het leven gaan, dan zijn er heel veel dingen die we zien en weten. Dat is de bovenstroom. Het is wat we kunnen verklaren en wat ons brein begrijpt. Het is zoals het is. Er zijn ook altijd dingen die we niet helemaal kunnen verklaren, waarom we ze doen. Die we met mindsettechnieken niet allemaal kunnen oplossen. Blokkades, bepaalde patronen, dat is die onderstroom.
Op een moment dat jij niet op je eigen plek staat, is het leven hard werken. Op het moment dat jij wel op je eigen plek staat, en alleen je eigen lot draagt, stroomt het leven naar je toe. En dat wil niet zeggen dat het allemaal hallelujah is daar, maar wat er komt kun je prima dragen zonder onderuit te gaan.
Op een moment waarop dat anders is - dus dat je voor je ouders in energie aan het zorgen bent, lasten draagt, of gewoon niet op je eigen plek staat maar iemand anders plek hebt ingenomen omdat die om welke reden dan ook afwezig is in het systeem- dan kan je dat heel lang volhouden, op wilskracht, maar niet van binnenuit.”
En dan lopen mensen dus tegen bepaalde dingen aan, en gaan ze samen met Eline aan de slag. Eline werkt met heel veel verschillende mensen. Ondernemers die in hun eigen weg gaan staan en niet snappen waarom hun bedrijf niet meer omzet genereert, tot ze beseffen dat er in hun familie een faillissement is geweest en de boodschap werd doorgegeven, subtiel of minder subtiel, dat het hen niet beter mocht gaan dan de vorige generaties. Maar ook mensen die hun hart niet kunnen openstellen in relaties, of teams op de werkvloer waarbij oude rollen en patronen de plak zwaaien en ze er niet uitkomen, rationeel. Omdat er olifanten in de kamer zijn, en dingen die niet zichtbaar zijn, maar wel een grote invloed hebben.
11:30 - 11:54 : Eline
“je herhaalt je patroon altijd, in ieder systeem. Of dat nu de voetbalclub is, of de kookclub, of je team op het werk, het wordt gedreven door die onderstroom. “
Eline werkt op verschillende manieren. Je kunt een opstelling doen met representanten, echte mensen die in groep een rol toegewezen krijgen. iemand is dan bijvoorbeeld de mama van kelly, en iemand is de papa en de broer, en die mensen nemen een plek in in een ruimte en dan kan ik een vraag stellen en op het moment dat mensen op hun plek gaan staan, wordt er van alles ervaren.
Eline ging met mij 1 op 1 aan de slag. Dat gebeurde met zogenaamde vloerankers.
Er worden matjes op de grond gelegd, en blaadjes papier waarop Eline dan namen of concepten schrijft van dingen die invloed hebben gehad binnen het systeem. Bijvoorbeeld: de katholieke kerk.
Het is de bedoeling om niet te veel na te denken en vooral te voelen en te ervaren en zo het onbewuste naar het bewustzijn te halen. Dat wordt me zo uitgelegd, en eerlijk, ik ben toch wat sceptisch. Ik ben bang dat ik een soort toneel zal moeten spelen waarbij ik soms mezelf ben en soms mijn moeder. Lijkt me wat raar en ik weet niet wat ik kan verwachten. Iets met stemmetjes nadoen, denk ik eerst nog. En dan beginnen we eraan.
Ik heb geen opnames gemaakt van de opstelling an sich. Ik kan je wel vertellen dat ik tot mijn grote verbazing al na een paar minuten van alles voelde gebeuren dat ik compleet niet had zien komen.
Ik was heel snel heel emotioneel. Ik denk dat ik al na vier minuten aan het wenen was.
Er werd me gevraagd om matjes te leggen en zonder overdenken rollen toe te kennen. Ik stond op mijn eigen plek en keek naar anderen die belangrijk voor mij waren. Ik voelde wat er gebeurde. Ik stapte op een andere plek en was mijn moeder, die naar de mensen in haar systeem keek. Ik ervaarde dingen en hoorde mezelf dingen uitspreken waarvan ik niet wist dat ik ze dacht of wist. Het was heftig en intens. Ik had een heel persoonlijk inzicht over mijn familiesysteem dat ik in tien jaar therapie nog nooit had overwogen.
Het voelde als dansen en mogen en kijken en aanwezig zijn op een veilige, mooie, bijzonder waardevolle manier. Ik keek in de ogen van mensen die er al lang niet meer zijn, en toen ik buiten stapte was ik lichter.
Er zat een veertje in mijn pas. Ik voelde me tegelijk stevig, met mijn voeten echt op de grond. Alsof ik op mijn plaats stond, en wat dingen had afgegeven en achtergelaten.
Ik voelde me als iemand die het bestaansrecht had dat ze verdient. Als iemand die hier mag zijn en haar ruimte en kansen mag pakken.
Dat was ook wat Eline het vaakst als feedback krijgt, vertelde ze me, over het effect van een sessie.
7:00
“Tussen diepe rust - weten waarom dingen zijn zoals ze zijn en er daardoor minder last van te hebben. Minder malen. Berusting is denk ik wel echt wat ik het meeste terugkrijg. Soms ook activatie. Het mag me goed gaan. Ik mag mijn grenzen aangeven. Ik heb de toestemming in mijn systeem.
Hoe we systemisch werken, eigenlijk, de basis is dat als je vroeger het systeem verliet, werd je opgegeten door een beer. En ons lichaam werkt nog steeds zo. Dus je mag niet ontrouw zijn aan wat er is, want dan loop je het gevaar om afgewezen te worden, en opgegeten te worden. Dus dat kost je je leven. Alleen we zijn inmiddels in onze maatschappij in principe allemaal veilig. Maar ons lichaam weet dat nog niet.
Met een familieopstelling kan je jezelf eigenlijk in innerlijke veiligheid brengen, door het bewustzijn. Omdat je kan zien: oke, dit komt daarvandaan, of dit doe ik, omdat… En op het moment dat je je ergens bewust van wordt, kan je gedrag veranderen. Dan kan je tegen jezelf zeggen: aja, ik ben weer aan het gaan, maar dat is niet nodig, want ik hoef niet meer voor mijn mama te zorgen. Je kan ademhalen, een stap achteruit doen, en patronen doorbreken.”
En zo voelde het ook voor mij. Als ademhalen en loslaten.
Ik was moe, ‘s avonds, van het wenen en het voelen en het durven kijken in de ogen van wie ik al lang niet meer had gezien. Ik was kwaad geweest en verdrietig en ik heb op bepaalde momenten gedurfd wat ik in het echt niet durfde. Echt kijken. Vergeven ook. Begrijpen.
Dit mailde ik eline op de ochtend erna, nadat ik even was kunnen landen in mijn journal:
Lieve Eline,
wat een dag gisteren.
Ik vond het heel fijn om je te ontmoeten, en ik ben heel dankbaar voor wat je me allemaal deed voelen en inzien. Na afloop voelde ik me lichter, niet zwaarmoedig of triest maar alsof er een laagje af mocht en ik mocht zien wat ik nog niet had kunnen zien. Je hebt me met je werk een toestemming gegeven voel ik, en het heeft me erg geraakt.
Mijn grootste verbazing was hoe je erin slaagde om mij uit mijn hoofd te krijgen, toch mijn meest veilige plek. Ik had gedacht dat ik wel zou meedoen, maar het niet zou voelen. Maar wat heb ik gevoeld, gisteren. Niet iets dat natuurlijk gaat in dit soort situaties, en dat komt doordat ik me heel veilig en gedragen voelde bij jou.
Je doet belangrijk, mooi en sterk werk.
Het voelde als een cadeau, alsof ik nog eens in de ogen van mensen kon kijken die ik niet meer kan zien. Ik geniet en voel nog na.
Groetjes,
Kelly
Heel speciaal dus voor mij, die opstelling. Ik mocht foert zeggen tegen wat niet van mij was, zodat ik weer op mijn eigen plek ging staan.
En ook nu, weken later, voel ik het nog door. Dus als jij denkt: wil ik ook, google dan eens. In de show notes deel ik de instagrampagina van eline, die heel mooie content maakt over opstellingen en de onderstroom. Ga dus zeker eens kijken naar de shownotes van deze aflevering 5 als je er meer over wilt weten.
Dankjewel om te luisteren, in elk geval. Tot volgende keer!