Lezen voor je leven

Jo jo, lieve luisteraars.

Welkom in deze nieuwe aflevering van kelly zegt foert, een die ik voor je hebt geschreven en opgenomen vanuit wat op dit moment levendig en waar voelt voor mij.

Eerst even een blik achter mijn schermen voor we er echt aan beginnen. Het is maandag na een verlengd weekend in mei, en ik ben eerlijk gezegd versleten.

Het was nochtans een zalig weekend: ik ging vier dagen met Dexter, mijn zoon van bijna twaalf, op citytrip naar Berlijn. Dat is een traditie die wij hier hebben binnen ons gezin.

We doen niet van communies of lentefeest, maar hebben de deal dat de kindjes een bestemming mogen kiezen die binnen budget past, om dan met een van ons op reis te gaan voor een paar dagen. Zo ging ik met mijn dochter Flo naar Londen toen ze zes was, en ging de sound engineer daar ook heen toen Dexter zes was. Heerlijke herinneringen aan. En voor zijn twaalfde koos Dexter dus Berlijn. Ik kan dat alleen maar aanraden, eens een paar dagen met twee weg. Je hebt heel andere gesprekken, je leert elkaar nog beter kennen en aanvoelen op dit moment in de tijd, en ik heb er eigenlijk belachelijk hard van genoten.

Gisteren stapte ik voor het eerst mee in de Kattenstoet, als bordenbegeleider. Kinderdroom waargemaakt, en het was de max. Zoveel volk, zo raar om door je stad te stappen tijdens zo’n evenement. Echt cool. Maar ik ben dus wel een beetje versleten. En dat is oké.
---
Ik had, zoals altijd en overal, een boek mee naar Berlijn. Ik maakte een paar posts op Instagram over het belang van lezen in mijn leven, en daar kwam zoveel reactie op van volgers die ook meer willen lezen maar er simpelweg niet toe komen, om allerhande redenen, dat ik er graag een podcast over maak. Over het belang van lezen in mijn leven, en hoe ik er tijd voor claim, want die tijd komt jammergenoeg niet zomaar vrij. Ik geef je een paar tips aan het einde van deze aflevering om meer te lezen, en daar ook meer plezier uit te halen. Niet onbelangrijk, volgens mij.
---

Ik ben een zeer enthousiaste lezer, altijd al, al was er wel een pauze van ongeveer tien jaar tussen mijn 21ste en 31ste waarin ik amper nog een boek aanraakte. Laat ons zeggen dat ik dat de laatste jaren zwaar aan het goedmaken ben door altijd en overal te lezen. Ik lees gemiddeld een boek of veertig per jaar, en dat telt op. Ik lees elke dag, al is het maar tien minuutjes voor de kinderen wakker zijn.

Mijn man zegt het mooi: als ik je een paar dagen niet met een boek zie, dan weet ik dat je niet meer goed voor jezelf aan het zorgen bent. En dat klopt. Als ik niet meer lees, dan ben ik de noden van iedereen rond mij aan het voornemen op die van mij. En dat is een van de grootste rode vlaggen voor mijn mentale gezondheid.

Als ik op reis ga neem ik meestal mijn Kindle e-reader mee, omdat ik dan de luxe heb om een nieuw boek te beginnen als het oude uit is.

Never not reading, ik neem dat echt nogal letterlijk in mijn leven.

Ik lees trouwens van alles, fictie en non-fictie door elkaar, en nadat ik op het vliegtuig You Are Here van een van mijn favoriete schrijvers David Nicholls had uitgelezen, begon ik aan het nieuwe boek van Anais Van Ertvelde, die je misschien net als ik kent van de heerlijke podcast en het boek Vuile Lakens.

Zij schreef het boek “Handicap- een bevrijding”, wat ik trouwens al direct een heerlijk intrigerende titel vond die een zware tell me vooral more-reflex bij mij oproept.

Maar goed. Ik zit op dit moment midden in haar belachelijk boeiende boek, en ik zei het vanmorgen nog tegen de sound engineer toen we samen ons koffietje aan het drinken waren voor de storm van ontwakende kinderen: hoe waanzinnig is het, de kracht van iemand die door middel van een boek een hoop deuren in je hoofd openzet waar je niet eens wist dat er deuren waren.

Anais Van Ertvelde wijst mij op zoveel denkkaders die ik niet eens zag, rond beperking maar ook rond productiviteitsdenken en alles dat voor mij vanzelfsprekend is maar dat eigenlijk beter niet zo zou zijn.

Het deed me beseffen dat dat een van de voornaamste redenen is dat ik zo verknocht ben aan lezen. Om foert te zeggen tegen regels en kaders en mentale kooitjes moet je ze wel eerst zien.

Het doet me denken aan een moment in Berlijn, waarop Dexter en ik doorhadden dat we de dag ervoor naast een origineel stuk van de Berlijnse muur hadden zitten eten zonder dat we dat hadden gezien. Wij hebben allemaal soms brillen op die ervoor zorgen dat we niet meer zien wat nochtans gezien zou moeten worden.

We denken in kaders, en ook al heb ik er door mijn eigen werk en verleden met burn-outs en mentale inzinkingen al veel kunnen zien en in vraag stellen, het is dankzij het vele lezen dat ik ze blijf zien in dit work in Progress dat ons leven kan zijn.

Eigenlijk zoals reizen, dat ook mijn hoofd open kan blazen.
Niet iedereen doet immers de dingen die wij in Ieper zo normaal en vanzelfsprekend vinden. Ik vind het zalig om dat samen met mijn kinderen te ontdekken en zo te zien hoe hun hoofd een beetje ontploft. Neen, niet iedereen trieert de glazen flessen, hier in Florida gooien ze die gewoon mee in de vuilbak. I know, what the fuck, right? Altijd voer voor zo’n boeiende gesprekken.

Als reizen niet kan, dan kan je wel reizen door te lezen. Voor mij voelt een boek ook gewoon zo: een vakantie, een nieuw perspectief, ontdekken dat we allemaal een beetje gelijk zijn maar ook echt niet. Zoveel en, niet of.

Ik denk dat dat ook de reden is dat ik niet vies ben van filosofische boeken en werken rond persoonlijke ontwikkeling. Mijn eigen waarheden uitgedaagd zien worden voelt voor mij als eten en drinken samen.

Wacht, onze waarde als mens hangt niet per definitie samen met wat we bereiken en produceren of wat? Dat is een aangeleerde gedachte, niet de waarheid en niks dan de waarheid? Moh! Boeiend!

Wacht, vrouwen zijn niet alleen maar lief en flink en volgzaam en onzichtbaar, je kan ook een vrouw zijn die zich niet verstopt of kleiner maakt maar haar eigen regels bepaalt en heronderhandelt en dat is misschien wel niet meer zo gevaarlijk als voor alle vrouwen die voor ons kwamen en ons probeerden te beschermen door ons op te solferen met de verstikkende regels van het patriarchaal systeem dat ons zegt hoe mannen en vrouwen moeten zijn? BOEIEND!! Please tell me more.

Ook zo cool: tot ik aan het boek van Anais Van Ertvelde rond handicap begon had ik geen benul dat zoveel mensen zich hebben verdiept en uitgesproken over het onderwerp van beperking en hoe we er als maatschappij naar kijken. Ondertussen is die deur keihard open en heb ik mijn to read-lijst aangevuld met vijf andere boeken over hetzelfde onderwerp vanuit verschillende hoeken belicht.

Echt, I love it!
Kennis is macht, en het is niet dat ik per se machtig moet zijn in de kapitalistische en patriarchale betekenis van dat woord, want ook daar heb ik meningen over die ik zeker nog eens met jullie wil delen als het moment daar is, maar toch.

Lezen heeft mijn leven zoveel beter gemaakt en misschien ook wel een beetje gered. Therapie was nodig toen ik voor het eerst echt ben gecrasht, een paar maanden na de bevalling van mijn huilbaby begon alles te wankelen. En ik dacht dat het kwam door de omstandigheden , maar besefte in therapie dat het vooral kwam door wat ik dacht en geloofde over de omstandigheden en hoe ze moesten zijn. En hoe ik moest zijn. Dat heeft me eronder geduwd, en het is ook wat veel van de mensen die ik nu mag begeleiden eronder duwt.

Wat we hebben leren geloven over hoe we als mensen moeten zijn om maar te kunnen en mogen meedraaien in systemen die draaien rond winst maken, niet rond zorg of menselijkheid.

Soms besef je niet dat je in een kooi leeft waarvan de deur altijd al open stond zonder dat iemand anders je erop wijst. Dat is wat ik in mijn trajecten en coaching doe, en dat is wat ik ook leer door zoveel te lezen. Hier, nog een mentaal kooitje dat ik heb aangenomen binnen een systeem van onderdrukking maar niet langer kies te aanvaarden. Ik ga je in de volgende episodes trouwens van alles vertellen over die systemen. Hoe je maar al vast aan de takken van de bomen.

Als je al iets van mijn trajecten of master classes hebt gevolgd dan weet je dat ik een grote fan ben van denkwerk. Ik heb daar trouwens een heel interessante masterclass over gemaakt van twee uur, met werkboek, die ik naar aanleiding van deze podcast aanbied met 100 euro korting, gewoon even naar de show notes van deze aflevering 44 surfen op kellyzegtfoert.be en je kan er direct aan beginnen. Het gaat over de kracht van het trekken van mentale modellen om je eigen constructies te zien en in vraag te beginnen stellen.

Naast het in vraag stellen van je eigen al dan niet beperkende overtuigingen geloof ik dat boeken lezen een van de meest bekrachtigende dingen is die je voor jezelf kunt doen. Zeker als je om wat voor reden dan ook omringd wordt door mensen die je huidige denkkaders bevestigen en versterken, waardoor je niet uit de kooitjes van systemische en systematische onderdrukking geraakt zonder er weer ingeduwd te worden.

Misschien heb jij je net als ik vaak alleen gevoeld met bepaalde gevoelens of twijfels en waren er geen mensen rond je die bevestigden dat je niet alleen was. Misschien groeide jij op in een gezin waarin er weinig ruimte was voor kwetsbaarheid of twijfel of verdriet, en heeft dat ervoor gezorgd dat jij gelooft dat je jezelf en alles dat jij bent dat ooit werd afgewezen achter een dikke muur moet verstoppen, ook voor jezelf.

Misschien leerde jij dat je altijd sterk en flink en positief of gedisciplineerd moet zijn, en dat je pas liefde en respect waard bent als je die dingen bent.

Boeken kunnen je helpen om uit al die veel te kleine kooitjes te mogen stappen. En te zien dat hulp vragen helemaal niet zo beschamend is als je ouders of partner misschien nog altijd vinden.
Dat dat je het zelf moet kunnen ook maar een gedachte is, en dat jij als volwassen mens zelf mag kiezen of jij dat echt wilt blijven geloven.

Boeken hebben mij geleerd dat er niks mis is met mij omdat mijn hoofd misschien anders werkt dan een of andere norm voorschrijft, omdat ik rust nodig heb en niet kan functioneren als een robot, maar in het bezit ben van een lichaam dat zweet en sputtert en bloedt en meer nodig heeft dan hele dagen werken en af en toe even niet. Fuck that shit.

Gun het jezelf. Ook als je gelooft dat je er geen tijd voor hebt, er geen recht op hebt, op die tijd voor jezelf, dan zeker. Als jij zo hard in functie van anderen leeft dat je hebt leren geloven dat tien minuten lezen per dag erover is, en egoïstisch, lees dan asjeblieft zo snel mogelijk een boek dat je op die vreselijke denkfout kan wijzen. Of volg een van mijn trajecten, zet je op de mailinglijst voor als Note to Self nog eens opent. Echt, dat is een teken dat het nodig is om die ellendige kooien van flink en zorgzaam voor iedereen behalve jezelf open te zwieren en wel zo rap mogelijk.

Ik deel nog even mijn antwoord op de vraag die ik het vaakst kreeg op Instagram toen ik stories deelde over mijn leesgewoontes: waar vind jij de tijd?

Ik vind die tijd niet, ik eis die op. Omdat ik mag.
Van mezelf.
Dat ging niet zomaar.
Ik heb heel wat dingen die ik geloofde rond tijd nemen voor mezelf als partner en moeder in vraag moeten stellen.
Ik heb me schuldig gevoeld en het werk moeten doen om te zien dat ik geen enkele schuld draag als ik het stuur van mijn eigen leven in handen neem. Dat ik niks verkeerd doe als ik van mezelf ben. Dat ik ook dan een liefdevolle moeder, partner, dochter, vriendin kan zijn, met grenzen.

Lezen is mijn grenzen bewaken.
Leren is van mij.

Ik bepaal alle regels en zeg foert tegen wat mijn leesplezier kan wegnemen.

Dat is mijn voornaamste tip: claim het, maak er niet meer van dan het is, en zorg dat het leuk en boeiend en tof is voor jou. Betrap jezelf op elke waarschijnlijk aangeleerde regel of overtuiging die ervoor zorgt dat je niet kan lezen.

Dat het direct een uur moet zijn om goed te zijn.
Dat je achteraf een review moet schrijven op het internet.
Dat je elk boek waar je aan begint moet uitlezen. Echt niet. Als de eerste 50 pagina’s me niet boeien stop ik. Wie zegt dat je een slecht boek moet uitlezen? Van wie? Welke betekenis geef je eraan als je dat niet doet? Klopt dat ook?

Ik ken zoveel mensen die zichzelf zoveel regels opsolferen dat ik denk: amai, dan snap ik dat lezen een zoveelste to do op je lijst is.

Het moet direct goed zijn.
Het moet nuttig zijn.
Het mag geen chicklit zijn.

Dan denk ik: hallo. Mag het ook van jou zijn?
Zonder dat iemand zich te moeien heeft?

Lees elke dag tien minuten, meer is voor mij altijd extra.
Kies het boek dat jij op dit moment wil lezen, los van wat anderen daarvan vinden. Fuck de grote literatuur als jij zin hebt in graphic novels. Lezen is van jou en jij bent groot nu en je hebt niks te bewijzen.
Zoek je inspiratie? Volg mij dan op Goodreads, daar deel ik elk boek dat ik las en aan het lezen ben. Link via de shownotes of mijn Instagram profiel.

Doe het omdat je het jezelf gunt.
Maak er tijd voor, jij verdient dat.
Als je partner elke zondag een halve dag gaat koersen of lopen, en jij kan geen tien minuten vinden om te lezen, dan is het hoog tijd dat je meer gaat lezen over hoe oneerlijk dat verdeeld is. Of iets anders.

Je moet niks, je mag, en het zijn alle boeken die ik las die dat voor mij hebben versterkt. Lees ze. Alsof je leven ervan afhangt. Ik geloof echt dat het zo is.