Journaling als zelfzorg met Note to Self-cursiste Annick Claus

Hey daar, welkom in aflevering 32 van Kelly zegt Foert.

Ik hoop dat alles oké is met jou, en indien niet, dat je dan een omgeving hebt waarin er mensen zijn bij wie je zacht kan landen. Dat is wat ik mezelf en mijn man soms hoor zeggen tegen de kindjes: ja, het is soms een jungle out there, of zo voelt het toch, maar hier is het veilig en mag je elke avond landen. Dat voelt toch als troost denk ik, ook al klinkt dat landen soms heel luid voor mijn oortjes en moet ik toegeven dat het als ouder soms pittiger is dan het klinkt.

Het is oké.
Niks ging verkeerd.
Ook dat zeg ik dan, maar tegen mezelf.

Anyway.
Deze podcast is opnieuw een interview, in aanloop naar iets dat nu wel heel dichtbij komt: de opening van de volgende editie van mijn zalige online traject Note to Self. Dat is dat traject over ontdekkend dagboekschrijven waar ik hier graag naar verwijs.

Ik liet dat traject, waarin ik je leer om naar je patronen te kijken via journaling, voor het eerst op de wereld los aan de start van dit jaar, in januari. Bijna een jaar geleden dus.

Tot mijn vreugde en verbazing schreven jullie met velen in, dat is toch altijd spannend als je iets nieuws maakt. En omdat ik dan wel kan zeggen dat het volgens mij het belangrijkste traject is dat ik al heb gemaakt, maar ik natuurlijk kan zeggen wat ik wil, dacht ik: moest ik nu eens aan één van mijn cursisten vragen hoe zij Note to Self hebben ervaren, en hoe ontdekkend dagboekschrijven hen helpt in hun dagelijks leven. Maar ook: hoe dat er concreet uitziet, waar ze zoal tegenaan lopen, wat ze jou willen vertellen als je nog twijfelt om je in te schrijven.

Ik vroeg het aan Annick Claus, en wel om een paar redenen.

Ik ken Annick al een tijdje, zij is een van de mensen die al een paar dingen bij mij heeft gevolgd, en dat altijd vol overgave doet. Niet enkel dat. Zij was ooit, net zoals ik, freelance journalist, en besliste nadat ze heel wat stappen zetten in zich bewust worden van bepaalde zaken, om zelfzorgcoach te worden. Iets dat ik heel straf vind, want zij had de afgelopen jaren op privé vlak heel wat varkentjes te wassen, om het met een understatement te zeggen. Annick kreeg af te rekenen met een parentale burn-out slash depressie, nadat ze zichzelf zes jaar wegcijferde en veel te weinig sliep, laat staan dat er nog iets van zelfzorg aan te pas kwam.

Voor we naar het gesprek luisteren dat ik met haar had in de studio in mijn living, want ja, wij hebben elkaar na al die jaren eindelijk in het echt ontmoet, stel ik haar nog even deftig aan jullie voor.

Annick Claus is 41 jaar, hoogbegaafd, hoogsensitief en ze heeft ADHD. Een combinatie die mij ook niet vreemd is. Ze is moeder van twee dochters van negen en vijf, die ook allerlei labeltjes hebben, die ervoor zorgden dat ze zichzelf herkende en een late diagnose kreeg. Annick is getrouwd met een man met ASS, en ze schoolde zichzelf vol enthousiasme om van freelance journalist tot zelfzorgcoach.

Om maar te zeggen: er is nogal wat overlap tussen haar verhaal en het mijne.

**Ik vroeg Annick om even te kaderen hoe zij mijn werk leerde kennen, en dat gooide ons een serieus stukje terug in de tijd.**

---

Annick: Ik volg je al heel lang. Ik denk uhm ik weet niet meer welk jaar het was, maar in ieder geval al van de tijd van jouw blog.

Kelly: Tales from the crib BNB. Voor de mensen die zich dat nog kunnen herinneren, want dat is al heel lang geleden. Ja.

Annick: Dus uhm ja, ik denk dat die vele gelijkenissen tussen ons toen al. Ja, dat dat toen al ergens een een trigger was om om meer te lezen en te blijven komen en en opnieuw te lezen. Dus uhm ja, ik volg jou al van van uit die tijd Inderdaad ja.

Kelly: Dus jij weet veel dingen over mij dat ik misschien zelf niet meer weet of niet? Wie weet wie weet wie weet. Oké. En niet onbelangrijk uhm. Op een bepaald moment ben jij gedwongen geweest, denk ik, om te kijken naar jouw zelfzorg.

Kun je daar iets over vertellen? Hoe? Hoe dat jouw situatie ja in mekaar zat?

Annick: Ik ben. Een aantal jaar geleden ben ik in een totale burn out slash depressie terechtgekomen. Uhm ja, eigenlijk door mezelf zes jaar volledig weg te cijferen in teken van de kinderen. Ook zes jaar van onder gebroken nachten.

Kelly : Uhm dus een pittige periode.

Annick : Pittige combo inderdaad. Uhm en ja, daar in gemerkt van ja, zelfzorg blijkt toch wel cruciaal te zijn. Ja en doe het niet.

Kelly: Je doet het niet, je deed het niet, je had het nog nooit gezien of of je had niet geleerd om jezelf mee in rekenschap te nemen of hoe.

Annick: Nee, ik ben een enorme pleaser. Ik ben iemand die continu geeft uhm en in teken of in functie denkt van anderen. Mm hu? Dus ja, dat dat kwam niet bij mij op dat ik ook mezelf af en toe op de eerste plaats moest zetten. Nee.

Kelly: Tot op een bepaald moment dat jouw lichaam aangaf of of hoe, wat. Wat is er exact gebeurd? Je Jij bent gecrasht op een bepaald moment.

Annick: Speaker2: Ik ben inderdaad op een bepaald moment gecrasht. Uhm ja, Er er lag plots te veel op mijn bord. Precies. Het G. Het ging gewoon niet meer.

Kelly: Speaker1: Ja dus. Slaapgebrek? Uh, jonge kinderen. Het verhaal dat veel mensen misschien wel gaan herkennen, maar niet bij iedereen draait dat uit op een op een crash natuurlijk.

Annick: Speaker2: Nee, ik uh, ik had ook nog uhm zware allee. Heb ook nog zware rugproblemen. Uhm. En toen mijn uh jongste dochter vier maanden was heb ik een uh operatie moeten laten doen aan mijn rug. En ook daar kwam dan nog heel wat uhm trauma en en leed bij. Uhm ik had op een gegeven moment het gevoel ik ben toen 38 en ik ben zowel fysiek als mentaal helemaal op.

Kelly: Uhu. Amai.

Annick: En dan ja, is de de uhm neerwaartse spiraal naar een depressie niet zo heel groot? En mijn man heeft echt ook uh drie maanden mantelzorg verlof moeten nemen toen om om dagen. Ja, ik ja. Mijn baby was vier maanden oud toen en ik mocht niks tillen gedurende drie maanden. Dus ik kon ook alleen mijn. Ja, ik had ook nog een dochter van 3,5 die spring in t veld was, maar ik mocht met die kinderen niks doen. De enige manier om mijn baby vast te houden was als mijn man die in mijn armen legde.

Kelly: Dus om maar te zeggen jij zat in een heel zwaar parket op een bepaald moment en uh. Op een bepaald moment kwam je dan ook tot de vaststelling van als ik hier iets aan wil veranderen, ga ik moeten bepaalde dingen leren, onder meer voor mezelf zorgen.

Annick: Ja. Goh, t is te zeggen uhm, ik ben iemand geweest die Uhm. Ja, dat zal de ADHD dan een stukje zijn die zichzelf probeerde te genezen tussen aanhalingstekens door uhm mezelf te verbeteren. Dus ik ben uh ik denk eind 2018, toen ja mijn dochter nog maar uh een half jaartje was ben ik begonnen met jullie. Toen destijds de cursus Baas over eigen tijd.

Kelly: Ja, voor mensen die zich dat nog herinneren of niet weten waarover het gaat. Baas over eigen tijd was een traject dat hoorde bij mijn vorige podcast met Anouk Meijer Werk en leven. En jij? Was jij iemand van de eerste lichting toen?

Annick: Ja, allereerste lichting inderdaad. Speaker1: Dus ja, de eerste baas over eigen tijd ooit. Ja, klopt. Waarom sprak een traject rond time management eigenlijk op dat moment jou zo hard aan? Omdat Jij voelde me. Met mijn ADHD heb k ik iets extra nodig of zo?

Speaker2: Nee, want er was toen ook totaal nog geen sprake van die ADHD. Speaker1: Je wist dat nog niet. Speaker2: Nee, ik weet dat ook nog. Maar in uh goed jaar denk ik. Speaker1: Ah ja, oké dus uh. Maar je voelde van de rest misschien meer chaos. Speaker2: Ik. Ik voelde dat vierde persoontje d’rbij in ons gezin. Dat betekent heel veel werk en geregel d’rbij. Ja en ja. Ik. Ik stond plots voor het beheren van vier agenda’s. Ja, en dat. Ik zag niet meteen hoe dat ik dat kon bolwerken. Dus dacht ik ja, zo een een baas over eigen tijd, dat lijkt mij wel wat. Uhm. En dan ja, ik ben nu toch nog in moederschapsverlof. Als ik dat uh nu kan doen, dan heb ik 11F Uh ja, een voorsprong op het terug aan de slag gaan. Ja dus. Uh, zo is het destijds begonnen. Ja.

Kelly: En uhm, ik wist toen ook nog niet dat ik ADHD had natuurlijk. Da’s ook een een recentere diagnose. Maar op een bepaald moment uh was er een cursiste die wel wist dat ze ADHD had die mij vertelde van jullie hebben een UH traject gemaakt dat ideaal is voor mensen met ADHD. En ik weet nog dat ik toen dacht. K wist zelfs niet dat dat iets was voor volwassenen. Allee om maar te zeggen ik wist daar niks over. K Vond dat heel boeiend dat die dame dat zei. Maar uhm ja nu nu. Als ik nu terugkijk besef ik inderdaad wel dat uh dat k ik een traject voor mezelf heb gemaakt. En jij? Was jij geholpen met baas over eigen tijd destijds?

Annick: Speaker2: Ja, absoluut. Uhm. Als ik terug zou keren in de tijd zou k het meteen opnieuw doen. Mm hu. Omdat. Ja, ik heb daar echt wel heel veel van geleerd en heel veel tools die k ik nu nog dagelijks inzet om omdat het leven ja voor iedereen wel hectisch is, maar met ADHD toch nog net wat meer uitdagingen kent. Dus uhm dat plannen en en brain dumpen en al die shizzle. Uhm ja dat doe ik nog altijd en dat heeft mij toen denk ik gered van nog nog dieper zakken.

---
Kelly: **Baas over eigen Tijd leerde Annick om baas te worden over haar planning, wat al helpend was. Alleen is het niet omdat je leert om je tijd beter te organiseren, dat je jezelf ook al de toestemming geeft om zelfzorg in te plannen. Zeker als je hebt geleerd om je leven in functie van anderen te benaderen is dat heel lastig.**

**Annick kwam op een bepaald moment in contact met het zelfzorg traject van psychologe Nina Mouton, en leerde daar onder meer dat er een verschil is tussen zelfzorg en me-time.**

Annick: Ja, ik denk dat veel mensen zoiets hebben van ja maar ik heb daar geen tijd voor zo voor zelfzorg. Ja, terwijl zelfzorg voor mij is honderd kleine beslissingen op een dag en dat is gewoon efkes stilvallen en voelen Wat heb ik nu nodig? Uhu. Uhm.

Kelly: En dan zeggen mensen tegen mij maar ik weet dat niet.

Annick: Nee, nee, maar daarom dat ik zeg stilvallen. Efkes gewoon twee secondes nemen om naar binnen te keren en te voelen van waar zou k ik hier nu deugd van hebben? En dat kunnen heel belachelijk kleine dingen zijn. Ik denk bijvoorbeeld. Zeker als gezin met jonge kinderen. Ja, aan naar t toilet kunnen gaan zonder dat je gestoord wordt.

Kelly: Oh my god. Heerlijk! En in sommige levensfases lijkt dat niet niet mogelijk, nee.

Annick: Maar ja, het zijn van die kleine dingen. En en weet je, daar heb je dus geen my time voor nodig. My time, dat is voor mij blokken in de agenda die je uittrekt om iets al dan niet voor jezelf te gaan doen of met een vriendin te doen. Of. Ik heb dat.

Kelly: Vaak omschreven als met de witte savages, je weet wel, zo de wellness met van die witte hotel slippertjes. Dat is voor veel mensen denk ik my time. Maar in sommige levensfases ligt dat zo ver af van je dagelijkse realiteit dat dat eigenlijk niet haalbaar lijkt, hè.

Annick: En zelfzorg is dan iets helemaal anders, want dat kan wel. Dat kan ook gewoon zijn dat je denkt van goh, de ochtendroutine is voorbij. Ik ga mij nu eerst 5 minuten zetten met ne koffie en efkes terug tot mijzelf komen. Ja. Dus je hoeft daar geen uren tijd voor te hebben in een week, dus je kan gerust aan zelfzorg doen zonder me time te hebben. Mmm. En anderzijds kan je ook meer time hebben zonder aan zelfzorg te doen. Ja. Uhm het verschil voor mij zit hem daarin in. Laat het jouw batterijen op ja of niet? Is het iets dat past in het langetermijndenken van dit is goed voor mij of is het korte termijn bevrediging? Bijvoorbeeld Ja, en dan denk ik als praktisch voorbeeld bijvoorbeeld uhm je hebt een een uh date gepland met een vriendin om te gaan shoppen ergens en iets te gaan lunchen. En op zich een heel leuke my time. Dat kan ook echt zelfzorg zijn als je daar op dat moment nood aan hebt. Maar stel dat jij uit een super hectische week komt waarin dat er verschillende dingen zijn foutgelopen, Dan heb jij misschien gewoon nood aan in je zetel zitten met een dekentje en een warme chocomelk en een goed boek. Ja. En dan is zelfzorg dat op dat moment. Dan is zelfzorg eigenlijk op dat moment tegen die vriendin zeggen van goh, ik had er eigenlijk keiveel goesting in, maar ik voel dat niet gehad.

Kelly: Ja, ja, ja. En niet toch de afspraak nakomen omdat je misschien de vriendin niet wil, dan beteren of teleurstellen. En dan jezelf ook nog een keer het mes vaak op jezelf richten als je niet genoten hebt van waar dat je zogenaamd van zou moeten geniet Dat je dan.

Annick: Achteraf zoiets hebt van goh, die me time, dat heeft nu toch niet gedaan wat ik verwacht had?

Kelly: Ja, en wat voor. Dat ligt aan mij, want ik ben misschien niet dankbaar genoeg en andere mensen zouden zich wel amuseren, maar ik niet. En dit, dit, het dit. En dan komt die innerlijke criticus vaak nog harder naar boven. Ja. Terwijl dat my time volgens jou uh nee, zelfzorg volgens jou eerder gaat ook over voelen waar je op dat moment nood aan hebt, maar ook durven. Gaat het over ja grenzen stellen? Het gaat ook.

Annick: Over grenzen stellen. Zeker en vast. Want ja, ja, inderdaad, hoeveel procent van de mensen belt dan die vriendin af? Ja.

Kelly: En welke betekenis geven ze daar dan aan van? Ja, goeie vriendin, slechte vriendin? Uhm, niet dankbaar.

Annick: Ik ben een egoïst.

Kelly: Ik ben een egoïst. Zoiets. Dat andere mensen zouden dat nooit doen. Uhm, ik moet niet alleen aan mezelf denken, want dat is niet oké zo, dat soort dingen. En als jij terugkijkt op jouw eigen uh weg. Wat was jij Iemand die zelfs wist dat zij grenzen mocht aangeven destijds? Of of Of was dat een iets wat jou vreemd was?

Annick: Dat was mij totaal vreemd. Ik liet over mijzelf heen lopen, door allerlei mensen eigenlijk, maar voornamelijk ook door mijn gezinsleden op dat moment.

Kelly: Ja, omdat we misschien ook hebben geleerd dat een goede moeder vooral een moeder is die zichzelf volledig wegcijfert en opoffert. Heb jij dat zo ook ook gezien of geleerd? Of of was dat iets dat bij jou bestond?

Annick: Nee, bij mij was het een soort van uhm tegenreactie. Ik heb uhm. Kelly: Ja, dat hoor je ook soms. En in mijn. Annick: Kindertijd had ik, of ik zal het anders zeggen ik probeerde de mama te zijn die ik misschien liever had gehad in mijn kindertijd, die ik misschien meer had nodig had en vanuit het idee maar ik ga dat anders doen. Voor mijn kinderen was ik een beetje in in ja, een beetje. Speaker1: Doorgeslagen.

Annick: Doorgeslagen inderdaad. Kelly: Dus van jezelf. Annick: Ja, ik gaf en gaf voor mijn gezin, maar ik vergat mezelf dus inderdaad. Kelly: Ja, en dat blijft niet duren natuurlijk hè. Annick: Dat blijft totaal niet duren. Dat had je dus inderdaad met je kop tegen de muur op een gegeven moment. Ja.

---
**Kelly: Ik vraag Annick om even terug te keren naar eind vorig jaar, toen ik de inschrijvingen voor Note to Self openzette. Ik wil graag weten waarom een online traject rond ontdekkend dagboekschrijven haar aandacht trok.**

Annick: Ik heb altijd al graag geschreven uh. Als kind had ik zo wel een dagboek om de speciale gelegenheden in te noteren. Of de gebeurtenissen. Ja dus.

Kelly: Echt als in we registreren hier als er iets gebeurt of zo ja.

Annick: Of uhm. Ik herinner mij bijvoorbeeld ook dat daarin stond dat uh mijn toen malig vriendje uit het vijfde leerjaar had het uitgemaakt of zoiets. Dus het ging wel al. Dat was niet gewoon het registreren, het ging ook echt al over mijzelf toen.

Kelly: En over je gevoelens die eraan te pas kwamen en zo.

Annick: Ja, absoluut. Uhm. En ik heb bijvoorbeeld ook in het jaar dat ik dertig werd heb ik bijna dagelijks een een paginaatje in het schriftje dat ik daar toen voor had geschreven omdat ik zoiets had van dertig worden, da’s toch wel speciaal. Ik wil dat jaar registreren of zo.

Kelly: Als een tijdsdocument. Ja ja.

Annick: Om om later eens terug te lezen van waar zat k ik op dat moment in mijn leven en wat hield er mij bezig? Ja, dus ik. Ik heb altijd al heel graag geschreven, maar ik merkte in de praktijk dat het er niet meer van kwam, ook al wist ik hoeveel deugd dat dat mij deed in en hoe therapeutisch dat dat voor mij is. Ja, dat, dat kwam er gewoon niet meer van. Het leven kwam daartussen.

Kelly: Ja, dat da’s toch vaak zo, denk ik. Als ik nu naar mijn eigen verhaal ook kijk, Dat dagboekschrijven vaak bij zo eerder de de puberteit en zo hoort. Maar dan ineens ja, als je een gezin hebt en zo, dan denk je daar precies ook allee ik toch niet. Ik, Ik ben daar lang mee gestopt met dagboekschrijven en jij dus ook. Ja, ik.

Annick: Hoopte daar dus eigenlijk gewoon terug een een dagelijkse gewoonte van te kunnen.

Kelly: Maken omdat je ergens voelde van ook dit zou kunnen zelfzorg zijn. Absoluut.

Annick: Absoluut. Ja. Ik bedoel leren terug voelen wat je nodig hebt. Dat is voor veel mensen helemaal niet evident. Nee, maar als je zo’n schriftje hebt waar dat je zwart op wit in neerschrijft hoe dat je je voelt op dat moment, ja dan. Dan leer je echt terug naar jezelf te kijken en naar de binnenkant. En ja, dat is een enorm waardevolle tool.

Kelly: En deed jij dat al soms voor je deelnam aan nooit jezelf? Of was je er niet meer mee aan de slag gegaan? Jawel.

Annick: Jawel. Uhm, ik, Ik. Zoals ik zei, ik volgde jou al langer en je had op een gegeven moment een een blogpost denk ik gemaakt over morning pages. Ja, juist ja. En ik ben dat dan beginnen doen. Uhm niet altijd in the morning, maar tot daar aan toe. Uhm drie A4 vol schrijven. Uh, was dat toen?

Kelly: Ja, da’s een een systeem van uh. Een schrijfster heet Julia Cameron. Dat komt uit die artist’s way. Voor mensen die zich afvragen wat dat dat is. En dat is inderdaad de opdracht is elke ochtend, liefst van zodra je wakker wordt, je hoofd legen op drie A4’tjes. En maar stoppen als die drie A4’tjes vol zijn en eigenlijk gewoon gaandeweg ontdekken wat er allemaal in dat hoofd gebeurt hé. Ja, en niks afwijzen, Gewoon gaan met die banaan.

Annick: Gewoon gaan. En ik heb dat een tijdje. Uhm. Kunnen combineren ook al. Ja, met dan thuis te zijn en niet te werken natuurlijk. Ja uhm. Maar waar ik tegenaan botste. Uhm. En wat ik ook gemerkt heb toen ik dan effectief met de cursus begon, was dat daar een uh hardnekkige stukje perfectionisme zat. Ja en ja. Voor mij was dat schrijven dus ja. Drie A4 dat ja. Ik schreef dan met mijn pen ook echt met een vulpen. Ja, uhm. En dat duurde dan 1,5 uur. Wauw!

Kelly: Dus jij was daar heel veel tijd mee kwijt en.

Annick: Ik was daar heel veel tijd mee kwijt. En ik kon dat niet. Ik kreeg dat niet elke keer ingepland en dan was het op den duur van ja maar ja. Dus het kwam er gewoon niet meer van en dat vond ik zo jammer omdat ik daar echt heel veel aan had. Ja.

Kelly: Dus je wilde dat heel goed doen.

Annick: Ik wilde dat veel te goed doen. Ja, ja, absoluut.

Kelly: En dan kwam nooit zilver. Dan heb je ingeschreven en ik denk dat er in de eerste module ook een stukje morning, want ik bied een paar mogelijkheden aan om te beginnen schrijven. Ben je dan weer met die morning pages aan de slag gegaan of dacht je dit moet ik anders aanpakken, ik ga iets anders proberen.

Annick: Nee, ik heb ingezien dat dat Ja, je haalt dat ook aan hè? Een cursus van jou is nooit zomaar een cursus. Nee. Nee, ik. Ik vind wel. Ik vind dat dat altijd heel uhm, diepgaand en therapeutisch en coachend is. En alles in één pakket.

Kelly: Omdat ik zelf natuurlijk ook alle valkuilen van verschrikkelijk perfectionisme ken, wees ik daar eigenlijk denk ik al van in de eerste module constant op van let op voor jouw eigen perfectionisme. Dus jij had dat ook een beetje nodig denk ik.

Annick: En in één van. Ik denk dat de eerste live call ook uhm. Ik was toen denk ik zelfs nog niet eens met de cursus begonnen. Mm hu. Heb je ons ook de uitdaging gegeven van kijk, wat als je 21 dagen na elkaar elke dag, ook al is het maar één zinnetje, zou schrijven? Ja, en ik dacht ja, ik wil dat wel proberen.

Kelly: Maar dat een volledige andere insteek was dan? Annick: Ja, absoluut. Kelly: Elke dag 1,5 uur.

Annick : Uh ja. Je gaf dan ook de oefening van uhm denk ns efkes na en schrijf dus ik denk twintig manieren op hoe dat je dat 10% makkelijker zou kunnen maken. Uhm, om dat effectief te doen. En die oefening heeft mij heel veel gebracht omdat ik toen ben gaan nadenken van ja maar wacht, misschien moet ik dat niet in dat atomair schrift met die vulpen doen, want ja, dan lukt dat sowieso niet elke dag. Uh, misschien moet ik daar gewoon uh een een gewoon schriftje voor voorzien en moet ik dat met mijn styler doen, dan duurt dat ook al minder lang. Uhm. En zo ja, is dat veranderd naar iets dat veel toegankelijker was? Iets dat K.

Kelly: Maar dat je de frictie ook een beetje van hebt weggenomen, denk ik.

Annick: Ja, absoluut. En en dat ook ja, ik, ik uh een schriftje dat k dan wel overal mee naartoe nam, maar bijvoorbeeld ook de ene moment was dat dan beneden dat ik eens efkes een gat zag om echt, zoals dat k mijn morning pages zou gedaan hebben, te schrijven. Maar vaak was dat ook s avonds nog in bed dat ik dacht van oh ja, wacht, k heb nog niet geschreven vandaag en dat k dan efkes dat schriftje d’rbij nam en op mijn buik liggend in bed. Zo nog wat dat.

Kelly: Voor een perfectionist toch echt. Laat ons efkes uitzoomen. Een grote doorbraak kan zijn, hè?

Annick: Absoluut. Ja. Dus dat, dat werd iets helemaal anders. Uhm. Dankzij die cursus. En ja, dat is het dus nu nog altijd.

**Kelly: In Note to Self daag ik je als deelnemer uit om 21 dagen lang elke dag te schrijven. Of het nu een zin is of acht pagina’s, maakt niet uit. Annick ging die uitdaging aan. Ik vraag haar tot welke inzichten ze daardoor kwam, en wat de challenge haar bracht.**

Annick: Ja, ik. Ik. Goh. Opluchting eigenlijk voor een stuk. Uhm. Ik vind schrijven altijd iets therapeutisch hebben en dat helpt mij echt vooruit. Ook ik ik kan. Ik gebruik dat om, om emoties van mij af te schrijven. Ik uhm, kan het echt ontdekkend journalen doen om om bijvoorbeeld te weten te komen waarom dat ik mij verdrietig of slecht voel op een bepaald moment. Als ik zo het gevoel heb van oei, die grijze wolk hangt weer boven mijn hoofd, ja, dan kan ik dat letterlijk van mij afschrijven. Oké, dus Uhm.

Kelly: En dan had je die eerste 21 dagen al, want uiteindelijk was de opdracht niet veel meer dan. Zet u elke dag voor een leeg blad papier en zie wat er komt. En is er maar één zinnetje is het oké en is het veel meer? Ben je er snel in geslaagd om toch dan iets teweeg te brengen voor jou?

Annick: Ja, ja, absoluut wel. Maar uhm, ja, ik was ook die morning pages gewend zeg maar. Dus je had. Kelly: Al de oefening gedaan om echt je hoofd leeg te maken.

Annick: Ik wist al uhm ja, dat ik met een vraag van hoe V. Hoe voel je je vandaag eigenlijk? Ja, dat ik daarmee al vrij snel de diepte in kon gaan. Dus dat ik uhm ja, dat dat ging bij mij wel vrij snel. Al zijn er ook heel vaak dagen dat ik gewoon te moe ben s avonds en dat k ik in één zinneke opschrijf. Pff te moe vandaag. T Was een drukke dag geweest of of dat ik zo nog uhm snel mijn mijn drie dankbaar heden Ah ja, noteren.

Kelly: Is dat een oefening die je elke dag doet? Annick: Nee, dat is niet elke dag. Maar ja, zo als ik merk van goh, ik ben eigenlijk te moe om echt diepgaand te schrijven, is dat wel een oefening die ik soms doe. Dat ik denk van k heb dan toch iets geschreven. Ja, uhm. En dan vind ik dat toch altijd weer waardevol om daar efkes over na te denken van wat heeft mij nu echt geraakt of energie gegeven vandaag en.

Kelly: Deugd gedaan hebt. Annick: Deugd gedaan. Ja waar ben k ik eigenlijk dankbaar voor? En dan kom k ik toch al snel tot zo acht regeltjes of zo, dus dan ben ik weer blij en dan kan ik weer mijn sticker plakken, want ook dat heb ik van jou overgenomen.

Kelly: Ah, echt waar. Vertel eens de sticker, Wat? Wat? Wat gebeurt er met die sticker?

Annick: Ja, dat is gewoon een een beloning. En dat is eigenlijk op het eerste zicht zo belachelijk. Of maar dat. Nee, maar ook niet inderdaad, want dat kind in mij wordt daar dan zo gelukkig van.

Kelly: Ja, ik denk dat dat ook het advies is dat k ik in de cursus had gestoken van ge moogt het doen gelijk of dat ge wilt, want sommige mensen doen het graag. Heel minimalistisch en heel simpel. Maar ikzelf zag ook een kans in stickers kopen en het mezelf gunnen om er iets speels en leuks van te maken. Om je innerlijk kind blij te maken. En je hebt dat aangegrepen hé, die stickers herinner ik mij.

Annick: Ja, absoluut. Want uhm ik heb ook heel. V Ja, heel veel ja, toch een stuk of vijf of zes verschillende vellen met stickers. Uhu. En vaak is het kiezen van die sticker al voelen ja, want. Ik heb wel ja. Dagen gehad dat ik bijvoorbeeld uh een wolkje met regen koos om de een en daarna dan besefte van waarom kies ik dat eigenlijk? Voel ik mij slecht en en dat is waarom dat ik hier regendruppels wil kiezen in mijn sticker. Vandaag en andere momenten zijn er ook geweest dat k uh een paarse olifant die hartjes spuwt koos omdat ik zoiets had van yes, ik voel dat vandaag en ja maar dat is al al een stuk van het schrijven. Alleen al die sticker kiezen en en noteren waarom dat je die specifieke sticker hebt gekozen. Ja, zeiden eigenlijk al meteen diepgaander aan ga. Je zegt eigenlijk.

Kelly: Uw uw innerlijke temperatuur een beetje aan het checken en aan t zien van waar neig ik nu naartoe en waar heeft dat mee te maken?

Annick: Wat voelt er hier goed op dit moment om daarop te plakken? En inderdaad, hoe komt dat?

Kelly: Had je dat ooit eerder op dagelijkse basis gedaan? Zo, die check in? Annick: Nee. Kelly: En toen dat ik afkwam met mijn 21 dagen challenge. Want ik. Ik weet natuurlijk uit ervaring. Bij sommige mensen valt dat goed en is dat zo een uitdaging en iets dat ze vast kunnen nemen. En bij andere mensen is dat helemaal tegenovergesteld en zorgt dat voor een soort interne druk van elke dag schrijven. Dat ga ik niet doen. Ik denk dat jij eerder zo gemotiveerd werd door 21 dagen en het een keer proberen of zo.

Annick: Ik denk dat mijn euh addertje in in mij. Ja euh wel houdt van uitdagingen ja, maar ook de perfectionist in mij. Oh ja, ik ga dat hier doen en ik ga dat hier halen en. Kelly: Ik ga dat kunnen. Ja dus hij ging niet opgeven. Annick: Nee. Kelly: Die ging sowieso 21 dagen en dan gebeurt er bij veel mensen ook iets. Op dag 21 is de vraag En wat doen we nu? En heel vaak merk ik bij bepaalde groepen cursisten dat van zodra dat die challenge achter de rug is, dat het op zijn gat valt, dat het niet meer moet. Dat je geen sticker of geen geen vinkje van de juf niet meer kunt krijgen bij wijze van spreken. Wat gebeurde er bij jou toen Dat je op dag 21 bent en bent uitgekomen?

Annick: Ik Uhm. Ik werd enorm geïnspireerd. Uhm. Enerzijds door, ja, de community die aan de auto zelf vasthangt.

Kelly: De Facebookgroep eigenlijk Het boek groep. Ja. Een zalige groep trouwens. Ik uh, ik, ik. Ge weet dat als als maker nooit op voorhand, maar het is een een hele kwetsbare, mooie groep waarin dat mensen ook durven delen. Van ik ben in mijn journal erop uitgekomen dat en dan minder makkelijke dingen. Dus dus jij zat daar ook in? Je maakte daar ook deel.

Annick: Ja, ik, ik maakte daar deel van uit en.

Annick: Ja. Uhm. En dat werkte voor mij echt wel. Ook motiverend. Uhm ja, jij. Jij geeft daar ook vaak prompts in en dan dacht ik oh ja, ja, ja. Kelly: Heb jij dat nodig? Want een prompt is eigenlijk voor de mensen die dat woord niet kennen. Een schrijf prompt is eigenlijk meestal gewoon een aanzetje. Een zinnetje zoals goh, k weet niet welk. K Ben aan t denken welk voorbeeld dat we zouden kunnen geven. Maar ja, een prompt kan zijn Wat heb jij vandaag nodig? Zou een prompt kunnen zijn. Of hoe voel jij je vandaag? Of uhm, wat heeft jouw innerlijke kind vandaag nodig hè? Wat of wat is de matter of zijn dat k ook vaak geef is in start zijn die ik zelf vaak gebruik jij ook? Is dat ook iets dat jij gebruikt?

Annick: Ja ondertussen wel inderdaad. K heb niet overgenomen, maar op zich heb ik niet zoveel nood aan prompts maar eerder aan uhm ja het de het duwtje van schrijf je nog wel. Ah ja zo en heb hebt de nog wel iets? Uh ja en en dat heb ik wel. Allee, ik werd daar ook enorm ge ge ja geïnspireerd en gemotiveerd door. Op een gegeven moment heb jij gedeeld dat jij ik weet niet meer aan hoeveel dat het was. 500 zeker de de mijlpaal van 500 dagen aan een stuk schrijven en ik dacht wow. Uhm en dan zag ik dat. Ja, denk ik weer als een challenge of zo.

Kelly: Ge hebt u, ge hebt dat gevoeld van ik wil dat ook proberen. Annick: Ja, inderdaad, wat dat ik wel.

Kelly: Boeiend vind hè? Want dat is zo verschillend bij verschillende mensen hè. Er zijn mensen die die die mij dat horen zeggen en die direct gaan naar oeh, dat veel te lastig. Ik ga zelfs niet meer journalen want 500 dagen en terwijl K. Ik denk maar dat is een. Ik zeg niet dat dat moet ik. Ik heb dat ook nooit gezegd van je moet elke dag. Maar na die 21 dagen heb jij ergens denk ik gevoeld van dit is iets dat ik ga blijven doen of.

Annick: Ja. Uh weet je, boven de datum zet ik zo altijd de hoeveelste keer dat het dan effectief al is, dus ik tel dat echt op. Ja, en ik had geen zin om te stoppen bij die 21. Ik wou dat cijfer naar omhoog zien gaan.

Annick: Ja. Uh weet je, boven de datum zet ik zo altijd de hoeveelste keer dat het dan effectief al is, dus ik tel dat echt op. Ja, en ik had geen zin om te stoppen bij die 21. Ik wou dat cijfer naar omhoog zien gaan. Kelly: De strever in jou komt toch naar boven? Annick: In mij kwam heel erg naar boven. Ja, maar het helpt wel hè. De strever was ook enorm boos toen ik per ongeluk eens een dag vergeten was. Kelly: Ah, want dat is gebeurd, dat is gebeurd.

Annick: En dan viel ik door de mand, want toen moest ik kijken naar wat daar weer allemaal onder zat. En dat perfectionisme en het het niet willen loslaten van dat cijfer. En dan op een gegeven moment had ik zoiets van ja weet je hoe? Van wie moet dat eigenlijk, dat ik hier terug vanaf één moet starten? Waarom kan k ik niet gewoon zeggen van het was ook nog wel in een vakantieperiode. Uhm, ik was niet eens thuis, ik was in in het buitenland, dus ik dacht ja weet je, waarom mag dat eigenlijk niet gewoon zeggen in de vakantieperiode? Nu doe ik het even niet of minder of alleen als het uitkomt. En ik tel wel gewoon door, want uiteindelijk heb ik hier al wel zoveel keren geschreven en uiteindelijk had ik het dan gemaakt hoeveel keer ik al geschreven heb dit jaar sinds het begin van de cursus, want dan kon ik gewoon doortellen zonder mij iets ervan te moeten aantrekken als ik het toch eens vergat.

Kelly: Maar zo boeiend, want uiteindelijk is de enige vraag voor mij dan welke betekenis geef je daaraan dat je een dag overslaat? Maar dus het journalen op zich kan je al wijzen op heel veel patronen van perfectionisme en inderdaad bepaalde regels waarmee je jezelf misschien in de weg zit. Want ik herken dat ook heel hard hé zo het alles of niks verhaal van als ik dit niet perfect doe dan is het niet goed genoeg. Uhm en de niet goed genoeg bril kan zeer hardnekkig naar boven komen als ik jou zeg. Journal is 21 dagen en doe niet meer dan dat ene zinnetje. Dan begin je ook te zien hoe dat je jezelf vaak het het lastiger maakt in plaats van gemakkelijker.

Annick: Ja, en dat trekt zich door op heel wat vlakken hè. Ook ook als onderneemster.

Kelly: Ja, ook dat merk. Annick: Ik van oh ja, de dingen die K. Ik inderdaad. Misschien met iets simpels als het het journalen doe. Ja, dat doe k ik ook in in in marketing. Of ja, dus welke? Kelly: V Welke dingen zijn dat bijvoorbeeld? Kun je daar een voorbeeld van geven? Wat je bijvoorbeeld door doorkreeg van ik doe dat hier, maar ik doe dat daar ook.

Annick: Uhm, ik heb mezelf echt moeten dwingen om mijn perfectionisme bijvoorbeeld aan de kant te zetten bij het maken van mijn website. Ik heb die zelf gemaakt. Uhu. Maar dat is zoiets als een thesis. Je kunt daar. Even aan sleutelen. Dat is zo. En ik had echt op een gegeven moment van ja nee ik, ik wil die dan gelanceerd hebben en en dan moet het maar ook al Ja, het is zoals het is op dat moment. Ja, en ook daar, je botst tegen bepaalde dingen aan en dan zie je van jezelf oh ja, dit of dit is wat aan mij nu in de weg zit. En ja, ik heb ook uh. Ik heb toen echt ook naar aanleiding van één van jouw podcasts of blogs of weet ik veel waar dat terecht uh uitkwam. Ja maar uhm mijn mijn bange Bea gaan benoemen en mijn Sabine de innerlijke saboteur omdat. Ja, ik zag inderdaad ineens van alles stemmen.

Kelly: Die klinkt een beetje raar stemmen in je hoofd, maar we bedoelen daarmee bepaalde personages die zich soms heel streng uitdrukken of heel angstig. En in plaats van te zeggen Ik ben bang, kun je zeggen er is een stukje van mij dat hier heel in paniek aan het schreeuwen is dat ik in gevaar ben of zo. Ja, en jij? Jij zag ze ineens heel goed. Je zag er naar bovenkwam bij jou.

Annick: Ja, door dat, door dat schrijven ja, zoem je ook een beetje uit en en zie je veel meer wat er zit en ook wat er in de weg zit. Dus wat jou eigenlijk niet vooruithelpt, wat dat jou echt belemmert op bepaalde vlakken. Dus ja, dat is voor mij enorm waardevol.

Kelly: Ja uh, da’s een beetje het zinnetje geloof niet alles wat je denkt, absoluut. Maar als je het niet opschrijft voel je soms wel dat er bepaalde dingen minder goed lukken. Maar je hebt niet goed door eigenlijk wat dat je. En dat is een beetje raar om te zeggen. Ik weet dat dat soms mensen triggert, maar wat dat jouw eigen aandeel soms is in het blokkeren. Uhm. Ik vind het boeiend om van jou te horen dat jij het aandurft om moeilijke vragen te stellen ook. Want je kunt natuurlijk ook ervan uitgaan van ja maar ja, ik heb geen aandeel, het is de schuld van iemand anders. Ik heb gewoon altijd pech. Het is niet belangrijk om in te zoomen, maar jij hebt het wel aangedurfd vind ik om echt te gaan kijken hè?

Annick: Ja, ik vind dat goh, dat is ook iets dat mij typeert op één of andere manier. Ik ben heel nieuwsgierig naar anderen, maar ook wel naar mijzelf. En ik denk dat dat ook een uitloper is van die van die burnout en en die depressie. Dat ik op een gegeven moment mij echt ja ben gaan afvragen wie ben ik nu eigenlijk? En dan kwam daar die ADHD diagnose bij uhm en ontdekte ik andere dingen van mijzelf. Dus ik ben daar echt een periode heel erg naar op zoek geweest. En nu? Allee dat blijft een ongoing proces van wat zit daar allemaal en en welke stemmetjes kan k ik in mijn hoofd ontdekken en waar komen die dan vandaan en wat kan ik daarmee? Hoe kan ik die ombuigen naar iets dat mij wel vooruithelpt bijvoorbeeld?

---

**Kelly: Annick en ik hebben het over hoe mensen met een neurodivers brein, zoals wij allebei, vaak een heel intens innerlijk leven hebben, zonder dat we ons daarvan bewust zijn. En hoe de dingen elke dag even op papier zetten en je hoofd leeggieten ook al voor innerlijke rust kan zorgen.**

Annick: gewoon dat zwart op wit op papier zetten. Maakt dat helemaal anders. Gedachten kunnen blijven malen en blijven malen. Maar door ze neer te schrijven. Je schrijft geen vol op een blaadje papier vol met steeds maar dezelfde zin, terwijl dat in gedachten wel steeds hetzelfde kan blijven bovenkomen, de ganse dag door.

Kelly: Maar we hebben het gevoel dat we werk aan t doen zijn, terwijl dat we eigenlijk niks doen hé, dat we stilstaan en gewoon worden uh volledig over.

Annick: Maar daar helpt dat journal enorm in om efkes uit dat hoofd te komen en gewoon ook rustig te zien. Wat zit er hier nu eigenlijk allemaal in dat hoofd? Wat dat k wel.

Kelly: Grappig vind dat je dat zo benoemt omdat één van de dingen die ik het vaakst hoor als mensen zeggen ik wil net niet deelnemen aan een traject als nooit jezelf of ik wil net niet journalen, is het. Maar ik wil die gedachten niet te veel aandacht geven, want dan gaat dat nog erger worden en ga ik nog meer beginnen piekeren. En dan ga ik mezelf nog meer vastzetten. Terwijl dat jij denk ik het tegenovergestelde ervaart dat als je ziet dat je daar iets mee kunt of zo.

Annick: Ja, absoluut.

Kelly: Want je hebt natuurlijk niet de antwoorden hè. Mensen zeggen soms van ja, maar ja, dan staat dat op papier, maar ik weet dat nog altijd niet. Wat dat ik dan daarmee aanmoet of zo?

Annick: Nee, maar het gewoon er laten zijn is, is voor mij ook heel belangrijk. Ik zie dat een beetje als uhm, een bal die je onder water probeert te houden in een zwembad. Ja, en dat lukt. Een bepaalde tijd emoties onderdrukken of of negeren of vermijden of ervan vluchten. Maar op een gegeven moment komt die bal keihard in je gezicht terecht.

Kelly: Op heel onhandige momenten.

Annick: Vaak inderdaad op momenten dat je totaal niet wilt. Ja, dus. Voor mij is dat echt een beetje uhm, gedoseerd die bal laten bovenkomen op momenten dat het voor mij wel past. En dat doe ik dan met mijn journal. Ik laat die emoties dan bovenkomen of of ik onderzoek wat dat er eigenlijk allemaal zit en dan kan ik weer verder in het dagelijks leven, zonder dat dat dan plots in mijn gezicht terechtkomt wanneer ik het inderdaad het minst wil.

Kelly: Mooi dus eigenlijk. Op korte termijn lijkt het heel vaak voor mensen als ik heb daar geen tijd voor. Ik heb daar geen nood aan. Dat past niet in mijn dagelijks leven. Ik zou niet weten wat ik in godsnaam moet schrijven. Dat zijn zo de dingen die ik heel vaak hoor. Hoe ziet het er voor jou praktisch uit? Is het elke dag hetzelfde? Is het? Heb je regels losgelaten rond wat het moet zijn?

Annick: Ik heb heel veel losgelaten, denk ik als ik kijk van waar ik kom met die euh, 1,5 uur morning pages. Dat het destijds was, Dat het moest zijn. Dat het moest zijn van mij inderdaad. Uhm, heb ik heel veel losgelaten. Het ziet er eigenlijk bijna nooit hetzelfde uit denk ik. Ik heb mijn schriftje praktisch overal mee naartoe.

Kelly: Het zit in je handtas of je hebt het in de auto liggen. Of ik.

Annick: Ja, ik heb meestal een rugzak bij, dus daar zit het heel vaak in. Omdat ik dan denk goh, je weet nooit dat ik eens efkes vijf minuutjes of tien minuutjes tijd heb. Uhm. En dan denk.

Kelly: Je daaraan dit zou een journal moment kunnen zijn voor mij.

Annick: Ja, inderdaad, ik. Dat gebeurt regelmatig, bijvoorbeeld als ik in de auto zit en de kinderen heb weggebracht. Of. Maakt niet uit. Uhm ergens moet wachten of zo. Dan denk ik ah ja, efkes tijd om te schrijven, Efkes tijd om in te checken. Ja uhm. En ja, ook minstens even vaak gebeurt het dat ik s avonds denk oh ja, wacht, ik heb nog niet geschreven vandaag en dat ik het er in bed nog bijnemen en denk van oké uhm ja, ik ben te moe of of nee, ik kan wel nu nog een kwartiertje of zo schrijven. Vaak is dat niet meer dan dat.

Kelly: Wat ook boeiend is, want heel vaak hebben mensen zo de veronderstelling als het niet s’ochtends eerste werk kan gebeuren, doe je het beter niet. Maar jij doet het op op allerhande tijdstippen.

Annick: Ik doe het op 1,5, allerhande tijdstippen inderdaad. Ik merk wel s avonds ben ik heel vaak moe. Ja, en dan kom ik niet meer zo vaak tot het echt ontdekken. Dagboek schrijven. Tenzij er iets die dag is geweest waar ik echt iets over kwijt moet. Of of dat ligt te borrelen. Onderhuids dan wel. Uhm. Maar vaak ben ik dan ook wel moe, dus het is wel voor mij handiger om het uhm, overdag of s morgens? Inderdaad, als het kan doe ik het liefst s morgens nog wel, maar om die ja om dat cijfer dan toch te kunnen laten optellen ja. Ben ik dan wel ja op een dag?

Kelly: Hoeveel zit jij eigenlijk ondertussen? Annick: Uhm het is nu. Het is ne keer terug doorbroken geweest door de vakantie. Ik denk nu uhm 75 of zo.

---
**Kelly: Ik vraag Annick wat er gebeurt als het een paar dagen even niet lukt, dat schrijven.**

Annick: Ik kan mij zelfs niet voorstellen dat er een paar dagen zouden zijn, tenzij dat ik echt op vakantie ben. Inderdaad. Ja, ja. Maar ik kan mij bijna niet voorstellen dat dat gebeurt. Dat zit echt ook in mijn bed ritueel. Ja, dat is s avonds. Ja, ik. Ik ga meestal vroeg slapen, dus als de kindjes naar boven gaan ten laatste tegen 8.00u, dan heb ik zo mijn sociologie oefening die ik doe. Ik heb mijn uh mijn mijn schriftje dan waar ik nog in schrijf. Ik ga uhm op mijn uh prana mat nog liggen om nog wat te lezen. Ja. En ik doe dan nog een een meditatie voor het slapengaan en dat is echt zo mijn bed ritueel. Dus da’s echt zelfzorg hè? Ik kan mij niet voorstellen dat ik dat niet meer zou doen.

Kelly: En ik kan mij voorstellen dat niet iedereen van jouw gezin dat altijd snapt.

Annick: Nee, nee, dat is zeker niet altijd evident. Kelly: Uhm, je moet wel bereid zijn om een grens te trekken en te zeggen mama gaat nu efkes dit doen. Ja, vind je dat belangrijk, dat je dat doet en dat je dat kunt en dat je dat claimt voor jezelf?

Annick: Ja, ja, omdat ik ook. Ik ben me heel erg bewust van de voorbeeldfunctie die ik heb. Uhm. Kelly: Ik krijg kippenvel als je dat zegt omdat ik dat ook zo belangrijk vind. Waarom? Waarom benoem je dat zo?

Annick: Als ik het niet doe, hoe gaat mijn dochter dan ooit leren dat zij het wel mogen doen? Uhu. Uhm. Kelly: Terwijl dat je ook zou kunnen denken. Annick: Aan Ja, inderdaad. Kelly: Je zou ook kunnen denken van Maar ja, een moeder is er altijd voor haar kinderen en als die kinderen hun nodig hebben laat je alles vallen en je gaat zeker niet zitten journalen en op uw mat liggen maar dat is niet hoe dat je het bekijkt heb ik het gevoel.

Annick: Nee, nee, ik ik vind ja, ik wil die zelfzorg van in. Je kindertijd meegeven. Ja. En ja, zoals nu. Ook ik ben drie nachten in Ieper, gewoon voor die podcast. Kelly: Je zit hier echt in de studio en in. Ja, ja, de Ieperse studio.

Annick: En ik neem daar dan echt de tijd voor mezelf. Om de dingen te doen die ik belangrijk vind. En dan zeg ik tegen de kindjes. Mama is efkes weg. Papa gaat goed voor jullie zorgen. Ja. En ja, ik vind dat belangrijk inderdaad om dat mee te geven aan hen van kijk, als vrouw ben je niet alleen maar mama, maar je bent ook nog wel een persoon. Daarnaast, je bent ook in mijn geval Annick. Je bent. Kelly: Van jezelf. Annick: Je bent van jezelf, inderdaad.

Kelly: Kun je snappen dat iemand dit hoort en denkt Oh supertof hé, dat die Annick dat mag van zichzelf. Maar ik ga dat niet doen, want ik zou mij alleen maar schuldig voelen tegenover mijn gezin. Annick: Ja, helaas heb je heel veel zo’n mensen. Ja uhm. Kelly: Jij coacht waarschijnlijk veel mensen die met dat vraagstuk naar jou toekomen. Ja, absoluut. Wat antwoord jij daar dan op?

Annick: Goh, wij gaan echt kijken van ja, waar komt dat schuldgevoel eigenlijk vandaan? En. Vind jij mij dan bijvoorbeeld een slechte mama omdat ik dat wel doe? En meestal vallen die dan zo helemaal uit de lucht en dan denk ik die ja, nee, natuurlijk.

Kelly: Niet nee, maar mijzelf wel. Annick: Ja, en dan? Dan is de vraag inderdaad van waarom mag je dat dan? Van jezelf niet? Kelly: Waar komt die dubbele standaard vandaan?

Annick: Ja, inderdaad. Ja en en ja. Heb jij rolmodellen? Ja Uhm. Ik probeer ook echt altijd inspirerende vragen te stellen van ja maar hoe? Hoe zou je het graag willen en kijk je inderdaad naar mensen die het anders doen en of omgekeerd dan wij jou of. Kelly: Die zeggen dat mag niet zuh, want dan zit je in een slechte, een slechte ouder of zo. Dat kan.

Annick: Ook hè? Ja, dat is dat is echt 1111 proces, uh een een soort reis die we samen aangaan. Van kijk. Probeer eens met iets heel kleins. Probeer ns met je kinderen de afspraak te maken als mama op het toilet zit en de deur is dicht, dan is de deur lava.

Kelly: Heerlijk! Annick: Ik. Ik. Ja. Kelly: De deur is lava. Annick: De deur is lava. Bij ons is dat met de slaapkamerdeur, bijvoorbeeld het toilet. Dat, dat weten ze ondertussen. En bij ons is dat nu met de slaapkamerdeur. Als je s nachts wakker wordt omdat je gedroomd hebt of je bent bang. Ja, wij hebben zo lang onderbroken nachten gehad dat slaap heilig geworden is. Kelly: Ja, snap ik. Annick: Pak dan een knuffel extra goed vast. Of. Ja, maar de deur is lava. Ja, tenzij dat er bloed is. Kelly: Ja, ja, dat andere lichaamsvocht. Als er bloed aan te pas komt, dan is het een ander verhaal. Annick: Ja inderdaad. Uhm. Kelly: Maar dat is ook grenzen aangeven hè? Annick: Maar dat is grenzen aangeven. En en ik? Met mijn coachees probeer ik dat ja op een speelse manier te introduceren. En als ze dan merken dat dat lukt, dan hebben ze zoiets van wow! En dan geeft dat alleen maar goesting in meer. Ja uhm. En zo gaan wij gaandeweg samen op pad.

---
**Kelly: aan het einde van ons gebrek zeg ik Annick dat ik het zo cool vond dat ze onderweg naar de podcast studio zei: als ik zelfzorgcoach ben, en ik zou er niet in slagen om een paar dagen voor mezelf te nemen, dan is er iets niet helemaal juist. Ze vertelt hoe ze zichzelf daarin coacht in haar journal, en ik vraag nog even hoe ze dat dan doet.**

Annick: Ik zie mijzelf dingen schrijven. En dan stel ik mij echt de vraag van als een coach dit zou zeggen, hoe zou jij daarop reageren? Dus ik uhm ja, ik coach mij zelf op dat vlak van ja maar dan zou je zeggen of dan zou jij die of die vraag stellen. En wat is dan dan het antwoord op. Ah ja, dat en en zo ben k ik eigenlijk. Wat ik in mijn ik. Ik voer vaak gesprekken in mijn hoofd ook. Ja, ja.

Annick: Velen denk ik. Dat doe ik dan eigenlijk op papier, omdat dat ja, dan kom ik ook tot iets en dan kom ik inderdaad regelmatig tot het besluit. Walk the talk.

Kelly: Amai. En dat is moedig om daarnaar te durven kijken, want ik denk dat heel veel mensen en van alles en nog wat aan het weglopen zijn in hun werk en in eten en drinken en al die dingen verdoven omdat je dan niet dat werk moet doen om het efkes stil te maken. En je zei zelf al van ik had het heel lastig met stilvallen, maar dit is wel wat dat jij doet. In stilte blik je vaak bijvoorbeeld ook terug op situaties waarin je, omdat je zei ik zie het mezelf schrijven, maar je ziet ook jezelf misschien soms bepaalde dingen doen waar dat je dan mee aan de slag kunt gaan achteraf. Of doe je dat niet zo?

Annick: Jawel, jawel. Uhm. Ik ben door de hoogsensitiviteit ook iemand die heel snel overprikkeld is. Uhu. En helaas is dat een beetje zoals uhm Draakje vurig. K Weet niet of dat je die kent, maar ja, dat kan bij mij dan ook echt wel Tot een ontploffing, ontploffing en uitbarstingen leiden inderdaad. En dan kan k ik daarover journalen en dan tot de conclusie komen dat er inderdaad tien overduidelijke triggers geweest zijn. Ja, waardoor dat dat eigenlijk heel logisch was dat ik van groen naar rood gegaan ben, ja.

Kelly: Dat ik niet echt. Annick: Had gevolgd dat k het niet doorhad.

Kelly: Hoe moeilijk is het voor jou om dan lief te zijn voor jezelf? Want de de opmerking die ik vaak krijg is dat mensen zeggen maar journalling ga ik niet doen omdat ik ik wil niet dan super streng zijn voor mezelf. Ik wil dat niet meer naar kijken, want ik weet dat ik mega streng voor mezelf ga zijn. Kun jij door een blik van mildheid en begrip dan kijken naar Draakje Vurig?

Annick: Ja, Ja. Ja. Absoluut. Ja, dat is ook iets dat ik geleerd heb in die in datzelfde zorgtraject van Nina Mouton. Zij mildheid is zo haar haar, haar woord hè, haar. Kelly: Ja, ja, dat hebben we van mild ouderschap, hebben we van haar geleerd eigenlijk. Annick: Uhm. En ja, ik heb dat echt wel geleerd van haar. Uhm. Het heeft ook totaal geen nut om streng te zijn voor jezelf, want dan maak je t alleen maar erger. Kelly: Terwijl dat we dat wel geloven. Als ik nu gewoon nog een klein beetje meer mijn best doe, als ik gewoon nog wat strenger ben voor mezelf, Als ik dit nog moeilijker maak, dan gaat het goed komen. Da’s een beetje zo. Hoe kan ik het 10% makkelijker maken? We hebben dat meestal van thuis uit niet mee vanuit het schoolsysteem of uit. We staan heel vaak klaar met onze rode stiftje om aan te duiden wat dat er allemaal niet goed is. Dat is ook zo. Zit een systeem in hè?

Annick: Tuurlijk. Ik zeg tegen mijn coachees vaak hoe zou je reageren moest jouw beste vriend of vriendin hier mee komen? Ja. En dan zeggen die ah ja, maar ja hé, ik ga k ik zeggen dat dat allemaal niet zo erg is en k zeg ja maar waarom kan je niet? Je zet je eigen beste vriendin of vriend worden en dan kijken die zo van ah ja, dat zou. Misschien is dat een optie dan?

Kelly: Ja, en wat daar heel vaak ook gebeurt is dat mensen dan zoiets hebben van ja maar ja dan als ik dat zou doen en lief zou zijn voor mezelf, dan ga k ik niet meer uit mijn zetel komen en zeggen die soms of dan ga k ik niks meer doen of dan ga k ik niet meer opruimen of niet meer werken eigenlijk. Heb ik het gevoel dat veel mensen geloven dat als ze ook maar een klein beetje zichzelf toelaten om de de riem te lossen bij wijze van spreken dat alles mis gaat lopen en dat die niks meer gaan doen en niks niet meer waard zijn. Kun jij dat tegenspreken of Of kun je. Kun jij ons geruststellen, Anniek? Is dat zo?

Annick: Nee, dat is totaal niet zo. Uhm. Maar inderdaad, dat zit er hardnekkig in bij heel veel mensen.

Kelly: Echt hè? Annick: Maar ik denk om het onder begeleiding te doen. Dus bijvoorbeeld met een coach. Mm, hu? Dan heb je eigenlijk ergens een stok achter de deur. En dan zie je door het te proberen gewoon. Kelly: Dat het wel. Annick: Meevalt, dat het wel meevalt. Dat wij niet. Kelly: Eindigen onder een brug in Parijs. Zodat ik het soms, zoals ik het soms benoem als je echt doorspoelt. En wat denk je dat er dan gaat gebeuren? En wat denk je dan? En ik zeg dat vaak al grappend, maar uiteindelijk eindigen wij allemaal onder een brug in Parijs. Helemaal alleen als we ook maar een klein beetje liever zouden durven zijn tegen onszelf. En. Mag ik jou ook nog eens. Ik ga efkes een een streek medaille uitdelen omdat jij volgt online cursussen en jij bent daar. Jij. Je bent heel gefocust en je vindt dat belangrijk om dan die challenge aan te gaan en te durven kijken en zo. Jij bent ook heel vaak aanwezig geweest bij de live calls van het traject waar dat we eigenlijk ook een beetje samen aan het schrijven gingen hé. Op zondagochtend hebben we dat een paar keer gedaan. Was dat een meerwaarde voor jou om de live calls ook te doen? Naast de video’s die in de cursus zaten bijvoorbeeld, die vooraf opgenomen waren?


Annick: Absoluut. Kelly: Absoluut. Ja. Zou je dat aanraden? En waarom? Annick: Zeker en vast? Goh, uhm. Kelly: Want dan zit je eigenlijk in een zoom call met mij en een hoop andere cursisten.

Annick: Ja, maar ik vond uhm ten eerste de oefeningen die we dan deden uhm echt heel waardevol. Kelly: Dat waren prompts ook hè, zo over bepaalde thema’s en zo inderdaad. Annick: Maar wat ik bijvoorbeeld zei van dat 10% makkelijker maken om die 21 dagen telkens tot een goed einde te brengen, dat heeft mij echt geholpen. Dus uhm, ik had daar heel veel aan, maar vooral ook uh, dat dat warme, veilige nest dat je daar creëerde waarin dat iedereen zich kwetsbaar mocht opstellen en iedereen durfde te delen wat er naar boven gekomen was in zo’n schrijfoefening.

Kelly: Daar zijn traantjes gevloeid, herinner ik mij ook zo dat. Annick: Oh ja, dat was zo waardevol en dat zorgde er ook voor dat die Facebook community dat dat dan extra betekenis kreeg. Ja, omdat je ook wist van ja, die mensen die hier deze zondag zo kwetsbaar zich hebben opgesteld, die zitten hier ook en die lezen mee en En als ik dat nu schrijf, dan gaan die ook wel met mildheid reageren daarop. En ja, dat heeft mij echt heel veel gedaan.

Kelly: Ja, want een online community kan ook heel onveilig zijn omdat je echt geen benul hebt van Als ik hier nu iets deel, gaat dat hier binnen deze muren bij wijze van spreken virtuele muren blijven. Ja, ik kan dat jammer genoeg ook als maker nooit garanderen. Ik probeer dat ook te zeggen, maar het doet inderdaad enorm veel deugd als je ziet dat je met gelijkgestemde mensen zit die allemaal wel hun onzekerheden heden hebben. En ik vind het grappig dat je. Ik herinner me denk ik zelfs nog dat ik de oefening deed van hoe kunnen we dit hier 10% makkelijker maken en dat jij één van de mensen was dat ik toen vroeg van kun je eens iets delen? En ik herinner mij nog jouw verbazing van alles dat naar boven was gekomen, van dingen die je eigenlijk wel al zelf wist, maar totdat je ze neerschreef eigenlijk niet wist dat je ze wist of zo. Ja, dat is zo, dat is wel grappig. Soms vind ik dat dat je het eigenlijk al lang weet hé, Dat ze.

Annick: Zo soms in in visualisatie oefeningen die die innerlijke wijze of zoiets noemen. Inderdaad de inner. Kelly: Stage of zo.

Annick: Ja, uhm ja, dat is heel erg opmerkelijk dat. Eigenlijk weten wij heel veel, maar we gaan het. Kelly: Zo vaak zoeken in de wijsheid zogezegd van iemand anders. Annick: Of van iemand anders. Inderdaad. Of oplossingen die we eigenlijk zelf ook wel kunnen bedenken. Ja, maar we vragen het toch liever aan een ander. Want ja, ja ja, dan houden we meteen ook rekening met hen.

Kelly: Ja, en dan gaan we er ook van uit dat iemand anders een grotere expert is van jouw leven dan jijzelf. Terwijl dat dat net is waarover dat journalling voor mij ook gaat. Van maar kijk eens eerst naar binnen en sluit ik je de ruis van de buitenwereld uit en kikt ik naar wat dat jij eigenlijk voelt en weet en maak het een keer stil. En dan tegelijkertijd weet ik van zoveel mensen zijn zo bang voor die stilte en voor wat, dat ze dan gaan horen en zien als ze het stil maken. Ja, zit die angst er bij jou ook ergens op? Of valt dat dan wel? Nee, je knikt totaal niet.

Annick: Nee, nee, totaal niet. Uhm. Kelly: Nee, ik snap jij dat dat bij andere mensen. Annick: Al zo is? Ja, absoluut. Ik snap dat zeker. Ik. Bij mij is het ook zo dat. Vroeg of laat krijgen al mijn coachees de uitnodiging om mijn schriftje en een stylo aan de slag te gaan. Kelly: En wat gebeurt er dan? Is iedereen daar enthousiast over? Annick: Ik Ik zeg bewust het woord uitnodiging. Het is niet iets dat ik als een soort van huiswerk verplicht of zo. Uhm. Maar ik zie dat degenen die het wel doen Uhm. En er zijn er zelfs bij die dan ingaan op mijn uitnodiging om wat ze willen delen met mij ook echt te delen van hun pagina’s. Ja ja, die kan ik nog beter coachen en die zie ik nog uh grotere stappen vooruit zetten en en echt groeien. Mm hu. In hun proces. Dus ik snap dat het beangstigend kan zijn, maar. Ik denk als er als je voelt van. Er ligt te veel op mijn bord of er is te veel gebeurd in het verleden of ik kan het niet alleen aan. Dan denk ik ja, laat je begeleiden en kijk er heel voorzichtig samen met iemand anders naar. En na een tijd ga je zien dat het misschien veel minder beangstigend is dan dat je eigenlijk dacht. Klopt.

Kelly: Want uhm, ik vind het fantastisch als mensen er in hun journal op uitkomen dat die misschien in therapie zouden moeten gaan en dat die zichzelf het nog nooit hebben gegund. Misschien om hulp in te schakelen is voor mij even goed als dat je het helemaal alleen doet. Of misschien zelfs nog beter hè. Uhm, wat dat? Jij hebt het al zo benoemd hè? Je zei Ik zie het mezelf doen of ik zie het mezelf denken, maar ik denk dat het ook vooral daarover gaat. Kun jij als een nieuwsgierige observator kijken naar jezelf en en naar jouw leven? En wat dat waar je jezelf misschien in de weg hebt gestaan? Waar dat je jezelf bepaalde dingen niet gunt, waardoor je te streng bent voor jezelf. Uhm. Er zijn mensen die zeggen van ja, ik snap gewoon niet dat je elke dag iets te schrijven hebt. Is het kraantje bij jou? Ooit komt er altijd water uit de kraan. Moment dat je voor een blad gaat zitten. Behalve als je te moe bent en als je voelt van Maar kun je nu nog altijd elke dag met iets komen waar je iets aan hebt?

Annick: Ja, je leeft ook elke dag. Ja, dat is dus. Kelly: Maar ik krijg vaak die opmerking hè, als mensen weten van ik zit dan. Ik zit vandaag bijvoorbeeld aan dag 679, dan zeggen die maar ik heb niks te vertellen. Ik zou niet weten wat ik zou moeten schrijven. Wat? Wat vertel je dan in godsnaam? Wat is jouw antwoord daarop?

Annick: Maar je. Je botst elke dag opnieuw op andere dingen, op andere aspecten van jezelf, op drempels, op zaken die jou misschien in de weg staan, die je nog nooit eerder hebt meegemaakt.

Kelly: Of die. Misschien een heel persoonlijke vraag, maar kan ik bijvoorbeeld aan jou vragen deze week Wat is er allemaal in jouw dagboek naar boven gekomen of of niet? Niet allemaal, maar kun je een voorbeeld geven van Kik van de week? Was dit een onderwerp waar ik bijvoorbeeld over heb geschreven of is dat te persoonlijk?

Annick: Nee, dat is zeker niet te persoonlijk. Ik ben ns efkes aan het denken deze week of vorige week. Kelly: Om een concreet voorbeeld te geven van kijk, dit is hoe ik het gebruik. Ik loop ergens tegenaan. En dan ga ik daar op inzoomen. Denk ik dan dat jij doet?

Annick: Ja uhm een Een concreet voorbeeld was Uhm. Ja, ik heb als schema of als patroon. Ik ben alleen, ik moet het alleen doen. Ik sta d’r alleen voor. Uhu. Uh. Ik word in de steek gelaten. Uhm. En dat wordt al eens getriggerd. Uhu. Uhm. K weet niet meer precies wat de laatste aanleiding was. Maar ik zag mezelf schrijven. Ja. En dan komt alles weer op mijn schouders terecht. Ja. En er ging een soort van alarmbelletje af. Omdat ik. Ja, ik weet ondertussen. Het therapie inderdaad dat dat mijn blauwe plek is, dat dat mijn gevoeligheid is. Kelly: En alles alleen moeten doen.

Annick: Ja, inderdaad. Niet gezien worden en niet gezien worden en en ja, het gevoel soms van niet geleefd te worden. Uhm. Dus door mij dat te zien schrijven werd ik mij daar weer bewust van en dan kon ik ook mijzelf weer. Uhm coachen of of ja, het. Het therapeutische uhm heilzame van het schrijven. Zeggen van ah, Maar wacht efkes. Is dat ook wel echt zo? Want je weet. Je bent daar gevoelig voor. Ja, t.

Kelly: Is een oude wonden, die gedoe.

Annick: Klopt het dat je hier helemaal alleen voor staat? Ja, Nee, natuurlijk niet, want mijn ouders zijn er, mijn partner is er. Ik Ik heb een psychologe. Ik heb een fascia therapeute. Ja, maar. Maar dat voelde zo en door mij dat te zien schrijven kan ik dat dan weer relativeren van ja maar wacht, ja. En dat is zo typisch iets dat om de zoveel tijd dat gaat terug getriggerd wordt en terugkeert. En waar dat ik dan. Door gewoon te schrijven hoe dat k ik mij op dat moment voel.

Kelly: Of zonder te censureren ook. Annick: Want dat. Ja, en wat dat k Ik denk op dat moment zie k ik dingen naar boven komen en dan zie ja kan ik mezelf vooruithelpen door daar verder over te schrijven en daarop in te gaan? Ja.

---
**Kelly: Ik vraag Annick wat ze zelf zou zeggen tegen mensen die twijfelen om in te schrijven voor Note to Self.**

Annick: Ik denk dat er weinig mensen gaan zijn die niks aan jouw traject hebben. Uhm, je moet eigenlijk al echt een afkeer van schrijven hebben denk ik op één of andere manier. Uhm. Maar bon, die mensen gaan dat ook nooit overwegen. Nee.

Kelly: Als je als je inderdaad zo t gevoel hebt van mmm, misschien wel, misschien niet. Maar ja, ga je dat wel, gaat dat wel iets voor mij zijn en gaat dat wel opleveren? En gaat dat wel dit en dat?

Kelly: Als je als je inderdaad zo t gevoel hebt van mmm, misschien wel, misschien niet. Maar ja, ga je dat wel, gaat dat wel iets voor mij zijn en gaat dat wel opleveren? En gaat dat wel dit en dat? Annick: Uhm ik Ik. Annick: Zie het echt als uhm. Een vervanging van zoveel therapiesessies, zelfs omdat je leert van. Ja naar jezelf te kijken. En eigenlijk moet. Kelly: Je hier een heel eng muziekje onder zetten omdat ik weet dat veel mensen dat dat niet willen. Maar effectief ja. Annick: Ja ja ja, je je. Goh, als je zoiets hebt van therapie is misschien een stap te ver. Dan is beginnen schrijven het mooiste cadeau dat je jezelf kan geven. En met jouw ondersteuning en begeleiding. Wordt dan nog eens veel makkelijker en en veel aangenamer ook om dat in een veilige omgeving te doen. En.

Kelly: Echt moeilijk is het toch niet hé? Annick: Nee, nee, het is eens dat je ermee begint. Is het verrassend makkelijk? Ja, ja, eigenlijk ga jij. Kelly: Ga jij het blijven doen, denk je? Annick: Ik denk dat wel ja. Ik denk dat er veel moet gebeuren om. Kelly: Om op te pakken. Ja, ja. Annick: Om daar nog. Ik kan mij dat niet voorstellen dat ik daar ooit volledig mee stopt. Da’s een beetje zoals met het uh, intermittent fasting. Dat is a way of life en.

Kelly: Het hoort erbij. Het hoort bij uzelf, bij. Annick: Wie ik ben. Ja, ja, absoluut.

Kelly: Heb jij iets te bewijzen tegenover jezelf of is het gewoon ik gun het mezelf. Annick: Ik gun het. Kelly: Mezelf, want ik denk dat dat al zit in het stukje van als ik dan eens een dag niet schrijf, dan vergeef ik het ook mezelf. Wat dat ook een stuk is van dit verhaal hé. Een perfectionist zou heel streng kunnen zijn op het moment dat het niet is zoals dat die verwacht of zo. Maar daar zit mildheid op, voel ik heel erg bij jou?

Annick: Ja, ja, Ja, absoluut. Ja. Oké. Dus Ja, ik. Ik kan het alleen maar aanraden. Kelly: Voilà. En daar wil ik heel graag mee afronden. Annick Als mensen uhm geïnteresseerd zijn in wat jij doet als zelfzorg coach, kunnen die dan bij jou terecht via jouw site of hoe kunnen zij jou vinden? Of ja. Annick: Www. Punt Zelfzorg coach punt be. Daar vind je mijn gegevens en daar kan je ook contact opnemen. Als je denkt van goh ja ik, ik wil ook wel aan de slag met wat dat er allemaal aan bod gekomen is of wat dat er bij mij allemaal zit. Ja en ik wil mijn leven ook wel ja een klein beetje makkelijker maken door toch een te beginnen met die zelfzorg en te kijken van waar kan ik grenzen trekken en hoe kan ik mijn batterijen weer een beetje opladen? Want ze zijn op dit moment misschien wel helemaal leeg.

Annick: Ja, ja, Ja, absoluut. Ja. Oké. Dus Ja, ik. Ik kan het alleen maar aanraden. Kelly: Voilà. En daar wil ik heel graag mee afronden. Annick Als mensen uhm geïnteresseerd zijn in wat jij doet als zelfzorg coach, kunnen die dan bij jou terecht via jouw site of hoe kunnen zij jou vinden? Of ja. Annick: Www. Punt Zelfzorg coach punt be. Daar vind je mijn gegevens en daar kan je ook contact opnemen. Als je denkt van goh ja ik, ik wil ook wel aan de slag met wat dat er allemaal aan bod gekomen is of wat dat er bij mij allemaal zit. Ja en ik wil mijn leven ook wel ja een klein beetje makkelijker maken door toch een te beginnen met die zelfzorg en te kijken van waar kan ik grenzen trekken en hoe kan ik mijn batterijen weer een beetje opladen? Want ze zijn op dit moment misschien wel helemaal leeg.

Kelly: Ja en ik wist niet eens dat ik batterijen had, maar laat ons een keer kijken. Maar dat is inderdaad ja, het is een het is een bewustzijns uh uh traject. Bij jou ook En ik denk dat dat zeker hetgene is dat ons beiden uh drijft.


01:12:37 -einde

Kelly: allen naar zelfzorg coach MBP en ook naar de show notes van deze aflevering waarin dat je de wachtlijst ook gaat terugvinden voor nood. Dus we gaan heel binnenkort nog eens open.

Annick: Het mooiste cadeautje dat je jezelf kan geven voor kerst of nieuwjaar.

Kelly: Oh supermooi! Maar ik denk het ook. Ik ben er eigenlijk van overtuigd, dus laat ons het allemaal doen, Laat ons het proberen. We gaan zien waar dat we uitkomen. Merci Annick om naar de studio te komen. Ik vond het mega boeiend en ik denk dat het heel inspirerend geweest is voor veel mensen. Dank je wel! Dag iedereen!