Jezelf door een kakjaar schrijven met Louise Claeys Boùùaert

hey hey en welkom!
Ik hoop dat alles goed met je is, en dat je even wat tijd hebt om naar deze podcast te luisteren. Het is een interview met iemand die me dierbaar is, over een onderwerp dat me ook al zeer dierbaar is. Over dat onderwerp ben ik op dit moment een nieuwe online cursus aan het opnemen. Het wordt een traject over ontdekkend dagboekschrijven, en het staat gepland om open te gaan midden april.
Deze podcast is al een kleine opwarmer voor die cursus, die zal bestaan uit video, audio en heel veel toffe oefeningen en een paar calls waarin we samen onze pen op papier gaan zetten en gaan kijken wat er dan kan gebeuren. Ik schrijf zelf al meer dan een jaar elke dag in mijn dagboek, net als mijn vriendin Louise, die ik voor deze podcast mocht interviewen over hoe zij zich door een lastig jaar schreef.
Ben jij ook geboeid na het beluisteren van deze aflevering? Surf dan zeker ook naar kellyderiemaeker.be, op mijn website vind je vanaf vandaag een gratis e-book dat “start to journal” heet en waarin ik je allerhande tips en adviezen geef om er al voorzichtig mee te starten. Wreed de moeite. Tijd voor de podcast!
Laten we starten met een vraag van mij aan jou.
Weet jij nog waar je was in maart 2020? Vast wel. We zaten collectief in lock-down, het was mooi weer, al een chance, want er was niks open behalve de krantenwinkels, waar ik in mijn herinnering elke dag naartoe wandelde met de kindjes die niet naar school mochten om een ijsje te gaan halen. Hoogtepunt van onze dag effenaf.
Tot zover alles onder controle, ware het niet dat de moeder van de beste vriendin van mijn dochter op intensive care lag. Met COVID-19. Een jonge vrouw van op dat moment 38, die koorts kreeg op de eerste dag va die lock-down en dus naar eigen zeggen de kans niet kreeg om voorzichtig te zijn, een jonge vrouw die steeds zieker werd tot haar leven nog aan een zijden draadje hing en ze moest nadenken over afscheid nemen van haar kinderen in een videoboodschap. Voor mij persoonlijk was dat destijds het eerste echte alarmsignaal dat het misschien allemaal toch wel wat meer was dan gewoon een griepje.
Louise Claeys Bouaaert, want zo heet ze, kwam er uiteindelijk door, maar niks was nog hetzelfde. Ik zal het met een understatement zeggen: haar leven daverde op zijn grondvesten, zij omschrijft het zelf als de rekening gepresenteerd krijgen van jaren lang te hard doorgaan, en ze kreeg ook af te rekenen met long covid, symptomen van een burn-out, het verlies van haar job en het einde van haar relatie met de vader van haar kinderen, net als een kankerdiagnose bij haar moeder.
Die kennis van toen is ondertussen mijn beste vriendin, en vandaag interview ik haar over één van de zaken die mij en haar helpen om de regie en het stuur in handen te houden, ook als het buiten stormt en davert: journaling, of ontdekkend dagboekschrijven.
Louise is ondertussen zelf aan de slag als coach, surf zeker naar de show notes van deze aflevering op kellyzegtfoert.be om haar gegevens te vinden.
Tijdens ons gesprek vertelde Louise me dat ze als jong meisje vaak in haar dagboek schreef, en er weer regelmatig mee begon toen ze uitviel, drie jaar geleden, en alle grond onder haar voeten voelde wegzakken. Ik vroeg haar hoe dat schrijven er toen uitzag.

Ik herinner me dat Louise haar ervaringen publiek deelde op haar blog, maar in haar persoonlijk dagboek ging het verder dan alleen maar registreren wat er was gebeurd.

Louise vertelde me dat in haar dagboek schrijven op dat moment nog onregelmatig gebeurde. Soms deed ze het elke dag, dan nam ze er weer wat meer afstand van. In haar zoektocht naar zich opnieuw veilig voelen na de traumatische ervaring met COVID-19, werden haar dagboek en de momenten waarop ze de tijd nam om erin te schrijven één van de ankerpunten in een bestaan dat door elkaar werd geschud. Louise kon niet meer werken, nadat ze jaren een succesvolle en goedbetaalde job had gehad. Op dat moment was ik zelf aan het experimenteren met het format van Morning Pages, waarbij je elke dag 3 A4tjes vult met wat er in je hoofd omgaat. Op een dag gaf ik het als tip aan Louise. En ze weet nog exact wat haar eerste ervaring was.

Kelly: En dat klinkt misschien gek, wat Louise hier zegt, maar als mensen willen beginnen met journaling of ontdekkend dagboekschrijven, dan is dat wel een tip die ik graag geef. Focus op het neerschrijven van wat je denkt, en overdenk het niet te veel. Je wilt ontdekken wat er in je hoofd gebeurt en het zwart op wit zien staan. En als het is dat je niet weet wat geschreven, dan schrijf je dat. Na een tijd komt er van alles, als je bereid bent om een nieuwsgierige toeschouwer te worden van je eigen gedachten. Er moet just niks. Alleen jezelf de tijd geven om weer te beginnen luisteren naar wat je denkt. Louise probeerde het en voor haar was die manier van schrijven iets nieuws.

Kelly: Louise riep dus ook externe hulp in om om te gaan met wat haar overkwam, maar ook dan bleef haar dagboek haar safe space, waarin ze net nog wat verder durfde gaan dan tijdens de sessies met een therapeut.

Kelly: Heb je het gehoord? Hoe dat woordje, “veiligheid” al een paar keer terugkwam in dit gesprek? Louise noemt het de basis van alles. Zij zag zichzelf heel lang als “Louise zonder vrees”, en zo zien veel mensen haar ook. Louise reisde alleen de wereld af met een rugzak, de laatste omschrijving die zij een paar jaar geleden aan zichzelf zou hebben gegeven was angstig. Maar schijn bedriegt.

Kelly: Want ja, hoe komt het, dat een gezonde, jonge moeder van 38 ij zo na sterft aan COVID-19. Louise heeft zich vaak de vraag gesteld in hoeverre het toeval was, of pech, of het gevolg van jarenlang doordoen in de rat race zonder nog te voelen hoe angstig of gejaagd of moe ze eigenlijk wel was. Ze vroeg zich ook af hoe ze kon voorkomen dat het nog eens gebeurt, dat ze haar lichaam onder een gigantische stress liet staan zonder dat ze zich daar bewust van was. Hoe ze niet meer op automatische piloot moest leven, hoe ze na wat er gebeurde de touwtjes meer in handen kon nemen en niet meer het gevoel kon hebben dat ze geleefd werd en dat alles haar overkwam.

Net als ik schrijft Louise dus ondertussen elke dag. Soms één zin. Soms tien pagina’s. Net als ik nummert zij elke dag haar entry. Zij zit nu aan dag 200 in de zeventig, ik rond 460 zonder uitzondering. En tijdens dat schrijven gaat het lang niet alleen over denken, vertelde ze me.

Kelly: Want als je dacht dat het stopte bij COVID-19 en in ziekteverlof moeten gaan, dan ben je verkeerd. De relatie met de vader van haar kindjes liep op de klippen, een gegeven waar ook heel veel bij komt kijken. Zowel emotioneel als praktisch. Er moeten keuzes en beslissingen genomen worden, en op dat moment werd haar moeder ook ziek en bleek zij kanker te hebben.

Kelly: Reparenting. Je eigen lieve ouder mogen zijn. Ik vind het heel mooi hoe ze dat omschrijft. Louise noemt het bevrijdend, hoe ze de afgelopen jaren weer lief heeft leren zijn voor zichzelf. En dat leert ze ondertussen ook aan anderen.

Kelly: En net als ik voelt Louise, zeker in het begin, soms heel wat weerstand bij mensen. Omdat ze bang zijn dat ze niks te vertellen gaan hebben, dat ze het niet goed gaan doen, dat het weer een to do wordt op die al ellenlange lijst van dingen die op een dag moeten gebeuren. En toch probeert ze mensen te overtuigen om een beetje van hun tijd terug te eisen om het al eens stil te maken en met zichzelf bezig te mogen zijn.

Kelly: En weet je zoals zoveel mensen die ik ontmoet niet goed meer wat je wilt en welke keuzes je wilt maken? Geloof me als ik zeg dat je niet alleen bent, en dat een deel van de oplossing ligt in het eens wat vaker stil maken, weg van al het geroep en het geraas. Gun het jezelf eens om te ontdekken wat het kan doen. En vergeet mijn gratis e-book niet te downloaden, daarin heb ik al heel wat inspiratie en een paar oefeningen verzameld waarmee je het vandaag al eens kunt proberen. Surf even naar www.kellyderiemaeker.be, dan kan je het onmiddellijk downloaden.
In dat e-book vind je ook mijn tips rond materiaalkeuze. In welk boekje ik het liefste schrijf, en met welke pen en welke inkt. Mijn lievelingsjournals komen uit een machtige winkel in London en zijn pokkeduur maar wel de mooiste ooit. Ik heb Louise er ooit één cadeau gegeven, en sindsdien is zij ook verknocht. Wel een beetje ambetant met taxen via de post, dus sleuren wij ons tegenwoordig een ongeluk als een van ons eens een trip naar Londen maakt. Op dat vlak heeft ze trouwens nog een tip:

Kelly: Ik ben het volmondig met mijn lieve Louise eens. Maak het van jou. Zie het als iets dat je jezelf gunt. Zeg foert tegen de tiranie van de nuttigheid en doe het omdat je het wilt en omdat je wilt weten hoe het met je is. Je mag. We mogen. En het is misschien hoogtijd om ermee te beginnen.
Op kellyzegtfoert.be vind je alles dat ik vandaag heb vermeld en de gegevens van Louise. Check it out.
8:16 Kelly: Dus jij voelde, ik moet aan de slag met mijn mentale gezondheid, want je zat inderdaad in een hele heftige periode op dat moment. En dan heb je eigenlijk de combinatie gemaakt tussen externe hulp vragen en ondertussen in je dagboek aan de slag gaan.

Journaling is iets dat je jezelf gunt, niet een zoveelste to do op je lijst om te bewijzen dat je goed bezig bent. Je bent niet beter als je journalt. Maar je geeft jezelf wel meer. Inzicht. Zachtheid. Begrip.
Whatever comes up for you wants your attention ❤️
Het hebben over letter from future self en linken.
Dear FutureMe,
ik vind het superlastig om deze brief te schrijven, omdat je toekomst heel onzeker lijkt en op dit moment ook heel beangstigend.
Ik hoop dat alles met Werk & Leven en TijdsbaasXL achter je ligt en dat je je kunt vinden in hoe de dingen zijn gegaan. Dat je je beter voelt dan nu. Dat je weer goesting hebt en hoop. Dat je kunt terugkijken en weet dat je gedaan hebt wat je kon, en dat je het gevoel hebt dat alles zo eerlijk en respectvol is verlopen als mogelijk.
Indien niet, weet dan dat jij altijd je best doet.Dat ik je nog altijd graag zie.Dat alles goed komt.Ook al voelt het soms helemaal niet zo.
Ik hoop dat je jezelf graag ziet.Dat je dicht bij jezelf bent gebleven.Dat je je goesting en enthousiasme terug hebt gevonden en plannen hebt.Wat die plannen ook zijn.
Zie jezelf graag.Weet dat liefde alles is.Dat werk niet alles is.Je bent sterker dan je denkt.Je doet altijd je best.
Ik zie je graag,
Kelly