Hey hoy en welkom in seizoen 3 van Kelly zegt Foert.
Ik ben terug, al moet ik daar vind ik eerst wel even van alles over vertellen.
Dat zit namelijk zo.
Ik ging er even uit, omdat ik in de paasvakantie een verre reis had gepland. Of beter: mijn man had dat gepland, ik had er mij eigenlijk niet zo veel van aangetrokken, maar ik had wel heel veel zin om mee te gaan.
De reis ging naar Florida, een plek waar wij ooit eens waren geweest toen we geen kinderen hadden, een plek die ons leuk leek om ook eens met kinderen te doen.
Tegelijk: is dat wel een goed idee, tien uur vliegen en alles dat erbij komt als je reist met kinderen?
Wij wisten het niet, maar dachten: laat ons dat dan maar ineens eens tegoei uitvogelen. En zo geschiedde. Na de laatste les op vrijdag reden we naar Amsterdam, bleven we daar slapen in een hotel om dan op zaterdagochtend na het ontbijt vanuit Schiphol rechtstreeks naar Orlando te vliegen.
En daar twee weken allerhande wilde en minder wilde avonturen te beleven. Ik zou hier een diavoorstelling of verslag van de reis kunnen doen, maar daar zijn jullie misschien niet voor gekomen. Dus hou ik het bij: het was de beste reis ooit en we wilden alle vier niet meer naar huis, al was het doordat het thuis kakweer was en bij ons tussen de 25 en 30 graden, met uitzondering van twee stormdagen.
Thuiskomen was boeiend.
Omdat het hier nog altijd kakweer was, onder andere, maar niet enkel daarom.
Twee weken weg zijn van wat normaal is voor jou op dat moment, dat is boeiend weer thuiskomen.
Je stapt weer in je normale leven, maar het voelt niet meer zo normaal.
Je moet wennen, aan hoe de koffiemachine werkt en waar het bestek ligt, en alleen al daardoor is het eigenlijk een uitgelezen kans om de dingen eens vanop een afstandje te bekijken.
Thuiskomen in je leven en je werk na een tijd weg, het kan ontregelend zijn en voelen en net daarom geloof ik dat we daar als mens eigenlijk vaker de kans toe zouden moeten hebben.
Het is alsof het niet meer goed past, zei ik tegen Youri.
Niet om te zagen, al had hij dat zeker mogen vinden en zo benoemen, met alle gevolgen van dien, dus die mens is wel geleerd, ahahaha.
Maar hij voelde het ook zo, en ik ben blij dat we van elkaar mochten voelen en ventileren. Dat we van “voel maar wat dat wil zeggen over waar we in ons leven meer en minder van willen en nodig hebben” konden doen terwijl de jetlag op onze emoties en die van onze kinderen speelde, in plaats van op elkaar te zitten janken dat we niet moesten janken, want de reis was toch goed en al de rest toch ook?
Of niet, en als ik eerlijk ben zit ik nog altijd in die fase, al is er wel al veel duidelijk geworden door er oprecht en nieuwsgierig en niet vanuit mijn ego en beschermende mechanismes naar te mogen kijken.
Want wat ik zie is niet altijd zo handig.
En het zou gemakkelijker zijn om te blijven luisteren naar de nieuwe albums van Taylor Swift en er niet naar te kijken, maar ik vind dat ik te kijken heb, ook al vind ik het niet altijd zo simpel.
Het roept bepaalde vragen en onzekerheden op waar ik nog geen enkel antwoord op heb.
Hoe hard gaan we dat soms uit de weg? Uit angst om dingen te ontdekken die ons misschien minder goed uitkomen, bijvoorbeeld.
Ik heb een heerlijke job, en toch heb ik gezien bij thuiskomst dat ik sommige dingen meer van harte aannam dan andere.
En natuurlijk kan je dan de deur die open staat dichtgooien met dooddoeners als “het kan niet allemaal tof zijn” en “het is overal wel wat” of “je mag content zijn dat je zelfstandig bent”, maar ik heb dat nu eens expres niet gedaan en gemoeten van mezelf.
Ik weiger om snel weer mee te gaan in die conclusie, aan mijn bureautje te gaan zitten omdat het maandag is en me te plooien naar dat niet anders kunnen.
Mijn vrijheid zit in mijn nieuwsgierigheid, ook als het minder goed uitkomt. Ik heb die luxe en dat privilege, in tegenstelling tot de generaties die voor mij kwamen, en ik ga die luxe ook nemen om mezelf en mijn acties en aannames in vraag te blijven stellen.
Ook in deze podcast.
Want natuurlijk ging het ook over Kelly zegt Foert.
Alles gaat altijd over alles.
En ik zag het mezelf doen.
Gaan naar: ik ga nog even wachten tot ik weet wat ik wil vertellen en tot het logisch is en juist ineen zit en sense maakt voor anderen.
Ik ga nog een beetje naar Taylor luisteren en nadenken in plaats van gewoon te herbeginnen en achter die micro te kruipen en het risico te lopen van iets te maken dat misschien niet goed genoeg is.
En toen dacht ik: maar misschien is dit wel wat ik te vertellen heb en waar één iemand anders iets aan heeft.
Of alleen ik, door het te delen.
Ook goed.
Dat was ook de bedoeling van deze podcast.
Is het nog altijd.
Eerlijk vertellen over hoe het gewoon soms is en gaat.
Gisteren gaf ik een masterclass rond perfectionisme, en daar zat een oproep in om ook onze twijfels te delen met elkaar. Daarom niet in een podcast, als dat een brug te ver is voor jou, maar met iemand anders die jou het gevoel geeft dat dat kan en veilig is.
En niet enkel onze twijfels, maar ook ons onnozel niet weten en daar niks mis in zien.
Wie zegt dat wij op elk moment moeten weten waar we naartoe gaan en wie we zijn?
Weet jij het al echt?
Want ik niet, en ik weiger, voel ik.
Om mezelf vast te pinnen en hier allemaal zware conclusies uit te trekken.
We maken onszelf dood met onze conclusies.
Als we dit dan betekent het dat.
Fuck that shit.
Ik voel steeds meer dat ik mezelf steeds minder probeer te vangen in conclusies over mij.
Ik heb zin om deze podcast te gebruiken om ook daar eerlijk in te zijn en het ook te durven omarmen.
Seizoen drie is begonnen en ik heb nog niks vastgelegd of gedefinieerd.
Voelt als spelen, en was dat niet mijn doel in alles?
Toen ik twintig jaar geleden aan mijn vaste computer ging zitten in Ieper om te bloggen, want laptops waren voor mensen met geld en dat had ik toen nog niet.
Mijn weblog was complete fun en sturm und drang, en niemand maar dan ook niemand had zich in 2004, toen ik met Tales from the Crib mocht starten van mezelf, zelfs afgevraagd of er geld te verdienen zou zijn met schrijven op het internet.
Er was nog geen conclusie, het veld lag open, en volgens mij ligt het dat nog steeds als we het niet dichtrijden met onze eigen verwachtingen van wat het zou moeten zijn.
Wat dat dan betekent?
Voor deze podcast en mij en mijn werk.
Geen benul, maar wat als dat net is waar het om gaat?
Dat je soms geen enkel benul hebt, van wat dingen betekenen, maar wel voelt dat het weer tijd is om je neus te volgen en erop te vertrouwen dat je wel terecht komt op je pootjes?
Wat dat ook wil zeggen?
De afgelopen weken heb ik zelf veel geschreven en minder dan anders gepubliceerd. Was ook al zo boeiend. Terug naar mijn toetsenbord met mezelf, niet om direct te scoren op Instagram.
Ik kan het iedereen aanraden.
Niet omdat ik vind dat we niet mogen willen scoren online, of dat het verkeerd zou zijn om daar een shotje dopamine of liefde te gaan halen.
Ik vind dat dat moet kunnen, maar wat ik ook vind is dat het ook moet kunnen dat je het even lost, om terug te keren naar waar het voor jou misschien ook wel soms zit.
Meer tijd nemen om dieper te gaan, ook met jezelf.
Het vlees even wat langer laten marineren, omdat je voelt dat haast niet alleen angst is, maar simpelweg ook zorgt voor minder smakelijke en zachte koteletjes.
Het ene is niet beter dan het andere, maar we moeten misschien ook niet te hard hechten aan dat verhaal van snel en zichtbaar op elk moment.
Geen idee of je me volgt.
Of ik niet keihard filosofisch aan het rambelen ben in mezelf.
Volgens mij wel, maar waarom zou een podcast ook niet dat kunnen zijn?
Even meekijken in mijn hoofd, misschien helpt het jou vandaag wel om je af te vragen wat ik me vandaag tijdens mijn ochtendwandeling liep af te vragen: zijn het niet vooral onze conclusies over onszelf die ons in de weg zitten om van gedacht, werk of leven te veranderen?
En is het dan niet gewoon handig om ze soms eens vanuit nieuwsgierigheid tegen het licht te houden?
Al onze rollen en alle spelregels die we hebben meegekregen.
Over goede moeders en flinke werkers, en succesvolle mensen en manieren om ons ene leven te leven en te ervaren?
Ik weiger.
Om mee te gaan in de neiging van “wat betekent dit over mij?”
Als ik niet weet wat ik wil of doe?
Als ik voel dat een pauze me op sommige vlakken serieus deugd doet?
Als ik me laat meetrekken in schuldgevoel of schaamte die misschien helemaal niet van mij is, maar van iemand anders?
Ik zou durven beweren: dat ik een mens ben, en dat dit is wat mensen soms doen.
Merci om tot hier te luisteren, lieve andere mens.
De titel van deze podcast werd liefdevol overgenomen van een heerlijk nummer van de Nederlandse Elmer, met een machtige clip die ik graag in de shownotes met je deel, via kellyzegtfoert.be.
Tot volgende week.
Misschien.
Ga ik nog zien.
Hoe machtig is dat?
Dikke zoen, van je kapoen, Kelly