Het geheim van lange relaties: deel 2 (jullie adviezen)

Welkom in aflevering 22 van Kelly zegt foert. Vorige week vertelde ik je alles over mijn lange relatie van twintig jaar en wat ik erin heb geleerd over relaties. Ik hoop dat je daar iets aan hebt gehad.

Deze week is een deel twee, omdat ik zo veel toffe antwoorden heb gekregen op een vraag die ik in mijn nieuwsbrief vergeetniettekijken heb gesteld. Dat was: wat is volgens jou het geheim van jouw lange relatie?

Ik heb nog nooit zoveel antwoorden terug gekregen.
Het was de max, wat jullie allemaal met mij deelden.

Ik heb ook veel volgers die net als ik aan het begin van deze gekke eeuw hun partner hebben gevonden, zo blijkt, en er om een of andere reden in zijn geslaagd om samen te blijven met die mens. Ook al wisten ze van niks en niet waar ze aan begonnen, zoals ik het vaak las. Zoals dat al eens gaat.

De antwoorden die ik terug kreeg waren ontroerend, maar ook grappig, herkenbaar en heel echt, exact wat ik wilde lezen en weten. Van mensen die elkaar leerden kennen op rendez-vous via een “prehistorische ISDN-lijn” (if you know you know!), op school of op een fuif in hun dorp in de nineties en aan elkaar bleven plakken.

Ideaal voor een episode, dus.

Ik heb mijn best gedaan om er wat rode draden uit te halen, dingen die vaak terugkwamen, citaten die ik tof vond, je gaat het wel horen en misschien inspireert het jou wel in je eigen relatie of om bepaalde zaken of verwachtingen tegen het licht te houden. Of niet. Niks moet, alles kan.
---
Als het over de liefde en relaties gaat, dan hebben we het over mensen, en er zijn even veel meningen als mensen en koppels, denk ik. Maar toen ik door de vele mails ging, kwamen er dus een paar adviezen terug, in allerhande bewoordingen. Een lijstje!
---
De eerste is **BLIJVEN PRATEN en je goesting doen/foert zeggen tegen hoe het volgens anderen hoort**

Ik kreeg een paar mooie verhalen binnen van mensen die het helemaal op maat hebben gedaan, hun relatie, van het huwelijk op een zelfgemaakte tandem van twee oude fietsen, zoals Vanessa Demeulemeester me stuurde met een zalige foto, tot het bepalen van de relationele regels en afspraken.

Wat die fiets betreft, wat ik trouwens een mooi beeld vind van twee mensen die het samen proberen te doen marcheren, wat een relatie in se ook is, los van het romantischere beeld, had Vanessa trouwens dit advies:

> “Als het lastig is kan een van de twee eens harder duwen. Vertrouwen in wie van voor zit, want als je vanachter zit zie je minder.
>
> Maar we zitten dichter achter mekaar op die fiets dus er wordt veel gecommuniceerd. We zijn mekaars grootste supporter. En houden mekaar nooit tegen. We blijven duwen.”

Mooi he. Het gaf ook direct aan dat het werken is, soms, iets waar we zo dadelijk nog op terug gaan komen. Talitha mailde ook iets over de mening van anderen, en hoe zij daar als koppel van twaalf jaar aan weerstaan.

Talitha mailde: “Wij zijn tijdens onze relatie al vaak geswitcht van woonplaats, woning en job. In mijn huwelijksgeloften twee jaar geleden schreef ik: daardoor denken andere mensen vaak dat wij niet weten wat we willen, maar we weten het juist wel. We weten dat wensen en dromen kunnen veranderen, en we weten dat we elkaar altijd de ruimte en vrijheid en het vertrouwen zullen geven om dat te doen, dus durven we die sprongen te wagen. We weten dat ‘thuis’ geen plaats is, maar een persoon, en dus hangen we helemaal nergens aan vast, wij. “

Love it. Echt. In een relatie moet je samen soms een beetje onverstoorbaar kunnen zijn, dat geloof ik ook.

Ellen stuurde: “Het is een open deur intrappen maar het begint stroef te gaan als de communicatie stopt. Als je denkt te weten wat de andere denkt en daarop reageert. Blijven praten. Ook over de moeilijke dingen, de awkward dingen. Vragen of je nog altijd voor mekaar zou kiezen. En blijven geloven dat het terug beter wordt, dat na de moeilijke fase, er terug rustigere tijden komen.”

Don’t stop beleving dus, zoals de mannen van Journey het zingen.
---
Nog eens over wat ik net zei over die onverstoorbaarheid die handig kan zijn in relaties. **Wij tegen de rest, niet tegen elkaar** was ook een advies dat ik zag passeren.

Talitha zei ook nog: “En ook: my partner is not the enemy. Dat vertel ik mezelf vaak als er een ruzie, discussie, spanning of onzekerheid is. Hij is niet de vijand, maar deel van mijn team, en hij zou me nooit opzettelijk willen kwetsen of dwarsbomen - en alleen dat al beseffen haalt meestal de angel uit whatever negatief gevoel ik heb.”

Check. En herkenbaar. Als ik getriggerd word in een oud zeer, en ik wil in de aanval gaan of weglopen, dan is dat ook een inzicht dat essentieel is: Youri zit in mijn team en ik in dat van hem. Ik kan hem de schuld geven, of beseffen dat ik het hem ook niet altijd makkelijk maken en dat dat vaak te maken heeft met hoe ons zenuwstelsel wordt geactiveerd en niet altijd met wat er echt gebeurt, maar met wat er wordt geassocieerd of herkend uit het verleden.

Boeiend topic waar ik trouwens een masterclass over gaf deze zomer. Beschikbaar via de link in de show notes met korting als je de code FOERT gebruikt bij het uitchecken.
---
Het derde advies heb ik gebundeld onder het adagium “**LOVE THE ONE YOU”RE WITH**”, wat zoveel betekent als besef dat je de ander niet kunt veranderen.

Sommige mensen zijn verliefd geworden op het potentieel van iemand, wat voor frustratie kan zorgen als die mens net als alle mensen maar gewoon zichzelf is. En als dat niet matcht met wat jij wilt, dan kun je blijven hopen, maar dat is geen goede strategie. Tegelijk gaat love the one you’re with voor mij ook over respect, nieuwsgierigheid naar elkaar en acceptatie, los van het perfecte, romantische beeld dat we in het begin soms van elkaar koesteren.

Prisca is bijvoorbeeld 24 jaar getrouwd en stuurde deze mooie boodschap door:

MESSAGE

Mooi!

Chloë Wolfs mailde: “Dankzij mijn partner heb ik geleerd dat niet iedereen dat op dezelfde manier uit, dat graag zien. Bij mij is dat met woorden, hij is meer een man van de daden & het zorgen voor (lekker koken, mijn favoriete chips meebrengen van de winkel…) Heeft in de eerste jaren voor best wat frustraties en onbegrip gezorgd langs mijn kant, haha.”

Doet me denken aan dat boek van The Five Love Languages, Chloë, ik drop het eens in de show notes van deze episode.
Verschillende mensen uiten hun liefde op verschillende manieren en hebben zelf ook een voorkeur van liefde ontvangen. Die manieren worden onderverdeeld in 5 categorieën: lichamelijke aanraking, tijd en aandacht, cadeautjes ontvangen, complimenten en dienstbaarheid. Wij spreken niet altijd dezelfde taal van onze partner, dus het is boeiend om daar eens bij stil te staan, indeed.

Nikee liet weten dat zij het in al haar relaties belangrijk vind om te proberen om zich in de ander te verplaatsen, ook als ze niet akkoord gaat. “Ik probeer te begrijpen waarom andere mensen denken zoals ze denken. Als mijn moeder niet snapt dat ik snel overprikkeld ben en meer rust nodig heb, dan besef ik dat het voor haar ook lastig te begrijpen is omdat zij dit niet heeft. Als mijn partner een andere mening heeft op vlak van politiek, dan probeer ik te begrijpen waar dat vandaan komt. Niemand is perfect, jij niet en je partner niet, en dat is perfect oké.” Waarop Nikee afsluit met een zalige wijsheid: “Kiekt in jen eigen bak.”

Daar stond geen extra uitleg bij, maar ik denk wel dat ik het snap. Ellen stuurde: “Fomo loslaten. Je kiest een bepaalde richting dus sommige zaken moet je loslaten. You can’t have it all. Less is more.”
---
Maak het niet te moeilijk, dus.

Wat ik ook las was dat er echt wel eens water bij de wijn moet, en dat **REALISME EN ZELFRELATIVERING** toverwoorden zijn voor velen.

Marie Janart stuurde: “Zelfrelativering is onze succesformule. Ik ben ervan overtuigd dat veel daarmee lukt. Als je jezelf relativeert, maak je veel zaken, zoals een korte discussie, ook minder gewichtig. Je weet dan ook dat het gras groener lijkt aan de overkant maar dat het ook maar schijn is. We zijn een goed team, geven elkaar ruimte en blazen een twist niet zwaarder op dan het is. Het is puurheid en realisme tegelijk.”

Cindy vroeg het aan haar man met wie ze ondertussen 30 jaar samen is, wat volgens hem hun geheim is. Hij zei: blij zijn met wat je hebt. “Ik schrok daar even van want op mij kwam dat eerst negatiever over dan hij het bedoelde. Maar na erover te babbelen klopt het wel, waarom gaan zoeken op/bij een ander als je nog steeds blij bent met wat je hebt?”.

Saar liet weten dat het helpt om over lange relaties te praten met andere mensen die er eerlijk over durven en kunnen zijn: “de vriendinnen waarmee we elke keer klinken ‘op de lange relaties’ (en hoor dat ze ook maar wat doen, het gras niet groener is op een ander, me confronteren met dingen die ik zelf niet zie)”

Wat dat gras betreft had Hildegard een mooi advies: “Het gras aan de overkant wordt alleen groener als je je eigen peloeze geen water heeft. Dus blijven we sproeien, zoveel of zo weinig als mogelijk. “

Perfect bruggetje naar het volgende advies, dat ik heb gebaseerd op de titel van een van de populairste boeken die in ons land geschreven zijn over relaties.
---
**LIEFDE IS EEN WERKWOORD**

Het gaat niet altijd van zelf en je moet er in bepaalde periodes meer moeite voor doen, om een lange relatie leuk, boeiend of leefbaar te houden.

Chloë Wolfs: had dit advies “Blijven verbinden, elkaar blijven ‘zien’ in de dagelijkse ratrace. Allesbehalve simpel, want wij hebben 2 jonge kinderen en dan is het zo gemakkelijk om langs elkaar heen te beginnen leven. Wij zeggen bijvoorbeeld ‘ik zie u’ tegen elkaar door ’s avonds als de kinderen slapen te babbelen in de zetel. Zonder tv, zonder telefoons in de buurt. Niet elke avond, maar als we het doen, dan voelen we ons direct terug meer met elkaar verbonden.”

Mooi. En essentieel, denk ik ook.

Els woont met haar liefde en twee kinderen in Tenerife en mailde: “Ons geheim is, daar ben ik van overtuigd, dat we alles heel bewust proberen te bedenken en te doen en te beredeneren en onze relatie altijd een prominente plaats geven in al onze beslissingen.
Afspraakjes om ’s middags naar bed te gaan maar niet voor de siësta. Regelmatig uitgaan om ons eens goed te kunnen opdoffen. Moeite doen voor mekaar en dat gráág doen, dat is zowat de essentie. Niets moeilijks aan, maar wel een bewuste keuze.”

Ook Saar plant bewust momenten samen in met haar man en gebruikt daar een formule of richtlijn voor. min. 5x cultuur, min 6x uit eten, liefst 2x met twee erop uit, samen bepaalde series kijken, samen wandelen,…)”

Ik vind die series samen kijken trouwens een goede tip. Ik ben niet zo’n tv-kijker, ik lees liever ’s avonds, maar na een tijd zat hij dan te kijken en was er niks gezamenlijks aan. Ik vind het nu wel heel tof om samen naar iets als Succession of The Crown te kijken en het daar dan over te kunnen hebben. Voelt op een rare manier als een gezamenlijk projectje of onderneming, en als iets leuks dat je samen kunt delen zonder grote inspanningen te moeten doen.

Nog een tip van Saar, die eerder praktisch is maar waar ik zeker mee akkoord ga: duidelijke afspraken over gedeelde agenda (wie eerst boekt heeft voorrang, de ander zoekt voor een oplossing als dat conflicten geeft ivm opvang kinderen), ieder zijn weg gunnen,…

OMG yes, ook dat he. Mekaar helpen door dingen in de ogen te kijken, heldere afspraken en verwachtingen te creëren, op voorhand na te denken en te plannen en als dingen niet bollen elkaar of jezelf niet de schuld geven, maar je afvragen hoe je het simpeler en beter kunt maken voor alle betrokken partijen. Zeker weten.
---
Sara Depoorter stuurde mij haar vier pijlers door voor een sterke relatie die ik graag even met je deel:

* Realisme: “tis op een ander niet beter!” Ken de sterke en zwakke punten van jezelf én je partner en zet daarop in. Als de één goed is in iets, laat die dat dan doen of leer van elkaar.
* Humor: een sausje humor over een stomme situatie of kunnen lachen met jezelf en je kleine kantjes helpt altijd om een slechte dag weer beter te maken
* Communicatie is key: “klapt” met elkaar als er iets is en krop het niet op. Heeft hier wel even geduurd vooraleer ik dit kon, maar ik word er beter en beter in.
* En last but not least: wees niet koppig: een relatie/huwelijk is geen wedstrijd. Er is geen winnaar, je doet het samen met én voor elkaar.
---
Saar stuurde me nog een mooi artikel door van Annemiek Leclaire uit Flow, dat “Liefde in vrijheid” heet, met de woorden: ik had dit zelf niet beter kunnen verwoorden.

Het stuk gaat over hoe je ervoor zorgt dat je niet samensmelt in een relatie maar dicht bij jezelf blijft.

Er zat een mooi beeld in het stuk van filosoof Jan Drost, die aanraadt om een relatie te zien als een driehoek.

Met de mensen in de relatie als twee stevige pilaren, en als top de gezamenlijke relatie. Volgens hem bewijzen we elkaar geen dienst door zelfopoffering op het altaar van de romantische eenheid. Eentje om over na te denken.

Ik kreeg ook een mail van Hannelore die dat als geheim noemde: “Een goede balans vinden in tijd samen, alleen en met vrienden doorbrengen. Zorg dat je gemeenschappelijke interesses hebt en daarbuiten ook nog andere hobby’s uitoefent. Toon interesse in de hobby van de andere. Gun jezelf tijd alleen en geef dat op tijd aan wanneer je daar nood aan hebt.”

Ook Ine stuurde me een voicemail, waarin ze dit advies rond verbinding versus autonomie ook meegaf:

voice message

Niet invullen voor een ander, indeed.
En niet alles bij één iemand leggen.

Zo belangrijk! Goed advies, Ine!

Ik kreeg ook een machtige mail van Janne die haar verhaal deelde en een paar tips meegaf: “* Geef elkaar ademruimte. Voor jezelf, voor de ander. Een vlammetje heeft zuurstof nodig. Niet te veel natuurlijk, maar net genoeg, dan flakkert het speels op.” Mooi!

En dan nog twee dingen die Janne meegaf: “Kies – nadat je het water hebt afgetast natuurlijk – resoluut voor het positieve. Vertrouw erop dat die andere het goed met jou voorheeft. En heb zelf ook het goede met de ander voor. ’t Is een vorm van karma, dat geloof ik echt wel. Van goed komt goeds. En als laatste, stereotiep maar zó waar: communication is key. Zit er je iets dwars, klapt erover! Laat het niet veretteren. Of groter worden in je hoofd dan wat het in werkelijkheid is.”

Saar vulde aan met een bedenking, over haar lange relatie en de leeftijd en de levensfase waarin die begon:

> wat ik me de laatste weken vaak afvraag, is hoe het zou zijn, moesten we elkaar nu pas voor de eerste keer tegenkomen. Zou ik ook terug helemaal van slag zijn en ongelooflijk verliefd? Ik bedacht me onlangs dat we niet vanuit een gelijkwaardige positie in deze relatie zijn gegaan (ik aanbad hem zo, met de grootste angst om hem ooit kwijt te geraken, waardoor ik precies meer heb gepleased dan nodig, denk ik achteraf). Ik zie hem nu ook natuurlijk nog doodgraag, maar voel dat ik ook wel verder zou kunnen, moesten onze wegen toch uit elkaar gaan, wat maakt dat ik minder afhankelijk van hem (en zijn liefde) ben, zodat ik al iets gezonder in de relatie sta. Ik vraag me soms ook af na 20 jaar relatie, hoeveel ik ook hem ben geworden.Of welke keuzes ik gemaakt zou hebben, moest ik deze relatie niet hebben gehad.

Hele boeiende vragen, Saar.
Als je op jonge leeftijd begint aan een relatie, dan weet je zo veel niet, en dan leef je vanuit bepaalde patronen die compleet onbewust zijn. Als ik naar mijn eigen start kijk, dan zie ik waanzinnig veel blinde vlekken en ook een hoop rode vlaggen.

We worden ook gestuurd in ons denken door wat we allemaal leren over romantische relaties in films en liedjes, en als ik daar nu zelf op terugkijk besef ik dat het mij werd aangeleerd als het hoogste goed: een man vinden en een relatie beginnen. Dat is niet wat ik mijn kinderen nu leer, dat het zaak is om jezelf asap aan te vullen met iemand anders en er liefst mee samen te smelten tot er niet meer veel van jouw eigenheid overblijft.

Je moet helemaal niet samensmelten met iemand anders om volledig te zijn als mens, dat ben je al. Ook zonder relatie.

Het zinnetje dat zo vaak terugkwam in jullie mails was: we wisten van niks, we hadden geen idee, we zijn erin gerold zonder nadenken en ons best blijven doen.

Dat is ook hoe het meestal gaat: we denken dat we bewust kiezen voor onze partners, maar eigenlijk is het geen keuze maar een herkennen. “We gaan blindelings in relaties die ons bekend voorkomen op basis van het innerlijke landschap van onze jeugd”, zegt filosoof Jan Drost daarover in het stuk in Flow. Dat op zich is voer voor een volledig andere podcast.

We trouwen vaak met ons verleden.
Dat is schattig en beangstigend en kak tegelijk.
Begrijp me vooral niet verkeerd, ik ben zelf na twintig boeiende jaren absoluut nog altijd overtuigd van de schoonheid van twee mensen die hun best doen en blijven doen voor elkaar. Zonder zelfopoffering of het altaar van de romantische eenheid, zoals ik het ergens las.

De ik in het wij in de gaten houden, door je grenzen aan te geven en je volledige zelf te leren kennen en zijn, ook als je geleerd hebt dat er geen plaats is op deze wereld voor je verdriet en boosheid. Dan kun je daar misschien samen naar kijken.

Ook in mijn lange relatie blijft het zoeken.
Naar hoe ik meer mezelf kan worden, en hij ook.
Hoe we individueel sterker kunnen worden binnen de structuur van onze relatie. Hoe we onze behoeften kunnen blijven aangeven, omdat je anders het risico loopt dat je nooit krijgt wat je wilt en vergaat van de onderhuidse frustratie, wat net zorgt voor minder intimiteit.

Als je meer intimiteit wilt als koppel, dan is het net zaak om jezelf als individu te verstevigen. Zodat je je niet laat overspoelen of overnemen door de relatie met de ander, maar autonoom en sterk bent en je kracht niet weg geeft, maar jezelf net te durven laten zien in je relatie als de mens die je bent, los van de relatie.

Ook voor mij en de sound engineer is het de vraag hoe we die stappen kunnen zetten zonder de relatie op het spel te zetten. Boeiende vraag, die jij je zeker ook eens mag stellen over die van jou, als je dat zou willen.

Merci om te luisteren, merci voor alle input, en tot de volgende keer!