De enige vergelijking die telt

Welkom, in deze podcast!

Een podcast die ik voor iedereen heb opgenomen, maar zeker en vast ook voor iedereen die al een tijd aan het popelen is om deel te nemen aan note to self.

Binnen enkele dagen, op maandag 18 december, open ik de inschrijvingen voor die zalige online cursus nog eens. Toch voor het grote publiek, als je op de wachtlijst staat kan je eerder intekenen en hangen daar leuke voorwaarden aan vast. Hou dus zeker je mailbox in de gaten.

De inschrijvingen blijven een week lang open, tot maandag 25 december, om dan samen te starten na de kerstvakantie.

Surf als de bliksem naar notetoself.info als je interesse hebt, je vindt er vanaf maandag 18 december alle info en prijzen terug.

Ik werk opnieuw met betaal wat je kunt ook, dat is misschien goed om weten. Door drie verschillende prijsopties te geven zorgen de mensen die in de mogelijkheid zijn om meer te betalen ervoor dat mensen die dat niet zijn alsnog kunnen deelnemen.

Je vindt alle uitleg over de prijzen en welke jij kunt kiezen op de infopagina die vanaf maandag live staat tot zaterdagavond 23 december.

Surf voor 23/12 naar notetoself.info, kom je vragen stellen in de chat, en als je dit te laat hoort: zet je op de mailinglijst om alle info te ontvangen als ik de inschrijvingen nog eens open. Het is de belangrijkste cursus die ik al heb gemaakt, en je bent zo zo welkom in dat warme bad.

Dit is ook de laatste podcast van seizoen 2. Ik neem een kerstbreak met mijn gezin, en ga even voelen voor ik beslis wanneer ik weer start met het volgende seizoen. Ik mik op ergens in januari, maar we gaan wel zien. Abonneer je op deze podcast en dan krijg je de volgende aflevering automatisch te zien, of volg mij op Instagram @kellyderiemaeker. Komt allemaal goed.
---
Note to Self is een traject waarmee we in groep door middel van regelmatig journalen op ontdekking gaan.

Naar onszelf en onze patronen, bijvoorbeeld.

Dingen die we doen, ook al weten we dat we ze beter niet zouden doen, maar misschien nog niet waarom het begrijpelijk is dat we ze doen.

Elke verandering begint volgens mij met zien, zonder afwijzen.

Beginnen zien en begrijpen waarom je deed wat je deed, en vanuit dat begrip kleine, doenbare stappen zetten naar bewuster kiezen in de toekomst.

Dat vergt tijd. Ik ga je hier geen wonderbaarlijke transformatie beloven, want dat zou niet eerlijk zijn.

Ik kan je wel vanuit mijn eigen ervaring en die van mijn cursisten zeggen dat je heel wat kunt veranderen als je echt bereid bent om te kijken. Naar jezelf, naar hoe jij in relatie staat tot jezelf en anderen, en hoe je soms zonder het te weten reageert vanuit oude pijn of een schuld die je mee hebt gekregen, die misschien niet eens van jou is.
---
Eén van de meest hardnekkige patronen die we als mensen allemaal hebben is onze neiging om te vergelijken met anderen. Dat is vanuit evolutionair oogpunt heel logisch. Ik heb al een paar keer gezegd dat het, in de tijd dat we nog in grotten leefden, belangrijk was om niet verstoten te worden door de groep. Alles dat anders is, voelt onveilig. Wat we niet kennen, dat kan wel eens gevaarlijk zijn. Daar gaan we beter argwanend mee om, en vanuit die argwaan volgt soms afwijzing. Dus leren we: laat ons vooral meedoen met de hoop. Dan vallen we niet op. Dan triggeren of ambeteren we niemand.

We willen erbij horen, en dus maken we ook gebruik van de vergelijking om te meten of dat lukt.

De quote comparison is the thief of joy wordt al eens toegewezen aan president Roosevelt, en ik denk dat er een grote grond van waarheid in zit, in deze tijd misschien op grotere schaal dan ooit tevoren.

Vergeleken we onszelf vroegen misschien met de buren, klasgenoten of collega’s, dan heeft hoe onze wereld er tegenwoordig uitziet ervoor gezorgd dat we onszelf constant, al dan niet bewust, meten aan een grote groep mensen. Een groep die ons een mooi gekadreerde versie van hun eigen realiteit voorschotelt, misschien wel om vooral niet aan het kortste eind van de vergelijking te trekken.

Compare and dispair, noemen ze dat mooi in het Engels.

Onze rommelige, chaotische, interne kelder steekt per definitie maar triestig af tegen die etalage. En de etalage die we zelf dikwijls tonen vaak ook. Rationeel kunnen we dat dan wel weten, we voelen het zo niet.

Als coach zie ik elke dag mensen die naar zichzelf kijken door een bril van niet goed genoeg. Niet goed genoeg is niet de waarheid, maar een interpretatie van de waarheid.

Die vertrekt vanuit een vergelijking die ook maar een interpretatie is.

Soms zeggen mensen: voor jou is het allemaal zo gemakkelijk. Dat is natuurlijk niet zo. Mijn donkerste momenten staan niet op Instagram. Ik post geen filmpjes van mezelf, wenend in de zetel vol snot en kwel omdat ik het echt niet meer weet.

Jouw realiteit vergelijken met mijn gefilterde realiteit, dat is eigenlijk niet eerlijk. Maar we doen het wel. Het is zo belangrijk om dat te zien. Hoe we zo voeden wat we soms al zo lang geloven: dat wij tekort schieten. Dat andere mensen slimmer, beter, mooier, sterker of wat dan ook zijn dan wij. Dat lijkt alleen maar zo, tot je ze echt leert kennen, zeg ik soms. Je bent niet alleen, we praten gewoon niet zo makkelijk over wat lastig is. En het is lastig voor iedereen, niet alleen voor jou. Leven is lastig. Al zou je dat niet altijd zeggen op Instagram, ik weet het.

---
Jullie hoorden al het mooie interview met één van mijn cursisten Note to Self, Annick Claus. Het frappeerde me hoe ze vertelde dat één van de mooiste zaken aan Note to Self iets is dat ik totaal niet in de hand heb. De groep mensen die deelnemen en delen en kwetsbaar zijn, waardoor de balans van wat ik het grote vergelijk noem misschien net wat meer doorslaat in ons voordeel.

Net doordat andere mensen hun menselijkheid durven tonen, voelen we dat die menselijkheid oké is. Dat is een wereld waarin ik wil leven. Een wereld met echte mensen die durven tonen dat er achter hun façade nog van alles te ontdekken valt. Mensen die zichzelf durven ontwapenen en de geloofsovertuigingen die ze hebben meegekregen over zichzelf en andere mensen durven bekijken en beetje bij beetje mogen beginnen ontmantelen. Dat is waar Note to Self eigenlijk echt om draait voor mij.

Ja, we schrijven in ons dagboek en we plakken al eens een sticker, maar we gaan - misschien wel voor het eerst in ons leven- dieper dan die façade en die superdikke muur die we soms zelf voor onszelf hebben opgebouwd. En we kijken, naar ons zelfbeeld en naar alle vergelijkingen die ervoor zorgen dat we nog meer afstand denken te moeten creëren tussen wie we echt zijn en wat we mogen tonen.

Note to Self draait om opnieuw connectie maken met wie er achter die dikke laag zelfbescherming zit. Dat is pittig werk, dat kun je je misschien wel inbeelden. Maar wat mij betreft het enige pad richting jezelf echt graag zien, en vrijheid om jezelf te zijn.

Ik zeg bewust niet jezelf accepteren. Accepteren doe je met iets dat je niet kunt omarmen en liefhebben. Jij verdient veel en veel beter dan jezelf simpelweg leren tolereren en accepteren. Jij verdient volgens mij alle liefde van de wereld, en het besef dat jij hier ten volle mag zijn als jezelf, los van wat je hebt geleerd dat je zou moeten zijn. Wees jezelf, maar niet zo. Steek even je hand in de lucht als dat is wat jij hebt geleerd, dan steek ik die van mij ook even zo hoog mogelijk op.

We vergelijken en meten ons allemaal zo graag.
Aan elkaar, aan een ideaalbeeld, aan hoe het zou moeten zijn. Als coach zie ik elke dag hoeveel schade die vergelijking toebrengt in ons hoofd.

---
Deze podcast gaat over de enige vergelijking die er volgens mij echt toe doet. En ik voeg daar onmiddellijk al wat nuance aan toe: en dan nog. Of niet.

De enige vergelijking die ik mezelf nog toelaat, is die met mezelf van eventjes geleden. Ik kan zo belachelijk trots zijn op mezelf nu.

Omdat ik weet wat voor een weg ik heb afgelegd. Hoeveel liever ik tegen mezelf ben, hoe beter mijn relaties zijn, hoe goed ik nu kan zorgen voor mezelf en met trots kan kijken naar wie ik ben mogen worden.

Ik had het er onlangs nog over met mijn beste vriendin, die ik graag mee trots laat zijn op mij. Wat ook niet simpel was, om die liefde te leren ontvangen. Maar dat is voor een andere podcast, ooit eens.

Ik had het erover dat ik me kan voorstellen dat mijn verhaal naar de buitenwereld toe misschien wel voelt als falen. Ik had een succesvolle vennootschap met iemand, de samenwerking is gestopt, nu doe ik het op mezelf en misschien lijkt wat ik nu doe wel een stuk kleiner of minder indrukwekkend. En misschien ook niet, ik vul dat hier ook maar in voor de ander, weet ik.

Maar voor mij doet het er niet toe.
Omdat ik weet dat ik zo hard gegroeid ben.
Op alle vlakken.
Niet per se op mijn bankrekening, al is dat ook fijn.
Maar geloof mij als ik zeg dat succes op financieel vlak voor iemand die issues heeft rond geld en waarde, heel overweldigend kan zijn.

Dat je jezelf compleet kunt verliezen in succes en verwachtingen van andere mensen, als je je eigen shit daarrond nog niet hebt opgekuist. Ik denk dat ik daar ooit een boek over ga schrijven, maar nu niet.

Ik ben trots en blij omdat ik ondertussen ook weet dat het draait om hoe jij je voelt, veel meer dan hoe het er voor iemand anders uitziet. Geluk is een innerlijke rust waar niemand aan kan, wat mij betreft. Succes is tijd hebben om aanwezig te zijn in mijn leven, het gevoel hebben dat ik in de hand neem wat ik kan, baas kunnen zijn over wie toegang tot mij heeft, dingen doen uit liefde, niet voor liefde.

Ik herken mezelf van vijf jaar geleden soms niet meer, en misschien is dat niet zichtbaar, en misschien wel, maar ik weet en voel elke dag hoe dankbaar ik ben dat ik een paar keer op mijn bek ben gegaan om eindelijk te weten wat ik wil, en er ook naar te leven.

Ik doe elke dag wat ik graag doe, en alles vertrekt vanuit wat ik wil en leuk vind. Ik heb erop leren vertrouwen dat ik andere mensen kan helpen door af te gaan op wat mijn buik me ingeeft, niet door wat het beste zakelijke idee is maar mij misschien wel koud laat.

En dat is exact wat ik je wil leren door elke dag in te checken bij jezelf.

Ik wil je weer leren voelen wat jij nodig hebt. Ik wil je leren zien wanneer je jezelf vergeet of verliest in een vergelijking die er misschien wel helemaal niet toe doet. Of wanneer je zo hard bezig bent met de goedkeuring krijgen van anderen omdat je jezelf die goedkeuring niet geeft, en misschien door het leven gaat als een hongerige geest die op zoek is naar liefde, en het gaat zoeken bij mensen die die liefde niet kunnen geven.

Het draait om de betekenis die jij geeft aan die afwijzing.
Is het: ik ben hier niet om iedereen blij te maken of tevreden te houden, dus goed om weten dat jij mij afwijst voor wie ik ben?
Of is het: ik snap het, ik ben geen liefde waard en ik ga er alles aan doen om toch goedkeuring te krijgen van iemand die ervoor kiest om door een bril van afkeuring naar mij te kijken?

Ik ga mezelf hier veilig stellen door te pleasen en te dansen voor een beer die het eigenlijk helemaal niet goed voorheeft, en als die beer dat duidelijk maakt, dan dans ik nog wat harder tot ik niet meer weet dat ik eigenlijk niet graag dans.

Daarover gaat mijn weg.
En de weg die ik graag samen met jou wil bewandelen.

Echt, ten volle, in je volledigheid jezelf mogen zijn draait ook om aanvaarden dat er stukken zijn waarover jij hebt geleerd dat je ze moet verstoppen, misschien ook voor jezelf.

Je boosheid, je verdriet, je frustratie, ik wil dat je ernaar kijkt en luistert en al die stukken van jou leert omarmen, niet enkel de toffe, positieve, leutige stukken.

Ik wil dat je stopt met jezelf afwijzen, zodat je kunt beginnen voelen hoe hongerig jij bent naar goedkeuring en daarnaar mag beginnen kijken.

Hoe dat komt.
Waarom dat heel begrijpelijk is.
Maar je ook bijzonder verward maakt, misschien.

Want wie ben jij nog?
Wat blijft er over als je enkel naar jezelf kijkt door de blik van verwachting van anderen?

Daarom vind ik tarotkaarten leren trekken ook zo tof.

Ik trok afgelopen weekend de hermit. De kluizenaar. Ik snapte het volledig, zag direct dat ik mezelf wat te veel heb weggegeven zonder grenzen. Ik wist het al, maar voelde het niet.

Soms trek ik een kaart die ik helemaal niet wil. Die me niet uitkomt. Die op het eerste zicht nergens op slaat en me zelfs een beetje kregelig maakt.

Wat komt die hier doen?
En dan kijk ik met nieuwsgierigheid naar hoe gehecht ik ben aan het andere verhaal.

Rusten? Ik wil juist knallen.
Knallen? Ik wil juist rusten.

Really?
Boeiend.
Waarom stoort deze kaart me zo?

Heb ik hier iets te bewijzen?

Ik keek vroeger nooit in spiegels, maar nu vind ik alles een spiegel. Een boek. Een podcast. Een tarotkaart.

In Note to Self leer ik je om in spiegels te kijken. Met zachtheid, altijd.

En neen, dat kijken en mogen is niet egoïstisch. We kunnen pas echt oprecht graag zien als we niet in de min zitten op emotioneel vlak en anderen gebruiken en soms manipuleren of controleren om die innerlijke leegte te proberen opvullen.

Het is mijn ervaring dat cursisten van Note to Self hun relaties aanzienlijk zien verbeteren door eerst naar de relatie met zichzelf te kijken. Verbeteren is soms: durven om je behoeften uit te spreken. Lastige conversaties voeren met ouders, en de okselvijvers er met plezier bijnemen. Omdat je weet en voelt: ik mag, ik ben van mezelf, ik heb hier niks te bewijzen.

En wil je toch vergelijken? Stel dan sterkere vragen die helpend zijn. Hoe denken mensen die andere dingen doen die ik ook wil doen? Wat geloven zij dat ik nog niet geloof? Hoe kan ik werken aan dat geloof? Ook dat leer ik je allemaal in Note to Self: hoe je in handen neemt wat je in handen kunt nemen en zo beetje bij beetje verandert wat je niet langer deugd doet.

Heeft deze aflevering iets losgemaakt?
Heb je nog een vraag over Note to Self of mijn werk als coach?

Surf naar notetoself.info en schrijf je in vanaf maandag 18/12, dan gaan we samen aan de slag. Ik zit ook in de chat via het ballonnetje rechts onderaan om op je vragen te antwoorden. Ben ik offline, vul dan je mailadres in, dan kan ik je via die weg van een antwoord voorzien.

Dit is de laatste podcast voor dit seizoen.
Ik wens jou feestdagen die bij jou en je noden passen. Met grenzen waar nodig en rust waar welkom. Laat die kroketten maar nog eens doorkomen, en als je meedoet aan Note to Self, dan zien wij elkaar zeer regelmatig vanaf begin januari.

Fijne feesten en tot in 2024 WTF eigenlijk.