De beste beslissing ooit

Yo yo, welkom in deze nieuwe aflevering van Kelly zegt foert, babies. Ik hoop dat alles goed met je gaat. Ik ben zelf net terug van drie dagen Londen met mijn gezin en helemaal opgeladen want wat een zalige plek is me dat toch.
Het was ook wel een oefening in enig martelaarschap, want als ouder passeer je dan aan al je favoriete winkels en Libanese restaurantjes die je doen kwijlen om toch maar McDonalds te gaan eten met je bloedjes en naast Taylor Swift en Lewis Hamilton te gaan poseren bij Mme Tussauds.
Het zijn andere tripjes dan je ze zelf zou maken, maar ook wel tof. En! Ik heb een encounter gehad met niemand minder dan Prins William. Dat vond ik wel heel cool. Compleet onverwacht, we stonden aan Buckingham Palace en plots was er een politiemotor en twee snelle landrovers en zowel Youri als ik waren het duizend procent zeker dat het William was. Wij kijken naar the Crown, wij kennen er ook echt wel veel van. Dat was een eerste keer ja. Voor op mijn lijstje van eerste keren uit aflevering vier, ha!
Disclaimer: ik woon op een werf. Als je lawaai hoort: ze zijn naast mijn deur een parking aan het aanleggen en ik hoop dat het niet te hard stoort. Sorry Youri aka de sound engineer van deze podcast, en sorry luisteraar. Het was dat of geen podcast. Ik maak het helemaal goed met de inhoud, beloofd, het wordt de moeite!
Vandaag neem ik je graag mee achter de schermen van deze podcast. En eigenlijk ook achter de schermen van mijn onderneming. En mijn leven. Haha, qua introductie kan dat hier precies al tellen.
Ik wil het vandaag graag hebben over het belang van beslissingen nemen, net als over de lastigheid die we soms ervaren als we dat willen doen. En ik ga de allerbeste beslissing delen die ik ooit nam, een beslissing die jij vandaag ook kunt nemen en die je onwaarschijnlijk zal helpen om andere, sterkere, en meer beslissingen te nemen en knopen door te hakken in je leven.
Ik wil het er vandaag over hebben om verschillende redenen.
Je weet het of je weet het niet, maar ik ben mijn eigen baas. Ik heb samen met mijn man en sound engineer van deze podcast een vennootschap die draait rond coaching en online trajecten, al dan niet in groep.
Ik neem hier al de beslissingen. Letterlijk. Ik deel alle lakens uit. Ik overleg wel met de sound engineer, maar eigenlijk ben ik de baas slash beslisser van dienst.
Dat klinkt misschien tof, op het eerste gehoor, en dat is het ook, maar het was één van de dingen die ik het meeste heb onderschat als ondernemer. Zeker in een vakgebied dat zo nieuw is dat ik soms het gevoel heb dat alles op het moment zelf moet uitgevogeld worden.
Er moet hier nogal wat beslist worden.
Gaande van de projecten die ik voorrang geef over hoe ik die aan de man ga brengen en welke ideetjes ik in de podcast wil behandelen en hoe ik mijn tijd ga indelen over wie de facturen naar de boekhouder doet en tegen welke samenwerkingen er ja wordt gezegd en welke niet.
Als mens moeten we elke dag honderden grote en kleine dingen beslissen. Zoveel en zo dikwijls dat sommige mensen er zogenaamde decision fatigue van krijgen: beslissingsmoeheid.
Ik was ooit vreselijk slecht in het nemen van beslissingen. Of dat dacht ik, waardoor ik het vermeed en heel dikwijls bleef hangen in krampachtig uitstel- en zwaar onderzoeksgedrag.
Dat klinkt misschien onschuldig, maar het is eigenlijk een ramp als je enigszins vooruit wilt gaan in om het even wat. Je kunt waanzinnig veel tijd verliezen met de zoektocht naar de enige juiste beslissing.
Perfectionisten - en ik reken mezelf nog altijd onder die groep op de momenten dat ik niet oplet - hebben vaak last van een waanbeeld dat zegt dat er zoiets bestaat als “de ene perfecte beslissing”.
Die ene perfecte beslissing die ervoor zal zorgen dat we een zorgeloos leven gaan hebben of een vorm van geluk gaan bereiken die we nu niet hebben. Het is ook iets dat ik zie bij heel veel mensen die ik begeleid, of het nu een op een of in groep is.
Je kunt jezelf enorm in de weg staan met de manier waarop je beslissingen neemt. Of niet neemt.
De manier waarop je je beslissingen benadert is volgens mij essentieel als het aankomt op vooruitgang en groei.
Als je dat niet beseft, dan blijf je soms heel je leven hangen in het miserabele land van misschien, zoals Brooke Castillo van LCS het noemt.
We denken bewust of onbewust dat blijven zoeken naar die ene juiste beslissing ons zal redden van een ongelukkig of oncomfortabel bestaan.
Als we er maar in slagen om het enige juiste te kiezen, dan gaan we misschien wel helemaal niet ongelukkig of oncomfortabel moeten zijn.
Dan gaan we geen slechte dagen of weken meer hebben. Dan gaan we succesvol zijn en leven in een land van regenbogen en elfjes.
Maar dat is natuurlijk niet zo. Leven is ook ongelukkig en oncomfortabel zijn. En soms is dat ook juist exact wat we nodig hebben om te kunnen groeien. Hoe contradictorisch dat misschien ook lijkt. Je kunt geen spieren kweken door alleen maar veertjes op te tillen. Daar heb je gewichten voor nodig, net als dat je in het leven nood hebt aan obstakels om sterker en slimmer te worden. Je wordt geen goede zeiler door aan wal te blijven staan. Je leert nog het meeste van de stormen.
Ik was hier niet geweest zonder een paar keer zeer zwaar op mijn bek te gaan en te blijven botsen. No shit.
Maar waarom stellen we beslissen dan zo graag uit?
Uitstelgedrag heeft altijd een functie, net als elk ander gedrag. Als dat niet zo was, dan bleven we het immers niet doen.
Het is belangrijk om te beseffen dat uitstelgedrag en twijfel altijd angst zijn. Je blijft hangen in nadenken en piekeren omdat dat een functie voor je heeft. Als dat niet zo was, dan was je er niet zo verslaafd aan zoals de meeste mensen die ik zie zijn.
Wat is die functie dan?
Dat is voor iedereen een ander antwoord, maar wat ik heel dikwijls zie bij mensen die ik begeleid is dat piekeren en researchen en afwegen mensen tijdelijk behoedt van het vreselijke gevoel van kwetsbaarheid dat hoort bij knopen doorhakken en het niet weten.
Zolang de mens er niet in slaagt om de toekomst exact te voorspellen geeft dat uitstelgedrag ons een vals gevoel van controle. Zo lang je nadenkt in plaats van doet, kan je eigenlijk niet falen. Maar je kan ook niet vooruitgaan, waardoor je je ook al niet zo top voelt.
Je kunt je afvragen welke smaak oncomfortabel je wilt: die van niks doen en eeuwig twijfelen, of die van iets kiezen en eruit leren en blijven bewegen. De meeste mensen kiezen optie 1, maar optie 2 zorgt voor een veel boeiender leven.
Dat is één.
Ik denk dat het belangrijk is om je angst in de ogen te kijken. Waarover verder in deze aflevering nog een goede tip, dus blijf zeker luisteren.
Het is essentieel om te beseffen en te aanvaarden dat er niet zoiets bestaat als de goede beslissing. Enkel een volgende beslissing. En wat een beslissing doet is je vooruit helpen. Niet altijd in de zogenaamd goede richting, maar wel in een richting. Daarna kun je weer evalueren en de volgende goede beslissing nemen.
Alleen kun je dus maar achteraf weten of het een goede of minder goede beslissing was. Je kunt immers nooit de toekomst voorspellen.
Wat je wel kunt doen is jezelf compleet verlammen met de gedachte dat er maar één weg naar Rome leidt, en dat je dus vooral moet zorgen dat je nu al weet wat die juiste weg is, en ook wat jouw zogenaamd Rome is. Fjoew! Ik krijg al okselvijvers bij die gedachte, en dat is dus exact waar het om draait.
Ken je dat verhaal van de oude boer wiens paard op een dag wegliep? Toen de dorpsgenoten het nieuws hoorden, zeiden ze uit sympathie dat dat toch echt ongeluk hebben was.
”Misschien”, zei de boer.
De volgende ochtend kwam het paard terug met drie andere, wilde paarden. “Hoe fantastisch”, zeiden de dorpsgenoten.
”Misschien”, zei de oude boer.
De volgende dag probeerde de zoon van de boer op een van de ongetemde dieren te rijden, maar hij werd eraf gegooid en brak zijn been. “Wat een ongeluk!”; zeiden de dorpsgenoten.
”Misschien”, zei de oude boer.
De volgende dag kwamen enkele militairen jonge mannen halen in het dorp om mee te vechten in de oorlog. Doordat de zoon een gebroken been had, werd hij niet aangeduid. “Wat een geluk”, zeiden de dorpsgenoten. ”Misschien”, zei de boer.
Je weet nooit of iets een goede beslissing zal blijken of een slechte.
Dat beseffen neemt voor mij al heel wat druk van de ketel. Toen ik de dingen bereikte waar ik van droomde was mijn leven nog altijd soms super en soms helemaal niet.
Droomgewicht. Droomhuis. Droomkinderen.
Nog altijd met hoofdpijn en buikpijn en zorgen om van alles. Je kunt verhuizen naar een droomeiland en je neemt nog altijd jezelf mee. Als ik de lotto win ben ik nog altijd mezelf met al mijn gedachten en gewoontes en een paar miljoen euro extra op mijn bankrekening.
Die gedachte maakt nederig, maar het geeft me ook een ander besef. Dat ik niet alles in de hand heb, maar sommige dingen wel. Mijn kracht zit in de beslissingen die ik neem. In welke betekenis ik aan dingen geef, en hoe ik tegen mezelf spreek.
Heel vaak zijn we niet bang voor wat er zou kunnen gebeuren, maar wel voor wat we over onszelf gaan denken als iets gebeurt.
Onlangs zei iemand dat ze nooit iets deed voor zichzelf omdat ze haar eigen schuldgevoel tegenover haar gezin niet aankon. Ik kies ervoor om geen schuldgevoel te hebben. je bent er geen slachtoffer van. Schuldgevoel is optioneel. Voorbeeld eddy en gaan vissen. Waarom zou je dat doen?
Denk iets anders. Dan voel je je ook anders. Daar zit je kracht.
HOE TE BESLISSEN
Misschien heb jij net als ik ooit geleerd om te beslissen op basis van de kolommetjes. Wat is positief, wat negatief, en dan gewoon optellen en beslissen.
Maar zo werkt het niet.
Dat is enkel hoofd, en er zit ook vaak een vorm van toekomst voorspellen en veronderstellen in.
Als ik verander van werk dan xxx en xxxx.
Maar weet je dat wel echt? Ga je dan gelukkiger zijn? Misschien wel, en misschien niet.
Je mag naast je hoofd ook je buik en je hart meenemen.
Soms lijkt een beslissing op papier heel logisch, maar voel je aan alles dat je het gewoon niet voelt. Dan sta je voor dat huis waarvan je hele familie zegt dat het perfect voor je is, maar voel jij je hart in je schoenen zakken, los van alle logische redenen om volmondig ja te zeggen. Ook dat is wijsheid.
Het kan dat je niet goed meer weet wat je buikgevoel je zegt. Dat is niet zo raar, ik was zelf nog niet eens zo lang geleden volledig afgesloten van mijn gevoel. Een van de voornaamste redenen was dat ik mezelf altijd instant verdoofde van zodra het oncomfortabel werd. Ik at te veel en dronk te veel en werkte te veel, alles om niet te moeten voelen.
En even eerlijk: ook als je beslist met je hart en je hoofd en je buik erbij, dan weet je het niet. De uitkomst heb je immers niet in de hand, dat zei ik al.
Maar wel hoe je tegen jezelf praat. Los van wat er daadwerkelijk gebeurt.
En dat is volgens mij de allerbelangrijkste beslissing die je kunt nemen. Dat je altijd voor jezelf gaat supporteren.
Dat je beslissingen gaat nemen met de kennis die je nu hebt, en het gevoel dat er nu is, en dat je jezelf nooit nog de kop in zal slaan als het niet de beste beslissing was, maar zult leren en verder zult gaan met bakken zelfrespect en liefde.
Je beslist helemaal anders als je waarde als mens niet afhangt van het resultaat.
Ik heb niks te bewijzen tegen mezelf over mijn waarde, omdat ik weet dat ik als mens al waardevol ben zonder dat ik ooit nog een stap zet. Het gaat niet over bewijzen dat ik een goed of waardevol mens ben, dat ben ik al en dat weet ik al. Maar het gaat wel over mogen groeien en proberen en kijken wat er gebeurt als ik ga. Het gaat over mezelf de toestemming geven om te mogen proberen en leren.
Dat wil zeggen dat ik al eens de snelle voldoening opgeef om op langere termijn grotere dingen te bereiken. En dat ik mezelf in de toekomst soms voorrang geef op mezelf nu. Dat vergt wat discipline, maar ik weet ook dat ik altijd verder mag doen als ik die discipline om wat voor reden dan ook niet kan opbrengen. Dat is geen bewijs dat ik geen goed mens ben, alleen dat ik een mens ben.
En mensen zijn niet op elk moment even gedisciplineerd. Ik niet, jij niet, je buurman niet, en dat is helemaal oké.
Onderschat evenwel nooit de kracht van een sterke beslissing. Ik besliste een paar jaar geleden dat ik altijd mijn best zou doen om mezelf te betrappen op beschamende gedachten over mezelf, net als op wrede. Wil dat zeggen dat ik ze niet meer denk? Was het maar waar! Ik denk nog altijd de vreselijkste dingen, maar ik laat ze wel niet meer passeren. Ik spreek mijn innerlijke stem meerdere keren per dag tegen. En ik counter met gedachten waarmee ik mijn trots uitspreek.
Nog zo’n beslissing die mij al veel jaren dient: ik mag niet langer dan 7 seconden nadenken over alle stomme dingen die ik heb gezegd of gedaan tijdens een gesprek dat achter me ligt. Daar kon ik me vroeger uren en zelfs dagen in verliezen, maar die energie en tijd krijg ik nooit meer terug, dus zeg ik “stop! je zeven seconden zijn om”.
Dat is pas concurrentieel voordeel, als we het hebben over ondernemen, maar eigenlijk over alles.
Overdenk het niet. Ga vooruit. Het is zelden zo goed als we hopen maar ook zelden zo rampzalig als we vrezen.
Geef jezelf 10 minuten en beslis. Ik meen het. Maak korte deadlines voor beslissingen, zodat je er geen weken mee verliest.
Het is niet diegene die de beste beslissingen neemt die vooruit gaat. Kijk maar naar de verhalen van zogenaamd succesvolle ondernemers. Lees er hun biografieën maar eens op na. Dat is trouwens mijn tip van de week: lees eens meer biografieen van echte mensen en besef dat hun levens maar boeiend zijn als er wielen zijn afgedraaid. Zonder die wielen geen doorbraken.
De meeste biografieen bulken van de foute beslissingen. Elon Musk. Oprah Winfrey. Taylor Swift. Shonda Rhimes. Walt Disney.
Die mensen zijn meestal ergens onderweg serieus op hun bek moeten gaan en weer recht moeten kruipen.
Ze zijn goed in beslissen en eruit leren. Ze verliezen geen nodeloze energie in zichzelf proberen te behoeden van op hun bek gaan. Hun ego is groot genoeg om veerkrachtig te zijn.
En als jij leert om jezelf door mindere keuzes te coachen en altijd trots te zijn omdat je in de arena bent durven gaan staan, waar het ruw en kwetsbaar is, dan is dat niet minder dan fantastisch.
Ik geloof heel erg dat mijn kracht als mens zit in het nemen van beslissingen. Ik zei niet: het nemen van perfecte beslissingen. Wel: beslissingen.
Zonder zeker te zijn, want dat ben je nooit. Er is op geen enkel moment enige garantie op een vlot en pijnloos verloop. En de problemen en zich aandienende beslissingen stoppen ook niet.
Als je vooruit wilt, dan kun je je afvragen of de keuze die je maakt je kleiner of groter maakt. Ga je erdoor groeien als mens, of je ziel juist laten verschrompelen? Ik las in “4000 weken”, het zalige boek van Oliver Burkeman, dat je, als je het ook maar enigszins kunt opbrengen, liefst kiest voor onbehaaglijke zelfvergroting en niet voor behaaglijke zelfverkleining. Toch als je mikt op groei en meer voldoening. Maar niet als je denkt dat dat je zal behoeden voor het volgende probleem.
Ik deel graag een mooi citaat met je, van de Franse dichter Christian Bobin.
”Ik was een appel aan het schillen, toen het plotseling tot me doordrong dat het leven me nooit meer zou schenken dan een reeks prachtige, onoplosbare problemen. En bij die gedachte voelde ik een oceaan van diepe vrede mijn hart binnenstromen.”
En er kan heel veel mentale brol naar boven komen als je een beslissing te nemen hebt. Wees dus ook zacht en begrijpend voor jezelf als je merkt dat je het daar lastig mee hebt. Het kan dat er een zeer strenge stem tussen je oren zit die je altijd bestraft als je een zogenaamde fout maakt, waardoor je liever blijft piekeren dan dat je iets zou beslissen dat dan “fout” blijkt. Dikwijls zijn we banger voor ons eigen oordeel dan voor wat er kan gebeuren. Echt waar. En die stem, we beseffen soms niet eens dat die van ons komt, en dat we die misschien geleend hebben van iemand die voor ons zorgde en die net zo streng was voor zichzelf. Dan hebben we die stem zo geinternaliseerd dat ze de waarheid lijkt. Maar dat is het niet. het zijn gedachten die je vaak in de weg zitten.
Wat als dit niet de beste beslissing is? Wat als het wel zo is? Wat als je hieruit kunt leren? Wat als je mag proberen? Wat als het leuk en gemakkelijk mag zijn? Wat als je het als jouw job ziet om vanaf nu je eigen grootste supporter te zijn? Wat het resultaat ook blijkt te zijn? Wat is het alternatief op iets proberen? Niks proberen. Spoel eens door. Wat gebeurt er als je niet kiest?
Die vreselijke plek van ik weet het niet en wat als en ik twijfel en ik ga dat toch niet kunnen.
Die plek waarop je blijft hangen omdat alles veiliger voelt dan kiezen.
Wat als je wel kiest en het is zogenaamd fout? Wat als je leven geen ultieme rozengeur en manenschijn is, maar gewoon nog altijd een leven met toffe en minder toffe dingen? Kun je dan de volgende beslissing nemen en trots zijn op jezelf omdat je blijft proberen? Stel je voor!
Wat ik beslis is voor mij steeds minder belangrijk dan waarom ik beslis.
Deze podcast, bijvoorbeeld. Ik koos initieel voor tweewekelijks. Maar dat ging me wat te traag.
Het draait altijd rond jezelf kennen en eren. Ik ben een ideeënfontein. Ik probeer die fontein al heel mijn leven te temmen, maar dat werkt niet.
Tegelijk ben ik ook bang voor uitputting en uitdroging. Die heeft in mijn geval meer te maken met relationele dynamieken zoals mijn neiging tot pleasen en me schikken dan met mijn draagkracht op vlak van werk, heb ik ondertussen in therapie geleerd.
De intentie is dus zuiver: ik heb er zin in. Het komt voort uit goesting, niet uit angst om het niet goed genoeg te doen of iemand teleur te stellen. Dat kan altijd, en daar ben ik oké mee.
Dat zijn allemaal overwegingen die ik meeneem als ik beslissingen neem. Alles dat ik ondertussen heb geleerd over mezelf. Over waar ik energie uithaal, wat me uitput, hoe mijn hoofd werkt. En dan stel ik me de vraag wat ik wil en nodig heb. Los van alle ruis. Welke gevolgen dat kan hebben, en of ik bereid ben om er verantwoordelijkheid voor te dragen. Hoe het voelt. Ook fysiek.
Ik weet ondertussen dat ik mag vertrouwen op mijn buik als die zegt dat ik iets leuk vind. Als ik iets echt leuk vind, dan maak ik dingen die jullie verslinden. Dat draait rond vertrouwen en omgaan met niet weten en het ook nooit weten. Het kan ook dat ik eens iets maak dat jullie niks zegt. Ik ben bereid dat te aanvaarden en niet te zien als een teken dat ik het niet meer weet.
Tegelijk: wie weet echt wat hij aan het doen is? Ik moet de eerste nog tegenkomen, geloof ik.
Ik probeer ook de angst weg te nemen door me af te vragen wat ik zou kiezen als er niet zoiets bestond als “de verkeerde beslissing”. Wat zou ik kiezen als niemand anders er zaken mee had?
Ik schrijf al mijn gedachten neer. En dan stel ik ze in vraag. is het waar, dat mensen zouden kunnen denken dat ik x of y ben. Natuurlijk. Mensen kunnen alles denken en mogen ook alles over mij denken.
Is het altijd leuk, de kans om compleet verkeerd begrepen of geïnterpreteerd te worden? Neen. Is het een prijs die ik wil betalen, misbegrepen worden voor een leven dat bij mij past? Zeker en vast. Als iemand zich ongelukkig moet voelen over mijn leven, dan liefst ik niet.
Een gedachte die mij ook helpt bij het nemen van beslissingen is dat ik nog niet alles moet weten. Ik moet alleen de volgende juiste beslissing nemen. Met de info die ik op dat moment heb. En erop durven vertrouwen dat ik capabel genoeg ben om het op te lossen als blijkt dat ik iets over het hoofd zag of als zich nieuwe informatie aandient.
Meer niet. In het boek van Burkeman heet het: do the next right thing. Het volgende allernoodzakelijkste. The next action, volgens productiviteitsgoeroe David Allen. En dat elke keer opnieuw.
Je moet niet de volledige trap zien, enkel de eerste treden. je doet het met wat je nu weet, en als je meer weet, dan doe je het weer daarmee.
En als je niet kiest, dan neem je anderen dingen af. Als ik was blijven hangen in twijfel, dan hadden mijn boeken niet bestaan, net als mijn cursussen en mijn podcasts. Dan had ik nooit iets durven posten op instagram of mijn blog en ook niemand geholpen en al zeker mezelf niet. Was het soms spannend en pijnlijk en all the things. Mijn god ja, en soms wilde ik overgeven van de stress. maar ik zou het zo opnieuw doen. Omdat het alternatief niks doen is. En hoe jammer zou dat zijn?
De beste beslissing die ik ooit heb genomen is dat ik nooit nog een beslissing tegen mezelf ga gebruiken. En niet enkel dat: dat ik ook niet langer aanvaard dat iemand dat tegen mij doet, omdat ik weet dat mijn bedoelingen altijd goed zijn en ik het doe met wat ik op dat moment heb en weet. Omdat ik weet dat ik in de arena ga staan door beslissingen te nemen, en dat het daar altijd lastiger maar ook moediger dan in de tribune, waar het makkelijker praten is over de beslissingen van anderen. Om te verwijzen naar die beroemde quote van Brené Brown.
Ik sluit graag af met wijze woorden van Simone Seol, een Koreaanse madam die ik al een hele tijd volg. Weet je niet wat gedaan? Fuck around and find out. Die zin mag je lenen, ja. Net als “perfectionisme is voor bange mensen” en “leren is proberen”.
Foert, foert en nog eens foert tegen de verlammende angst om verkeerde beslissingen te nemen, en awel ja tegen de gedachte dat die fouten nu eenmaal horen bij leven en leren en mogen proberen en groeien.
Geef jezelf de toestemming om gewoon te beslissen, en zeg foert tegen de fantasie dat die ene juiste beslissing je zal behoeden voor machteloosheid en controleverlies. We zijn allemaal kwetsbaar en we gaan allemaal anderen teleurstellen net als onszelf en we doen ons best.
Ofwel ben ik bang om te beslissen, ofwel om te falen. Dan kies ik beter mogelijk falen en mogelijk bijleren, dan maak ik tenminste ook kans om te slagen.
Toch?
Als je beslist om uit elke beslissing en elk obstakel te leren, en ze te zien als oefeningen om je spieren te trainen zonder dat je jezelf ooit moet afmaken, wat heb je dan nog te verliezen?
Lang verhaal kort: vanaf nu elke week een Kelly zegt foert! Hoera!
Niet om jou een plezier te doen, al vind ik dat ook wel heel fijn, als dat zo is. Maar wel om mezelf een plezier te doen.
Door misschien wel de stomste beslissing ooit te nemen, en misschien wel de beste, en waarschijnlijk een die er ergens tussen ligt. De enige manier om dat te weten is het te proberen. Vanuit de troostende gedachte dat de dingen zelden zo fantastisch zijn als we hopen, maar ook bijna nooit zo rampzalig als we vrezen.
We ontdekken onderweg wel waar we komen. Zoals altijd.
Heel graag tot volgende week!