Welkom op Kamp Foert! ⛺⛺⛺

Hey daar, beste luisteraar. Welkom in deze nieuwe aflevering van Kelly zegt Foert.

Best een spannende, want ik besefte gisteren, toen ik naar mijn bewust zo goed als onbestaande podcastplanning keek, dat deze aflevering valt in de week waarin ik mijn nieuwe project aan de wereld voorstel.

En ik dacht: misschien is het dan niet onlogisch dat ik er in die week mijn enthousiasme over deel in mijn podcast.

Deze week heb ik de inschrijvingen geopend voor Kamp Foert. Je hoort het goed, als je wilt, kan je deze zomer mee op kamp met mij als kampleider. Op de pagina met alle info over dit zalige maar ook best pittige virtuele zomerkamp, stel ik mezelf grappend voor als de Fly van den Aldi.

Maar er zit wel een grondje van waarheid in.
Kamp Foert wordt de max, en het is niet voor doetjes.

Het is een virtueel zomerkamp van vier weken, van 1 tem 28 juli, waarin ik iedereen die voelt dat het tijd is voor wat avontuur op vlak van het doorbreken van patronen en hardnekkige denkkaders de kans geef om een liefdevolle schudding te ondergaan in het bijzijn van andere mensen die zin hebben in hetzelfde.

Je vindt alle info over kamp foert en hoe je kan meedoen op kamp foert.be. Zeker gaan kijken na het beluisteren van deze aflevering. Ik ga deze aflevering niet gebruiken om je alle details over kamp foert mee te geven, als je interesse hebt, ga dan zeker op die pagina lezen hoe het er concreet uitziet en wat je allemaal krijgt.

Niet onbelangrijk: ook als je deze podcast pas beluistert als we al begonnen zijn met het kamp kan je gewoon aansluiten. Ik laat de inschrijvingen heel de zomer open, en van zodra je intekent vind je dan al het materiaal terug. Vanaf 1 juli dus. Daarvoor zijn we nog aan het aftellen om in groep te beginnen, wat ik je zou aanraden, want groepen kunnen belachelijk waardevol zijn op vlak van persoonlijk werk, en een oefening op zichzelf.

kampfoert.be dus voor alle info, de prijs om deel te nemen en een lijst met de vragen die het vaakst worden gesteld. Onderaan rechts vind je ook een soort chatballonetje waar ik achter zit, allez, niet op elk moment, maar daar kan je ook je vraag en je mailadres droppen en dan kan ik je mailen met een antwoord. En soms ben ik daar dus echt en kunnen we chatten zoals op Messenger en Icq vroeger en dat is ook zwaar de max. Leukste aan dingen lanceren, wat mij betreft. En neen, ik probeer niks te verkopen als ik voel dat het jou niet kan helpen, soms raad ik het je zelfs af.

Deelnemen aan Kamp Foert is zeker niet per definitie beter dan niet deelnemen, maar als je het voelt, kom dan zeker eens kijken.
---
Ik wil vandaag vooral vertellen waarom en voor wie ik Kamp Foert precies aan het maken ben, zodat je weet of het voor jou kan zijn. Dat doe ik door een stuk van mijn eigen verhaal te vertellen, dat je misschien kan inspireren en hopelijk nieuwe mogelijkheden kan doen zien.

Ik zei “dat ik aan het maken ben”, ja.

Want ja, als ik deze aflevering voor je opneem, zit ik zelf nog kniediep in de modder van het creatieve proces dat zo’n traject maken is.

En kniediep mag je letterlijk nemen. Het moet zich ook nog voor een stuk aan mij openbaren, wat het precies wordt.

Ik heb net een post op mijn Instagram gedeeld die ik bij wijze van keeping it real aan je ga voorlezen.

Misschien ben jij zelf een maker, of wil je dat worden, en dan hoop ik dat wat ik hier vandaag met je deel een balsem voor je hart is. Ik geloof volle bak in het belang van mijn zomerkamp, en dit is ook waar:

> Maandag. ⁠
> ⁠
> Er staat van alles op het lijstje in mijn bullet journal, en in plaats van eraan te beginnen, deel ik een foto van hoe toevallig alles mooi geel is. Onbedoeld. 💛
> ⁠
> Ik deel het, om nog even niet te moeten beginnen aan mijn gat op mijn stoel en doorgaan met het schrijven aan wat een boek lijkt, maar iets helemaal anders wordt. ⁠
> ⁠
> Ik vind dat we niet genoeg praten over hoeveel moed en zelfvertrouwen er nodig is om te zeggen en te voelen: ik ga ervoor. Ik ga iets maken dat nog niet bestaat, en ik ga erop vertrouwen dat het zal zijn wat mensen nodig hebben, omdat ik geloof dat het is wat ik nodig heb.
> ⁠
> Er is zot veel geloof in jezelf en van alles nodig om een creatief project tot een einde te brengen. Of het nu goed is of niet, dat laat je dan over aan de mening van iemand anders. ⁠
> ⁠
> Niet alleen dat.
> Misschien is er nog meer moed en zelfvertrouwen nodig om het uit te spreken: ik heb iets gemaakt waarover ik geloof dat het kan helpen. Wie doet mee? ⁠
> ⁠
> Piehoew. ⁠😳
> ⁠
> Als ik het simpel zou doen lijken, dan wil ik me excuseren omdat ik er dan nog niet de volledige waarheid over heb gedeeld. Maar ik wil dat vaker doen, dus bij deze. ⁠
> ⁠
> Vandaag, op deze maandagochtend, hef ik mijn derde tas zwarte koffie op iedereen die het toch kiest aan te gaan, dat eenzame en vaak frustrerende werk van neerzitten en doorploegen waar anderen al hebben gelost.⁠ ☕️
> ⁠
> En zeg ik merci. 🙏
> ⁠
> Tegen de schrijvers, de makers, de artiesten, de mensen die jaren ploeteren zonder succes omdat ze het ploeteren weten te zien voor wat het is: voelen dat je leeft. Hopen dat je ergens een steen verlegt. Dat je iets verandert voor iemand, al is die iemand op dat moment alleen nog maar jezelf.
>
> Toch weer gaan zitten als alles in jou zegt dat je liever de living zou stofzuigen. 🌝😅
>
> Schaven en veranderen en vloeken en worstelen met wat komt. Of helemaal niet komt.
> ⁠
> Piehoew. ⁠🥵
> ⁠
> Na deze post duik ik er weer in. Omdat ik voel dat er iets zit en komt. En benieuwd ben wat het wordt. En erop heb leren vertrouwen dat het wordt wat het wordt en dat dat helemaal oké is. Alleen voel ik dat echt niet op elk moment zo, en dat is ook oké. 📝

---


Deze post is een foert.
Ik weet niet of dat duidelijk is voor jou, maar daarom vertel ik het je graag.

Mijn sociale media is meer en meer een platform waarop ik foert kies te zeggen tegen wat ik lang dacht dat ik moest doen en zijn.

Om graag gezien te worden.
Om mijn job als coach en maker van online trajecten te kunnen uitvoeren.
Om mensen enthousiast te maken voor wat ik maak.

Ik probeer me elke dag te ontdoen van een paar belachelijk sneaky overtuigingen rond wat je moet doen om aanvaard te worden door iedereen. Omdat ik besef dat aanvaard en begrepen moeten worden door iedereen een kooitje is waarmee ik mezelf heel lang kleiner en voorzichtiger heb gemaakt dan nodig en dan ik wil.

Hetzelfde met flink, en tonen wat voor een flinke, slimme, toffe, met iedereen altijd begane vrouw ik wel niet ben.

Ik heb mezelf zo lang vastgereden in proberen te bewijzen dat ik een goed mens ben. Als in: iemand die altijd met iedereen rekening hield en dus zeker nooit iets zou zeggen die bewees dat dat niet zo was.

Tot ik besefte dat een vorm van people pleasen is.
Wie wil jij dat ik ben?
Hoe hou ik mezelf hier veilig voor wat ooit zo verschrikkelijk moet geweest zijn voor mij: afgewezen worden.

Je kan een heel leven bezig zijn met er vooral voor zorgen dat je nooit meer raakt aan die basiswonde die je opliep als kind. Toen je misschien niet de onvoorwaardelijke liefde kreeg die je nodig had, van de mensen die voor jou zorgden. Misschien omdat ze, door hun eigen ervaring, niet in de mogelijkheid waren om goed voor jou te zorgen.

Of misschien waren er momenten waarop je via vriendjes of klasgenoten leerde dat jij die jezelf was niet genoeg was om opgenomen te worden in een groep, en leerde je jezelf aanpassen en in bochten wringen om toch aanvaard te worden.

En misschien doe jij dat nog altijd.
Omdat je bang bent dat je helemaal alleen zou eindigen als je ermee stopte. En eenzaam zou zijn. Terwijl ik graag terugkaats met iets dat ik zelf heb moeten beseffen: hoe eenzaam het kan zijn om graag gezien te worden voor de rol die je leerde spelen, en voelen dat je heel veel energie verliest door dat verschil tussen wie je publiekelijk bent en mag zijn, en wie je echt bent en wat je echt denkt.

Misschien herken jij dat wel.
Het is de worsteling van bijna elke vrouw die ik mag coachen.

Het conflict tussen de rol en het kooitje dat die rol vormt, en wie ze echt zijn. In hun complexe volledigheid, los van wat ze volgens anderen mogen zijn.

Je kan een goede moeder zijn zonder dat je jezelf volledig verliest in die rol. Maar daarvoor moet je wel verschillende waarheden naast elkaar kunnen leggen.

Bijvoorbeeld: dat iemand die luistert naar haar eigen noden niet per definitie geen rekening houdt met die van anderen.

Je kan vertrekken vanuit jouw noden en liefdevol rekening houden met wat je gezin nodig heeft. Maar als jij systematisch in het rood gaat omdat je hebt geleerd dat je als flinke vrouw vooral in functie van je geliefden te leven hebt, dan zit je met een probleem. Ook wat oprechtheid in je relaties betreft.

Soms ben je daar zo hard van doordrongen dat je niet eens doorhebt dat je zelfs niet meer eerlijk bent met jezelf over hoe alles voelt voor jou.

Om het met de woorden van Mieke Lannoey in **haar laatste prachtige boek “Crisis als drempelervaring” te zeggen:** soms is het veel makkelijker om te focussen op hoe hard je gouden kooitje blinkt, dan te erkennen dat het een kooitje is en altijd zal blijven.

---


Als je mij volgt op sociale media of hier, dan voel je dat misschien, maar misschien ook niet, dat ik die kooitjes probeer te zien en ze open probeer te zetten voor mezelf, en zo misschien ook voor anderen.

Ik zie zelf een verandering in hoe ik creëer, en dat hangt samen met heel veel foert zeggen tegen overtuigingen die voor mij persoonlijk, heel hardnekkig waren.

Zonder dat ik het doorhad, maar het was wel zichtbaar als je goed keek naar wat ik deed en ook naar wat ik niet deed.

Ik geloofde bijvoorbeeld dat het mijn taak was om nooit iemand anders te triggeren of te verwarren of aan te zetten tot emoties die niet goed waren, volgens mij en de mensen die me dat hadden geleerd.

Ik leerde bijvoorbeeld al heel jong dat mijn hoogbegaafdheid van mij een afgekeurde kon maken. Net als dat ik leerde dat als iemand je afwees, het dan jouw taak was om beter je best te doen, zodat dat niet gebeurde.

Lees: toon niet dat je een kind bent dat veel nadenkt en andere verbanden legt en vragen stelt dan de meeste kindjes in de klas. Steek dat maar weg. Steek je vinger vooral niet meer op als je iets weet, want dan schrijven ze dingen in je vriendenboek die erop wijzen dat ze jou maar een rare vinden.

En dat is als kind het laatste dat je wilt, toch?
Raar gevonden worden?
Uit de groep vallen?

Vreselijk!

En als je dat niet in de ogen kijkt, dan blijf je je doorheen je leven aanpassen aan de groepen waarin je terecht komt.

En trek je zelfs mensen aan die je tof vinden voor hoe genuanceerd je altijd bent en hoe voorzichtig. Waardoor het kan dat je je na een tijd omringd weet door mensen die eigenlijk bevestigen wat jij al geloofde: dat het jouw voorzichtigheid is, en de manier waarop je jezelf niet bent, die ervoor zorgt dat je graag wordt gezien.

En dat het dus volle bak klopt: dat je helemaal alleen zult eindigen als je toont wat je echt bent en echt denkt.

Tot je tot de vaststelling komt dat er nog maar weinig van je overblijft.
Toch niet van wie je was voor je leerde wat er van jou werd verwacht.

Dan vraag je je af wat jij eigenlijk wilt.
Wat jij leuk vindt.
Los van alle verwachtingen van anderen.
En dan kom je tot de vaststelling dat je letterlijk geen enkel benul meer hebt, omdat je zo hard naar jezelf hebt leren kijken door de blik van anderen.

Je bent jezelf kwijt.
Soms heb je alles waarover anderen zeggen dat je gelukkig moet zijn, en kijk je rond en denk je: maar ik voel hem niet.

Vreselijk!

Ik weet het uit ellendige ervaring, want ik heb het zelf zo lang geloofd en gedaan, en ik heb jaren therapie en coaching nodig gehad om te zien dat dat ik me aan moest passen aan mijn publiek, omdat gewoon mezelf te veel of juist te weinig was, een waarheid was over mij die mij was ingelepeld door goedbedoelde mensen, maar niet de enige waarheid.

---


Al een chance, want anders bestond deze podcast ook niet.
Net als een hoop dingen die ik heb gemaakt.

Wie zegt dat, wat te veel is en wat te weinig?
En zegt dat iets over mij, of over de capaciteit die anderen op dat moment hebben?

Is het aan mij om mij constant aan te passen aan wie ik die dag kruis?
Is het aan Taylor Swift om eerst te checken of het publiek wil dat ze zichzelf is op het podium, of toch liever wat meer Beyoncé?

Ik hoop dat zij niet bezig is met de fans van Beyoncé te overtuigen om naar haar muziek te luisteren, want dan verliezen we the brilliance that is Taylor Swift.

Taylor is niet voor iedereen.
Beyoncé ook niet.
Laura Lynn ook niet.
Ik ben dankbaar dat ze zingen zoals zij gebekt zijn.

En dat telt voor ons allemaal.

Er is op dat vlak echt een keerpunt geweest voor mij.
Een moment waarop ik voelde dat ik compleet geblokkeerd zat in mijn creatief proces, uit angst die voor mij echt voelde als pure doodsangst.

Ik zeg dat niet licht, en toen ik erin zat snapte ik totaal niet wat er gebeurde, omdat ik die angst almaar wegduwde in plaats van dat ik ze daadwerkelijk in de ogen of in de bek keek.

Ik kwam na veel wenen en vloeken en roepen dat ik in een bank wilde gaan werken uit op het besef dat ik al vele jaren alles voor iedereen wilde zijn, en ook voor iedereen goed wilde doen. Maar op die manier helemaal niet meer goed deed voor mezelf.

Pijnlijk zulle.
Echt heel pijnlijk.

Ik deed alles voor liefde, niet uit liefde.
En mijn lichaam gaf dat aan.
Maar ik luisterde niet.
Ik rationaliseerde.

Zoals we het leren, als de waarheid ons minder goed uitkomt dan het verhaal dat we erover willen vertellen.

Concreet betekende het dat ik -voor ik iets kon delen in een post, nieuwsbrief of podcast, maar ook in het echt, want wat je in het klein doet, doe je in het groot- altijd een paar dingen moest zien in te schatten:

- of wat ik zei wel honderd procent juist was volgens iedereen
- of er mensen waren die wat ik zei verkeerd konden interpreteren
- of ik iets deelde dat ervoor kon zorgen dat ik gecanceld kon worden
- of de kans bestond dat er zich een angry mob van haters zou vormen die mij vol pek en veren langs de straten van het internet zou sleuren

En nog wel honderd andere opties. Die allemaal mogelijk zijn he, nog altijd, trouwens.

Mijn voorzichtigheid straalde af op mijn pagina en wat ik deelde en hoe vaak.

Maar ook in de conversaties die ik had met de mensen rond mij in het echt. Ik zat vast in angst voor afkeuring, en ik probeerde dat op te lossen door almaar flinker te worden en almaar minder meningen te hebben.

Ik was ervan overtuigd dat foert zeggen en afkeuring ontvangen voor die foert, betekende dat ik helemaal alleen zou eindigen.

Maar guess what?
Als je helemaal alleen eindigt, zegt dat dan iets over wat een onmens jij bent, of over wat de relatie nodig heeft om het te doen werken?

Als mijn relatie met jou, of met de sound engineer, alleen werkt als ik een deeltje van mezelf toon dat jij tof vindt, is het dan een goede relatie? Voor mij, maar ook voor de sound engineer?

Wees jezelf, maar niet zo.
Kan je dat echt jaren volhouden zonder zwaar in je eigen vel te snijden?

Ik denk het niet.
En soms blijkt dat mensen mee willen als je verandert, en soms willen ze niet mee. Omdat ze niet kunnen. Omdat ze niet naar hun eigen shit durven kijken, bijvoorbeeld als man die opgegroeid is binnen het patriarchaal systeem.

En ik weet het: we hebben het allemaal geleerd.

Zet je beste beentje voor, toon niet dat jij kinderen wilt als je een man wilt schaken, want sebiet loopt hij weg als hij weet dat je er wel wilt, wees niet te slim en niet te luid, en zorg ervoor dat je op basis van dat beste beentje wordt uitverkoren door iemand anders.

Dat zal je waarde als vrouw bewijzen.

Maar fuck that shit.
Trek je zo geen mannen aan die jou willen zoals ze hun moeder zagen?
Gedienstig, zonder noden en meningen, in functie van?

En is dat niet net het hele probleem?

En moeten we daar niet samen, als koppel bijvoorbeeld, over durven praten?

En ons afvragen of het dat is dat we willen? En elkaar de tijd geven om daarnaar te beginnen kijken. Foert zeggen is niet: ik tegen jou. Het is liefst wel; wij tegen het systeem dat opgebouwd is uit ellendige geloofsovertuigingen die ons in de weg staan om ons oprecht te verbinden in gelijkwaardigheid.

Het is een kooi, en wij mogen die kooi in brand steken en het vuur in de ogen kijken. Maar we moeten er wel eerst zelf uitstappen door te stoppen met al die bullshit aan te nemen.

En als je het niet kan zien of voelen voor jezelf, wil je dat dan voor je zonen en dochters? Dat ze klakkeloos blijven volgen en geloven hoe mannen en vrouwen moeten zijn om dat hier te doen werken zoals het werkt?

Indien niet: schrijf je in voor Kamp Foert.
We gaan aan wat hardnekkige bomen en kooitjes schudden.
Dat zijn de gesprekken die ik daar wil, rond het kampvuur.
Alles gaat om de relatie met onszelf, en wat we hebben leren tolereren. Op ons werk, in ons privéleven.

Het is hoognodig, babies.
Jij verdient veel en veel beter.

Echt waar.

Je bent zo welkom.
Tot snel!