Of het nu met onze familieleden, partners, collega’s of vrienden is, menselijke relaties kunnen zeer mooi zijn, en tegelijk zijn ze mijnenvelden van alles dat speelt maar niet altijd wordt geuit. Weten wat onze verantwoordelijkheid is en wat niet, kan helpend zijn.
waarom relaties soms ware mijnenvelden zijn, en wat de relatie met jezelf daarmee te maken heeft
waarom elke relatie een weerspiegeling is van de relatie met jezelf en hoe het komt dat je altijd weer aangetrokken wordt door een bepaald type mens
wat ik leerde door meer dan twintig jaar dingen te schrijven op en voor het internet en waar mijn fascinatie voor beroemdheid en parasociale relaties vandaan komt
hoe bepaalde boodschappen die ik meekreeg me in de weg kwamen te zitten om mezelf in vrijheid te uiten, en hoe ik een verantwoordelijkheid leerde op te nemen waar dat niet nuttig was
hoe te veel rekening houden met de mening van anderen je heel ongelukkig kan maken, ook al is dat wat je probeert te voorkomen
de woorden die voor mij belangrijk zijn als ik me schaam of schuldig voel in relaties met anderen
- mijn weblog Tales from the Crib, mijn Instagramprofiel en mijn nieuwsbrief
- de aflevering over hechting en denkfouten
Hey daar, welkom in deze podcast.
Een podcast waarin ik het graag wil hebben over iets waar we allemaal dag in dag uit mee te maken krijgen, en toch zo aandoenlijk knullig in zijn. Allemaal. Ik ook. Ik zeker!
Menselijke relaties.
En alle dingen die daarbij komen kijken.
Simpel of minder simpel.
Of het nu met onze familieleden, partners, collega’s of vrienden is, menselijke relaties kunnen zeer mooi zijn, en tegelijk zijn ze mijnenvelden van alles dat speelt maar niet altijd wordt geuit.
Met veel frustratie, verdriet, wanhoop, gedoe tot gevolg.
Tot nu toe heb ik het in deze podcast vooral gehad over de relatie met diegene die ik de belangrijkste mens in jouw leven noem: jezelf.
Maar ik wil het dit seizoen ook graag hebben over relaties tussen onszelf en andere mensen. Die altijd opnieuw een weerspiegeling zijn van de relatie met onszelf, trouwens.
Dat is misschien al goed om weten en in je achterhoofd te houden bij het beluisteren van deze aflevering.
Je ziet in de ander niet alleen de ander, maar ook reflecties van jezelf, waar je dan een verhaal mee maakt.
Wat je aantrekt in iemand anders heeft veel te maken met jou en wie je bent, en wat je afstoot bij anderen, ook.
We zien anderen door onze eigen bril.
We zien onszelf weerspiegeld in de blik van de ander.
Op die manier zijn we allemaal wandelende spiegelbollen, die van alles bij elkaar oproepen. Dat maakt het soms heel tof, maar ook soms belachelijk lastig. Hoe meer inzicht in hoe wij in elkaar steken en wat voor effect dat heeft op onze relaties, hoe liever, volgens mij.
---
Wat bedoel ik met een spiegelpaleis?
Laat me even mezelf als voorbeeld nemen.
Ik schrijf al meer dan twintig jaar dingen online.
Eerst op mijn blog, later op Facebook en via Instagram.
Na een tijd krijg je op die manier een publiek.
Fijn, maar ook soms raar. Het confronteert je als maker met het feit dat niet iedereen op dezelfde manier kijkt naar wie jij bent en wat je doet.
Als je dat in je dagelijks leven niet goed doorhebt, omdat mensen niet altijd met je delen wat ze over jou en wat je doet denken, dan nodig ik je zeker eens uit om op een virtueel of echt podium te stappen en iets te vertellen of tonen aan andere mensen.
Sommige mensen gaan in hun handen klappen bij alles dat je doet.
Anderen gaan niet eens blijven staan om te luisteren.
Er gaan mensen zijn die wat je doet leuk en nodig vinden, en er gaan mensen zijn die wat je doet onnodig en stom vinden.
Jij doet hetzelfde, maar je effect op anderen is niet hetzelfde.
Zelfs als je iets deelt met de beste bedoelingen, zal je ontdekken dat je anderen pijn kunt doen of kunt triggeren.
Dat kan lastig zijn als je net als ik -verkeerdelijk- hebt geleerd dat jij verantwoordelijk bent voor hoe andere mensen zich voelen.
Steek je hand op als jij opgegroeid bent in het patriarchaal systeem, en van thuis uit boodschappen meekreeg die enigszinsklinken als volgt:
- als je een tattoo laat zetten ga je oma ongelukkig maken
- wees maar stil, dan is papa blij
- als je goed je best doet ga je ons trots maken
- deel maar je politieke mening niet met tante Julia, dat zorgt alleen maar voor miserie
Hoe meer je van dit soort zinnetjes mee kreeg, hoe groter de kans dat jij hebt geleerd om je verantwoordelijk te voelen voor wat jouw acties kunnen veroorzaken bij anderen.
Dat kan een enorme rem zetten op jouw leven.
Als ik vrouwen coach die helemaal vast zitten, dan zitten ze vaak vast in alle mogelijke reacties van alle mogelijke anderen in hun leven proberen in te schatten en voor zijn voor ze nog een stap zetten, want het laatste dat ze willen is iemand anders boos, verdrietig, verward, ongemakkelijk maken.
Wat ze niet zien, is dat het feit dat zij de verantwoordelijkheid hebben moeten opnemen voor anderen en daar niet meer naar hebben mogen en kunnen kijken, ervoor zorgt dat zij almaar ongelukkiger, gefrustreerder, verdrietiger en ongemakkelijker worden.
En eenzamer.
Aja.
Meestal weet niemand in hun omgeving hoe doodop ze zijn van die ellendige dans van nadenken en piekeren en inschatten wat iemand anders zou kunnen denken en voelen, want als ze dat zouden uitspreken lopen ze weer het risico dat ze zo vreselijk leerden te vinden: dat iemand anders ermee wordt belast en er iets bij zou kunnen voelen dat niet tof is.
Voel je de kramp?
Herken je de kramp?
Kan je begrijpen waarom we soms zo vast lijken te zitten als we zo leerden te leven?
---
Menselijke relaties worden soms ongelooflijk moeilijk omdat we niet goed zien wie waar verantwoordelijk voor is.
De kramp die we voelen, om voor iedereen goed te doen zodat niemand rond zich zich ooit minder dan toppie moet voelen, is om te beginnen geconditioneerd.
Hier zit sowieso een patriarchaal reukje aan.
Flinke meisjes nemen op een bepaald moment de verantwoordelijkheid op om ervoor te zorgen dat iedereen zich goed voelt rond hen.
Dit is aangeleerd gedrag in het patriarchaat.
Het is een onmogelijke taak, omdat wij niet kunnen bepalen of kiezen hoe iemand anders op ons en wat wij doen gaan reageren, maar we leren wel om er alles aan te doen om die taak tot een goed einde te brengen.
Sterker nog: als het niet “lukt”, dan zien we dat als onze verantwoordelijkheid, en nog erger: onze schuld. Wij hadden beter moeten doen zodat het niet gebeurd was.
Maar elke relatie is een dans waarbij elke danspartner stappen zet waar de ander dan weer op reageert. Het is nooit de “schuld” van één iemand. En als je echt met nieuwsgierigheid begint te kijken, valt er zot veel te leren over onze patronen en die van anderen.
Een voorbeeld.
Als de sound engineer thuiskomt van een drukke dag op het werk, begint hij soms op te ruimen.
Je zou kunnen denken: tof, een man die werk ziet.
Maar dat is niet wat er dan bij ons gebeurt.
In plaats van te doen wat ik tof vind - thuiskomen, een beetje babbelen over de dag, aangeven dat hij weet dat ik besta- begint hij speelgoed van de kinderen in bakken te doen, mijn hoopjes samen te leggen op het kookeiland zodat ik ze kan opruimen, etc.
Ik word daar zenuwachtig van.
Niet omdat hij mij zenuwachtig maakt met dat opruimen.
Ik maak mezelf zenuwachtig.
Met gedachten die van mij zijn.
Bijvoorbeeld:
- hoe ongezellig dat hij bij het thuiskomen opruimt en mij het gevoel geeft dat ik niet genoeg heb opgeruimd (vertelstem: dat gevoel geeft ze zichzelf)
- kan hij nu niet gewoon doen wat ik wil en mij een fijne avond bezorgen? (Vertelstem: de enige die verantwoordelijk is voor of een avond fijn voelt is zij zelf)
- hij maakt mij altijd zenuwachtig met zijn opruimacties. (Vertelstem: ze maakt zichzelf zenuwachtig met alle verhalen die ze vertelt over het feit dat hij begint op te ruimen)
Dat Youri bij thuiskomst soms kiest om op te ruimen is op zich behoorlijk neutraal. Het is niet goed of slecht, het is.
Als ik het aan hem zou vragen, zou hij misschien vertellen dat hij dat even nodig heeft om zijn stress van de dag te reguleren.
Of misschien is het een manier om het gevoel van controle dat hij nodig heeft terug te krijgen.
Of iets anders.
Ik kan het hem vragen en dan ga ik er misschien wat meer zicht op krijgen, maar wij weten zelf ook niet altijd goed waarom we de dingen doen die we doen.
Het opruimen van Youri roept dingen op voor mij die niet universeel zijn.
Ik heb al eens een aflevering gemaakt over hechtingstijlen, en elke hechtingstijl zal andere verhalen oproepen over dit soort schijnbaar banale dingetjes in relaties.
Als ik al geloof dat ik altijd alles verkeerd doe, dan zal iemand die thuiskomt en begint op te ruimen een ander verhaal oproepen dan als ik dat niet geloof.
Voel je dat?
Bij mij toucheert het eigenlijk best onschuldige gedrag van mijn man bij thuiskomst allerlei oude verhalen en verwondingen rond niet genoeg mijn best doen, niet gezien worden, niet erkend worden, mensen die boos of teleurgesteld zouden kunnen zijn in mij, the whole shebang.
Is dat Youri zijn schuld?
Uiteindelijk doet die mens niks anders dan thuiskomen en eerst wat opruimen.
Als dat voor een onafhankelijke jury zou komen, zouden zij bevestigen dat dat zeker niet strafbaar is. Misschien zelfs tof. Een opgeruimd huis, wie wil dat nu niet?
Alles gaat over alles, en deze situatie gaat over veel meer dan opruimen.
Het probleem is dat wij menselijke relaties proberen te vangen in een gegeven van oorzaak en gevolg.
“Youri komt thuis en begint op te ruimen en maakt Kelly zo ongelukkig.”
Als we boos zijn, dan heeft iemand anders onze boosheid veroorzaakt.
Als iemand boos is op ons, bijvoorbeeld omdat we iets op Instagram schreven waar die niet mee akkoord is, dan zal het wel onze schuld zijn dat die boos is geworden.
Ook als je je best doet om dat te voorkomen, heb je nooit in de hand hoe iemand anders iets voelt en erop reageert. Ik had het onlangs nog: iemand bleek een paar maanden geleden zwaar teleurgesteld geweest te zijn in iets dat ik zonder bijbedoelingen had gedaan.
Eerste reflex bij mij: schaamte, schuldgevoel, een stem die zei dat ik iemand anders ongelukkig had gemaakt en dat wilde zeggen dat ik beter mijn best moest gedaan hebben.
Maar dan is het tijd om even te vertragen, en je een paar vragen te stellen.
Een eerste belangrijk woord is INTENTIE.
Als Youri begint op te ruimen is dat niet vanuit de intentie om op mijn zenuwen te werken. Maar het kan zeker.
Als ik iets schrijf op Instagram is dat niet vanuit de intentie om mensen ongelukkig te maken. Maar het kan zeker.
In de situatie waarbij ik iemand serieus teleurgesteld heb met mijn gedrag, was dat niet mijn intentie. Maar het kan zeker.
Als mensen triggeren wij elkaar constant bewust en onbewust met wie we zijn, wat we zeggen, hoe en wat we doen.
Dat is niet erg en hoeft ook geen probleem te zijn.
We zijn allemaal heel menselijke, klungelige mensen die ons best doen, maar ook niet altijd even hard, en die ons meestal niet bewust zijn van wat er zich afspeelt in de rijke binnenwereld van de mensen waarmee we dag in dag uit omgaan.
Zelfs als we proberen om nooit nog iets te doen dat iemand anders pijn zou kunnen doen, is er geen enkele garantie dat ons dat gaat lukken.
Er is wel een garantie dat het ons heel beperkt en voorzichtig gaat maken, en ik weet niet hoe het met jou zit, maar voorzichtig maakt mij niet gelukkig. Alleen maar heel bang.
Het goede nieuws is meteen ook het tweede belangrijke woord van deze podcast: jij bent niet verantwoordelijk voor de gevoelens van andere mensen.
VERANTWOORDELIJKHEID is waar dit over gaat.
Ook al heb jij waarschijnlijk geleerd dat jij wel verantwoordelijk bent voor hoe tante Lieve zich voelt als ze te weten komt dat je een tattoo hebt laten zetten.
Of voor hoe je partner zich voelt als jij beslist om twee keer per week dansles te nemen.
Als jij leerde dat het jouw verantwoordelijkheid is om niemand ooit een minder aangenaam gevoel te laten doormaken, dan zie je van hier dat het niet zo raar is dat jij al jaren zou willen gaan dansen, maar bij het minste gevoel van weerstand bij partner of kinderen denkt: oei, dat gaat hier in tegen de regels.
Jouw leven is van jou.
Ook als je een partner en kinderen hebt.
Of een behoeftige moeder of een vriendin die depressief is.
Ook en vooral dan.
Als jij leerde dat de gevoelens van anderen jouw gevoelens moeten bepalen en belangrijker zijn dan jouw noden, dan is dat een teken dat je daarnaar mag beginnen kijken, al dan niet met een therapeut.
Focussen op de emoties van iedereen rond ons, is soms een manier om niet te moeten voelen wat er bij ons gevoeld wil worden.
Het kan dat jij anderen verantwoordelijk acht voor hoe jij je voelt. Als jij niet altijd zou opruimen zou ik me niet zo slecht voelen. Maar dat is niet helemaal eerlijk.
Jij voelt je niet slecht omdat de ander opruimt bij thuiskomst.
Dat is veel te kort door de bocht, maar wel wat we doen om niet te moeten kijken naar ons eigen aandeel in de dans van wat hier gebeurt.
Als Youri begint op te ruimen, trekken er zich processen bij mij op gang die hij niet alleen niet kan zien, maar die ook weinig of niks met hem of zijn opruimacties te maken hebben.
Als ik dat niet bekijk, dan reageer ik me af op hem over iets dat misschien over mijn moeder gaat en alles dat ik niet heb gekregen in andere relaties, en ook nog niet aan mezelf kan geven maar wel van hem verwacht.
Van iemand die ook zijn eigen binnenwereld, patronen, verhalen over verantwoordelijkheid en schuld en schaamte heeft meegekregen.
In plaats van te zeggen: stop eens met opruimen en doe eens alsof ik besta, kan ik op een kalmer moment zeggen: “als jij thuiskomt en begint op te ruimen, vertel ik mezelf deze verhalen.”
Dat is al iets helemaal anders.
Voel je dat?
En dan kan hij misschien zeggen: “als jij boos wordt als ik opruim, vertel ik mezelf het verhaal dat jij niet blij bent als ik mijn best doe om ons huis proper te houden en dat het nooit goed is.”
Wij zijn allemaal kleine kindjes in het lichaam van grote mensen en we zitten achter muren waarmee we onszelf en waar we mee worstelen afschermen, maar ook de verbinding die we zoeken in de weg staan.
Als ik zeg: voel je emoties en luister naar wat ze jou komen vertellen, dan zeg ik ook “en wees eerlijk naar hoe je oude verhalen soms een boeiende draai geven aan dingen.”
Soms is getriggerd worden even heel pijnlijk, maar achteraf wel de schudding die je nodig had.
Soms moet iets pijn doen voor je iets kunt veranderen en je kunt losmaken van oude verhalen die lang klonken als de enige optie voor jou.
Soms heb je iemand nodig die je op die verhalen wijst.
En hoe ze niet volledig overeenkomen met de droge realiteit maar gekleurd worden door de bril die je ophebt en wat je leerde te geloven over jezelf en jouw verantwoordelijkheid.
Wij zijn niet verantwoordelijk voor wat ons gedrag kan veroorzaken bij anderen.
In relaties met anderen kunnen we wel luisteren naar wat er gebeurt en ons afvragen wat het belang is van bepaalde zaken.
Als ik dingen op internet zet, kan ik me niet laten leiden door de intentie “nooit iemand bruuskeren.”
Als dat mijn hoofdfocus is, dan kan ik niks meer schrijven want iedereen kan mijn dingen komen lezen, en iedereen heeft een mening die meer zegt over die persoon zelf dan over wat ik heb gedeeld.
Mijn intentie daar is: zo oprecht mogelijk delen wat ik belangrijk vind, en mezelf leren omgaan met de ongemakkelijkheid van mensen die mij niet snappen of die mening niet alleen niet delen, maar daar ook vocaal over zijn op manieren die mij dan weer kunnen triggeren.
Ik heb mezelf moeten leren coachen en ondersteunen door die momenten waarop schuldgevoel en schaamte de overhand nemen.
Op zich is er niks ergs aan getriggerd worden, zeker niet als iedereen vrij kan gaan en vertrekken, zoals op een profiel als op Instagram het geval is. Even goede vrienden en iedereen welkom om afstand te nemen of dichterbij te komen naar believen.
Wat de sound engineer betreft is dat een ander verhaal.
Wij zijn meer dan twintig jaar samen, ik kan wel denken dat ik me niks aan te trekken heb van wat hij voelt als ik iets doe met een zuivere intentie, maar dan vrees ik dat dat onze verbinding ook in de weg kan staan. Dat wil ik ook niet, leven vanuit: boeit me niet wat jij voelt, ik doe mijn eigen goesting.
Hoe meer je aan iemand gehecht bent, hoe meer je te verliezen hebt. Dat is nu eenmaal zo.
Tegelijk: als ik hem verantwoordelijk acht voor mijn gevoelens en ervoor zorgen dat ik me goed voel, dan ben ik verloren en voel ik me compleet machteloos en krachteloos.
Het gaat ook over risico-inschatting.
Als ik iemand van mijn paar duizend volgers trigger tot mij ontvolgen, vormt dat voor mijn leven een minder groot probleem dan als ik mijn man trigger tot ontvolging.
Mijn man kan tegen heel wat meer duwtjes dan veel van mijn volgers ook, daardoor.
The stakes op Instagram zijn heel laag, ik ontvolg zelf constant mensen zonder dat dat persoonlijk is of aan hen ligt.
Denk eens na over jouw gedrag op de socials.
Ik ontvolg soms mensen omdat ik het gevoel heb dat ze me kwijt zijn. Dat kan zoveel betekenen als: de laatste 7 posts heb ik niet gelezen omdat ze niet aansluiten bij de dingen waar ik op dit moment in mijn leven nood aan heb om meer over te lezen.
Die lijst met interesses verandert nu eenmaal, en daar kan die schrijver online echt niet veel aan doen, laat staan dat die daar rekening mee te houden heeft.
Het kan zijn dat iemand op een manier denkt of schrijft die mij minder ligt, wat helemaal oké is.
Zoveel mensen zoveel smaken, en die smaken veranderen ook, dus het laatste dat ik verwacht is dat iemand daar rekening mee houdt. En het laatste dat ik van mezelf verwacht is dat ik als schrijver rekening hou met iedereen die op mijn pagina komt.
Ik zou dat kunnen, en heb dat ooit zelfs geprobeerd, maar het zorgt ervoor dat ik geen enkel emotioneel of creatief risico durf te nemen uit angst voor ontvolging, en dat, beste vriendjes, is het recept voor een profiel zoals er een miljard van zijn met knal dezelfde voorzichtige boodschappen die ik al een miljard keer las en jij ook, en dat is niet mijn intentie.
Wat dan wel?
Mijn waarheid delen zoals die per dag verandert.
Vanuit de gedachte: wat wil ik vandaag met de wereld delen omdat ik geloof dat die boodschap het verdient om ruimte te krijgen?
Ik weet dat ik daarvoor een stap vooruit moet zetten en in het licht en soms in mijn bloot gat moet gaan staan en dat dat niet iets is dat ik van nature doe, maar wel iets dat soms moed vraagt. En dus ben ik sowieso trots op mezelf, ik kies dat te zijn, of iemand wat ik deel nu like of niet.
Ik deel niet langer om te bewijzen dat ik iets kan.
Ik kan iets.
Ik bepaal dat zelf.
Als ik te veel energie begin te steken in wat mijn volgers zouden kunnen voelen en denken, dan bepaalt dat wat ik nog mag van mezelf.
Als elke post mijn waarde kan bewijzen als mens, en ik laat die gedachte toe in mijn hoofd en begin die te geloven, voel je dan hoe dat mij in de weg zit bij het posten?
Om het met een zinnetje vanop mijn Omdenken Kalender te zeggen: geen risico’s nemen is het grootste risico van het leven.
Het zijn de posts die ik deel met het meeste risico voor mij, die het meeste teweeg brengen bij jullie omdat ik dan lees dat jullie dachten dat jullie ergens alleen mee waren, terwijl die gedachte veroorzaakt wordt door het feit dat niemand over die onderwerpen praat omdat het ook voor hen te veel risico lijkt in te houden.
Dus ik zie het als mijn taak om die risico’s toch te nemen en mezelf te leren om niet te varen op mijn angst voor afwijzing door mensen op het internet die ik niet eens zou herkennen als ik ze kruis op straat.
Dat vergt oefening.
En leren om mijn mij niet langer te laten sturen, maar het stuur van mijn gedachten in handen te nemen en ze bewust te kiezen.
Natuurlijk is er dat stemmetje dat zegt: niemand heeft het geliket en dat betekent dat je een dikke loser bent, Kelly.
Maar dan ga ik naast mezelf zitten en zeg ik: je bent een beer, want je hebt iets gedeeld dat waar is met de intentie om minstens iemand anders te helpen om zich wat minder alleen te voelen in zijn of haar menselijkheid. En misschien ben jij vandaag wel diegene die je hebt geholpen door het te mogen delen. En dat is goed genoeg. Echt. Trots op jou.
Hetzelfde met de sound engineer.
Ik heb daar een shift in gemaakt, de laatste jaren.
Van de overtuiging: ik moet zorgen dat hij bij me blijft en dus niet zeggen wat ik voel, naar: ik verdien een relatie met iemand die bereid is om te luisteren en rekening te houden met wat ik op tafel leg.
Hij ook.
Wij verdienen een relatie waarin risico’s nemen op emotioneel vlak niet direct zorgt voor een ontvolging. Als dat wel zo was, dan moeten we dat ook durven aankijken en toegeven en daar gevolgen aan breien.
Dat klinkt allemaal simpeler dan het is.
Ik vind het ook simpeler om de ander de schuld van alles te geven, dan om in de ogen te kijken dat ik zelf ook niet altijd de gemakkelijkste of meest communicatieve of kwetsbare ben.
Dit gaat niet over zelfafwijzing, het onderwerp van de vorige podcast.
Integendeel, het gaat over zelfbewustzijn.
Het zijn de lastige gesprekken en hoe we die samen doorspartelen die mij vertrouwen geven in wat wij als koppel aankunnen.
Niet het uit de weg gaan.
Niet het doen alsof er van alles niet is of speelt.
Ook niet verwachten dat de ander je zal redden uit je eigen pijn of eenzaamheid. Dat kan je immers niet verwachten.
Als jij jezelf niet graag ziet, dan kan je niet verwachten dat iemand anders die taak van je overneemt en jouw gaten vult, zoals Eline Catseman dat mooi noemt.
Het is niet aan jou om anderen te redden van lastige emoties of om te voorkomen dat andere volwassenen in hun eigen ongeluk lopen. Iemand die altijd wordt gered, wordt nooit sterker. Iedereen heeft zijn eigen weg af te leggen.
Het is aan ons om uit te maken waar ons zelfbeeld gaten heeft opgelopen, en daar zorg aan toekennen, zodat je je relaties niet gebruikt om je voller of heler te voelen, maar vanuit een gevoel van volledigheid kiest om relaties met anderen aan te gaan.
Jij hebt geen relatie nodig om volledig of waardevol te zijn.
Relaties worden wel veel beter als iedereen verantwoordelijkheid neemt voor zijn eigen dingen, en de rest zo goed en kwaad mogelijk bij de ander laat.
Het is niet onze taak om perfecte mensen te zijn.
Het is niet onze taak om perfecte relaties te hebben met anderen.
Wij zijn maar mensen.
We doen ons best met wat we hebben en kunnen.
Onze liefde is niet altijd gelijk aan onze capaciteit, en het is niet aan ons om alles in het werk te stellen om andere mensen niet teleur te stellen.
Ik stel mensen teleur.
Almaar meer, denk ik.
Ik vind dat soms lastig, maar is er een andere manier, als ik mezelf niet constant wil verliezen in verwachtingen van anderen?
Ik denk het niet.
Elke mens is soms een beer, en soms een ei, en dat is helemaal oké.
Ik probeer mezelf te vergeven voor mijn menselijkheid, en hoe beter ik dat kan, hoe beter ik hetzelfde kan doen voor anderen.
Het is niet omdat iemand teleurgesteld is in mij, dat ik iets verkeerd deed.
Ik heb de verwachting die anderen van mij hebben niet in de hand.
Jij ook niet.
Soms kies ik ervoor om rekening te houden met die verwachting, en soms kies ik er bewust voor om dat niet te doen.
Omdat ik andere intenties heb dan de vrede te bewaren.
Soms wil ik slaan in plaats van zalven.
Soms heb ik zelf niet voldoende over om oprecht te kunnen geven aan anderen.
Dan moet ik eerst mijn eigen kopje vullen, los van wat anderen van mij verwachten.
Ik moet niet met elke actie of podcast bewijzen dat ik goed of tof ben.
En ja, ik heb nog veel menselijke gedachten en angst voor afwijzing, maar die laat ik niet meer standaard aan het stuur van de bus zitten als ik dingen maak of deel.
Ook als iemand anders mij stom vindt, boos is, mij niet begrijpt of dingen verondersteld die volgens mij niet helemaal waar zijn, blijft de wereld draaien en heeft die ander daar alle recht toe. Net als ik.
Het is aan ons om te zien waar we leerden om ons te focussen op de gedachten, gevoelens en het gedrag van anderen, en waar we de verantwoordelijkheid voor onze eigen gedachten, gevoelens en gedrag hebben overgedragen aan anderen.
En dan kleine stapjes leren zetten om onze persoonlijke kracht terug te nemen. Dat zorgt voor sterkere relaties met onszelf, en andere mensen.
Niet simpel, wel heel moedig en belangrijk als je je wilt losmaken van alles dat je vast laat zitten.
Ik hoop dat je hier vandaag iets aan had.
En indien niet: volgende keer beter. Doei!
Heb je genoten van deze aflevering? Laat dan zeker even een review of rating na op Apple Podcasts of Spotify. Zo kunnen anderen ook mijn podcast ontdekken.
Essentiële cookies kan u niet weigeren. Via de bijkomende cookies kan u uw webervaring verbeteren. Meer info vindt u in onze cookieverklaring.