Hoe ik dingen gedaan krijg met ADHD

Welkom in podcast 60 van Kelly zegt Foert. Ik wil graag even stil staan bij dat cijfer, voor mezelf, eerst en vooral.

Ik, met mijn neurodivers brein, die boeiende mix van ADHD, hoogbegaafdheid, hooggevoeligheid en waarschijnlijk nog een en ander, ben er ondanks alles in geslaagd om 60 podcast episodes te maken. En niet alleen dat.

Daarvoor maakte ik er ook al 62 voor Werk & Leven, dat is mijn vorige podcast.

122 podcasts in totaal dus.
Los van alle interviews die ik al in andere podcasts mocht geven.

Damn girl.
Dat is niet eens het belangrijkste stuk van dat verhaal: ik deed dat met belachelijk veel plezier. Het voelde geen moment als moeten.

Dat was in het verleden vaak anders, dus dat is echt megabelangrijk voor mij. Ik heb zoals velen geleerd om de ervaring van anderen en de verwachting van anderen voorrang te geven op die van mij.

Aja, ik ben dan ook een vrouw in het patriarchaat.

Vanuit die neiging kan ik zien dat een deel van wat ik in mijn leven gemaakt, geschreven, gedaan heb, vooral beïnvloed was door wat anderen wilden. Ik ben zeer trots op alles, vergis je niet.

De boeken die ik schreef.
De online trajecten die ik maakte.
De honderden artikels die ik als journalist heb geschreven.
Mijn social posts en nieuwsbrieven.

Ik zou daar ook allemaal weinig bij stilstaan, bij dat volume.
Niet meteen iets dat je zou associëren met ADHD, weet ik.

Ik wil deze podcast maken omdat ik soms voel dat mensen die een kind hebben met ADHD soms denken dat die kinderen gedoemd zijn om “nergens te geraken”. Dat staat tussen aanhalingstekens.

Ik volg heel wat superinspirerende ondernemers met ADHD. Die doen dingen anders, en daardoor juist leuker. Een label is geen vonnis.

Ik krijg er regelmatig vragen over.
Over hoe ik die dingen doe en gedaan krijg.
Hoe ik erin slaag om zo gedisciplineerd en consistent te zijn met mijn ADHD en hoogbegaafdheid.

Wat ik grappig vind, want ik zie mezelf allesbehalve als iemand met veel discipline, en ik denk dat mijn omgeving dat kan bevestigen.

Ik probeer evenwel te werken met wat er is, en geloof me als ik zeg dat hoe mijn hoofd werkt ook heel wat voordelen heeft, als je je kracht goed leert inzetten. Als je inzet op zelfontdekking, niet op zelfverlating of zelfafwijzing.

Ken jezelf, staat op de tempel van Delphi. Ken jezelf, omarm jezelf, werk met je krachten, dat geloof ik heel erg.

Let wel: dit is geen adviespodcast, maar wel mijn persoonlijke ervaring met dingen maken en voltooien en volhouden.

Niet vergeten: ik ben al meer dan 20 jaar bezig met dingen maken voor het internet, en daar kwam heel veel trial and error aan te pas. Vergelijk jouw pad dus zeker niet met het mijne.

Ik hoop evenwel dat ik je kan inspireren, of je nu zelf op een of ander spectrum valt, of niet.

---
Ik heb mijn lessen of tips opgedeeld in een paar stelregels.

### PUNT 1: Ik maak vooral wat ik zelf boeiend vind

Nu, bedoel ik.

Het was ooit anders, maar tegenwoordig doe ik alles dat ik doe vooral voor mezelf. Eerst en vooral. Ik lees boeken die me boeien en maak er podcasts over die ik wil maken.

Mijn motivatie komt almaar meer van binnenuit, niet van buitenaf.
Dat maakt dat alles gemakkelijker gaat.

Ik moet het leuk vinden, en ik vind het de max als anderen het kunnen appreciëren en mij ervoor willen betalen. Daarzonder zou het ook niet blijven duren, dat besef ik heel goed.

Maar na een paar burn-outs en crashes in het verleden besef ik dit nog harder: als ik het niet meer leuk vind, dan stopt het.

Ik ben nu altijd de nummer één op mijn lijst van prioriteiten.

Als ik geen zin heb om op mijn spreekbakje aan Speaker’s Corner te gaan staan en iets te vertellen, dan doe ik het ook niet.

Zo zie ik mijn podcast, maar ook mijn sociale media en mijn betalende trajecten. Ik op mijn podiumpje op speakers corner in Londen.

Ik die iets met de wereld wil delen.

Niet: ik die probeer te voelen wat de toevallige passant van mij wil, vooral daarop afstemmen en mezelf op basis van die nood of verwachting aanpassen.

Daarom ben ik beginnen bloggen, daarom schreef ik boeken en artikels voor kranten en magazines, daarom heb ik altijd alles gedaan. Omdat ik denk dat ik iets kan delen dat iets kan veranderen voor andere mensen.

Alleen heb ik mezelf soms verloren in goed willen doen voor iedereen.

En er is heel wat innerlijk werk nodig geweest om dat te zien en helder te krijgen. Ook wat mijn neurodiversiteit betreft.

Ik heb een specifiek hoofd, zoals iedereen.
En dat van mij gaat goed op nieuwsgierigheid, nieuwe dingen, hyperfocus en knallen. Ik word snel enthousiast, maar ik raak dingen ook snel beu. Ik heb mezelf door de jaren heen moeten leren kennen en mijn werk aanpassen aan wat voor mij vlot gaat, en wat niet.

### PUNT 2: Ik verlaag de druk op mezelf zo vaak ik kan

Ik kan slecht tegen externe druk.
Targets.
Moeten.
Succesregels volgens anderen.

De zwaarte en serieux van dat moet mij hier geld opleveren.
Of de kramp van: ik mag vooral geen ontvolgers hebben want dat is slecht voor de zaken. Iedereen moet mij tof vinden. Mijn mailinglijst moet alleen maar groeien.

Of vragen als “wat is hier de return on investment van?”.

Vreselijk. It kills my vibe.

Ik denk altijd: er moet maar één iemand iets aan hebben, en die ene mens mag ook ikzelf zijn.

Dat haalt alle druk weg van duimpjes en likes en andere dingen die kunnen zorgen voor het gevoel dat je elke dag een rapportje krijgt.

Ik overdenk niet. Mijn ADHD zorgt voor vonken, en ik heb in het verleden de fout gemaakt om mijn vuur niet vast te grijpen maar te bewaren tot het beter was. Maar zo werkt het niet voor mij.

Mijn social posts ontstaan een kwartier voor ik ze deel.
Mijn brein doet het slecht op afgekoelde happen.

Ik deel mijn waarheid zonder energie te verliezen aan dingen die er niet toe doen.

Ik kijk niet meer naar mijn volgers. Vertrouw erop dat het allemaal exact gaat zoals het moet gaan.

Als ik rekening hou met vooral geen volgers mogen verliezen, dan ben ik veel te voorzichtig.

Dat lossen zorgt voor lichtheid en speelsheid die ik echt nodig heb.

Iedereen is vrij om te komen en te gaan en ik blijf op mijn palletje kruipen en delen wat ik wil delen. Direct. Zonder me af te vragen of ik niet te veel of te weinig ben voor iemand die langsloopt.

Ik doe op dat vlak aan zelfbescherming.

Ik heb ondertussen geen benul meer van volgers en ontvolgers, ik heb mezelf op een bepaald moment geleerd om van dat cijfer weg te kijken op mijn profiel, en dat was echt één van de beste dingen die ik ooit heb gedaan.

### PUNT 3: Ik ga voor leuk en licht en speels, niet voor perfect

Ik zei al dat ik een lange weg heb afgelegd.

Perfectionisme heeft er al een paar keer voor gezorgd dat wat ooit zo leuk was voor mij, een bron werd van stress en angst.

En dat wil ik simpelweg niet meer.
Het is het niet waard.

Als je in een bolletje op de grond ligt en amper nog durft te bewegen omdat je bang bent dat iemand anders teleurgesteld kan zijn in wat je doet, maakt, zegt of bent, dan mag er belachelijk veel geld op je rekening staan, het doet er compleet niet meer toe.

Als je ADHD hebt, maar je wilt vooral iemand zijn met een georganiseerder hoofd en meer structuur, dan kan je dat even volhouden, maar je betaalt er wel een zware prijs voor.

Je kunt wie jij bent proberen te temmen en een schoothondje van een wolf proberen te maken, maar het blijft een wild en machtig dier dat zoveel machtiger is als je het laat zijn en zich laat tonen.

ADHD is een onmogelijkheid om je te conformeren, las ik ooit.

Als ik nu terugblik op de momenten waarop ik compleet blokkeerde, dan had dat te maken met ik die niet doorhad hoe ik in het verhaal van de verwachtingen van andere mensen was gestapt en zo hard mijn best aan het doen was om in een bepaald plaatje te passen waar ik compleet niet in te passen had.

Het was complete zelfafwijzing.
Ik was niet nieuwsgierig naar wat voor mij werkt, ik was doodsbang om tegen te vallen. Zo verdrietig.

Ik moet daar nog altijd voor opletten.
Dat ik wie ik ben en hoe ik denk en maak niet probeer te temmen.

Ik heb een planning die mij energie geeft in plaats van leegzuigt.

Ik zorg dat ik voldoende hulpbronnen heb, en ondersteuning waar nodig.

Ik heb veel nood aan stilte en witruimte om na te denken en inspiratie te voelen opborrelen.

Mijn job laat me nu toe om veel te mogen en te vertrouwen op mijn hoofd en wat het voortbrengt als ik het niet beperk, en dat heeft veel trial and error gevergd.

Het is hard werk geweest voor mij, door middel van coaching en therapie, om dat goed te krijgen en helder, waar het voor mij echt om draait. Waar ik blij van word. Wat mij energie geeft. Hoe ik daar een job rond kon creëren.

Het draait rond uitdrukking geven aan wat volgens mij uitgedrukt moet worden.
Mensen helpen met wat ik ondertussen heb geleerd.
Mijn wilde paarden temmen. Een idee hebben en kiezen om ervoor te gaan met vertrouwen.

Dat is wat Kamp Foert bijvoorbeeld was. Een wild idee, ervoor gaan, zien waar dat ons brengt.

En natuurlijk leef ik net zoals iedereen in een kapitalistisch systeem, heb ik geld nodig om de rekeningen te betalen en een tof leven te creëren, en kan ik het naar waarde schatten om goed betaald te worden voor wat ik doe.

Dat heeft immers heel wat voordelen: ik moet mezelf niet constant opbranden om rond te komen, kan betere kwaliteit leveren als coach, heb ruimte om te lezen en opleidingen te volgen, en daarnaast een leven te hebben met witruimte en focus op mezelf goed verzorgen. Anders blijft het simpelweg niet duren.

### PUNT 4: ik bepaal zelf mijn definitie van succes.

Die komt niet altijd overeen met wat in onze maatschappij aanzien wordt als succesvol.

Ik geloof niet in “meer is per definitie beter”.

Ik zou kunnen groeien met mijn onderneming als ik personeel zou inschakelen, maar dan zou mijn rol eerder naar managen gaan, en dat wil ik niet. Ik heb ADHD, ik ga het niemand meer aandoen om mij als baas te hebben.

Ik wil maken. Lezen en leren en doorgeven.
Stuiterballen. Stilvallen. Ik heb periodes dat ik naar binnen wil keren. Soms word ik overvallen door melancholie. Ik ben maar een mens. Geen machine.

Het is bijvoorbeeld ook nooit mijn bedoeling geweest om awards te winnen of in de top 10 te staan van de beste podcasts met Kelly zegt Foert.

Ik laat veel dingen liggen die ervoor zouden zorgen dat ik nog groter zou worden. More money more problems, en ik wil hier vooral op een goede manier van kunnen leven zonder dat het mij opslokt. Alles draait hier op mijn hoofd, en ik steek heel veel energie in de verzorging ervan. Als ik me zou focussen op externe markers van succes, dan zou ik op dat vlak opofferingen moeten doen die ik niet meer wil doen.

Alles in mijn onderneming steunt inhoudelijk op mij.
Ik krijg enkel hulp van Youri voor het technische luik.
Dus moet ik ervoor zorgen dat dat hoofd van mij, het enige in mijn bedrijf dat waarde genereert, niet moe en overbelast raakt.

Almaar groeien is niet wat ik wil.

Ik wil hetzelfde, maar misschien nog wat lichter en leuker. Ik stel me eerder die vragen dan hoe kan ik hier mijn omzet maal zeven doe de komende jaren. Laat het. Niet goed voor mijn zenuwstelsel.

### PUNT 5: Ik maak afspraken met mezelf en eer die elke week

Uiteindelijk is het maken van dingen toch gewoon vaak hoofd naar beneden en gaan.

Op die stoel blijven zitten tot het geschreven is.

Ik heb daar vaste afspraken voor met mezelf.

Op maandag coach ik nooit, maar schrijf ik mijn podcast en nieuwsbrief en neem ik op. Helder. Soms heb ik een plan, soms bepaal ik op het moment zelf. Ik heb een regel: als ik ergens tien minuten over kan of wil praten is het een podcast. Meer niet.

Soms antwoord ik op een vraag die ik soms krijg.
Soms vertel ik iets over een onderwerp dat vaak is teruggekeerd in coaching de week ervoor. Alles kan en mag inspiratie zijn.
Ik heb een minimum dat ik per week doe.
Een podcast, een nieuwsbrief, een paar social posts.
Al de rest is extra.

Ik leg mijn lat bewust laag.
Soms schrijf ik mijn nieuwsbrief op tien minuten.
Ik bedenk een post en schrijf die uit zonder zevenendertig keer te controleren of er geen fouten instaan. Waardoor er dus soms fouten instaan. Liever dat, dan dat ik vanuit angst om er geen te maken niks schrijf.

Ik denk dat consistent zijn met dingen een symptoom is van het feit dat je het tof vindt. Een podcast maken voelt niet als werken, maar als mij amuseren. Hetzelfde met een social media post schrijven. Dat is wat ik het liefst doe. Dat gaat bij mij bijna vanzelf. Ik heb een idee, ik schrijf het op, en ik deel het.

Ik overdenk niks.
Ik heb geen strategie.
Ik klets de spaghetti tegen de muur en kijk wat blijft plakken.

Ik herhaal dat elke dag opnieuw.
Dat is het.

### PUNT 6: Mijn zakelijk model laat mij toe om genereus te zijn met gratis dingen

Ik zei daarnet dat ik elke week een podcast en een nieuwsbrief schrijf, maar dat is eigenlijk niet echt zo. Ik zorg er ook voor dat ik op tijd een pauze inlas.

Ik probeer consistent willen zijn nooit te laten voorgaan op rust mogen nemen als ik voel dat ik het aan het forceren ben.

Na deze aflevering bouw ik weer een paar weken pauze in.

Zestig is een mooi getal, ik ben bezig met het geven van Note to Self, ik wil niet trekken en sleuren aan mezelf om iets te bewijzen, ten koste van mezelf.

Daarnaast ben ik ook gestopt met podcasts te zien als iets dat ik doe omdat het zou opbrengen. Dat haalde er ooit namelijk alle lol en creativiteit uit voor mij.

Dat is een van de adviezen die ik wil meegeven aan mensen die overwegen om een podcast te beginnen: doe het omdat je het leuk vindt, niet omdat je hoopt om snel rijk te worden.

Ik denk dat de reden dat ik aan 60 afleveringen zit, zonder dat het voelt als werken, exact dat is: ik vind dit gewoon heel leuk om te doen. Ik deel graag wat ik leer. Ik vind het zalig om interactie te hebben met jullie op deze manier.

Ik denk dat een van de snelste manieren om ergens mee te stoppen is om te verwachten dat het je snel geld zal opleveren.

Dat doet het nooit.

Ik heb jaren voor niks geblogd en mij er zo hard mee geamuseerd voor het voor kansen zorgde. Ik ben nooit gestart met dingen maken vanuit de gedachte dat het moest opleveren. Gelukkig maar. Ik zou helemaal anders begonnen zijn.

Ik schrijf en creëer niet om geld te verdienen, ik verdien geld om te kunnen blijven schrijven en creëren. Dat is het liefste wat ik doe. Ik zou het gratis doen. Dat heb ik jaren bewezen. Het geld maakt het duurzaam voor mij, maar in se zou ik het ook doen als ik er niks voor kreeg. En ik denk dat je dat voelt. Dat hoop ik toch.

Er zijn mensen die mij volgen en mij nooit een euro gaan betalen.
Dat is helemaal oké.
Ik ben dankbaar voor de mensen die dat wel doen. Zij zorgen ervoor dat ik deze gratis podcast kan maken, dat ik tijd heb om nieuwsbrieven te schrijven. Zonder hen werkt het niet.

Dus dankjewel. Oprecht. Dat ik dit elke dag kan en mag doen ga ik nooit vanzelfsprekend vinden, en tegelijk vraagt het veel werk, risico’s durven nemen, en veel therapie. Ahahaa. Laat ons daar ook eerlijk over zijn.

Ondernemen brings up all your inner bullshit, maar ook dat vind ik heel interessant.

Ik hoop dat ik bewijs ben dat het ook kan, met neurodiversiteit. Zolang je ermee werkt, en er niet tegenin gaat. Dat werkt niet. Dat voelt als constant tegen je eigen stroom inzwemmen.

### PUNT 7: Ik heb geen strategisch creatieplan en volg vooral mijn neus en goesting

Ik denk eigenlijk niet bijzonder ver vooruit.
Ik weet aan de start van een nieuw podcastseizoen zelden wat ik graag wil maken. Deze podcast heb ik bedacht op de dag dat ik een script schrijven staan had in mijn agenda.

Ik ben niet uit de corporate wereld gestapt om die opnieuw te creëren in mijn eigen verhaal.

Laat het. Ik doe dit vanuit goesting en vertrouwen en dikwijls de ingeving van het moment. Dat werkt ook het beste met mijn ADHD.

Ik vind het ook belangrijk dat ik hier van gedacht mag veranderen. Niet alles dat ik ooit heb gezegd in podcasts, zou ik nu nog op dezelfde manier zeggen. Soms ben ik het echt niet meer eens met mezelf van vijf jaar geleden. Maar dat houdt me niet tegen om nu mijn waarheid te delen. Laat ons vooral kritisch blijven en van gedacht mogen veranderen, en laat ons nu delen wat voor ons belangrijk is en waar voelt.

Je moet jezelf leren kennen en daaruit leren, ik denk dat dat de moraal van het verhaal is. Ik heb een job gecreëerd die past bij hoe ik denk, goed werk, wil dat mijn dagen eruit zien. Daar hoorde veel met mijn gezicht tegen de muur lopen, weer recht staan en eruit leren wat ik niet meer wil, bij. Dat mag. Leven is proberen en leren.

Ik verwacht niet van mezelf dat alles dat ik maak briljant of perfect is. Ik ben zelf benieuwd wat het wordt, en zelfs mijn imperfecte dingen blijken jullie al eens te helpen.

Dat is het enige dat telt.

Net als dat ik het tof vind om te doen. Dan blijft het namelijk ook duren zonder forceren.

Dankjewel om te luisteren, en tot binnen een paar weken!