De mythe van de gelukkige kindertijd

Hallo, en welkom.

Aflevering 70 vandaag! Het is zot hoe rap het allemaal gaat als je gewoon maar iets doet.

Deze aflevering hoort bij een themamaand in Club Foert rond luisteren naar jouw innerlijke kind en waarom dat zo ongelooflijk belangrijk is.

We beginnen daar officieel aan die maand op 10 april, dus voel je vrij om te joinen via clubfoert.be als je met anderen aan de slag wilt gaan rond dit onderwerp. We doen twee live coaching calls en heel wat topics over dit onderwerp dat zo essentieel is als je jezelf en je mentale gezondheid beter wilt verzorgen.
---
Innerlijk kind werk ligt voor mij aan de basis van het beter begrijpen van al mijn en onze impulsieve patronen en reacties.

Ken je die?

Overdreven boos worden voor iets dat anderen niet zo erg vinden. Ontploffen, je kas opvreten en dus imploderen, dingen heel persoonlijk nemen of enorm angstig zijn voor afwijzing. Bindingsangst. Verlatingsangst. De dynamieken daartussen in relaties.

Van die zaken waar veel volwassenen die ik coach niet graag over praten en al zeker niet trots op zijn, maar die ze in de intimiteit van onze calls gelukkig wel met mij delen.

Soms ben ik de eerste waar ze mee over die dingen kunnen praten.

Bepaalde gedachten die ze als stom of kinderachtig bestempelen.

Neigingen en patronen die ze niet graag aan de grote klok hangen omdat er veel schaamte over bestaat.

Dingen die we allemaal hebben en voelen, maar die ik als coach onder een vergrootglas mag leggen.

Wat mij voor dus de beste job ooit is, achter al die gordijnen kijken en de echte, mooie, boeiende maar vaak ook gekwetste mensen mogen zien, maar dat even geheel terzijde.
---
Voor ik inga op wat ik bedoel met de mythe van de gelukkige kindertijd, wil ik even wat meer vertellen over innerlijk kind werk en wat dat juist is.

Innerlijk kindwerk is een psychologische benadering die zich richt op het helen van emotionele wonden uit de kindertijd.

Het is gebaseerd op het idee dat we allemaal een “innerlijk kind” in ons hebben - het deel van onszelf dat onze vroege ervaringen, emoties en behoeften bevat, en die soms op minder handige wijze uit.

Bij innerlijk kind werk ga je in contact met dit jongere deel van jezelf om:

1 Traumatische of pijnlijke ervaringen uit je jeugd te verwerken

2 Negatieve overtuigingen en gedragspatronen te herkennen die zijn ontstaan in je kindertijd

3 Je innerlijke kind de zorg, liefde en aandacht te geven die het mogelijk heeft gemist

Deze therapievorm kan helpen bij het verwerken van:

* Herinneringen aan verwaarlozing of misbruik
* Gevoelens van onveiligheid of verlating
* Diepgewortelde schaamte of schuld
* Moeite met het stellen van grenzen
* Verslavingsgedrag en destructieve patronen

Mensen die innerlijk kind werk doen, leren vaak om met compassie naar zichzelf te kijken en hun emotionele behoeften beter te begrijpen. Dit kan leiden tot meer zelfacceptatie, betere relaties en emotioneel evenwicht.
---
Ik wil hier evenwel iets belangrijks aan toevoegen: het is niet enkel voor mensen die een duidelijk traumatische kindertijd beleefd hebben. Integendeel.

Ook mensen die rotsvast geloven dat ze een gelukkige kindertijd hadden met de liefste ouders ter wereld, hebben onderweg allerlei verwondingen opgelopen, die ze vaak een beetje hebben weggeduwd, en ik vertel je straks nog waarom.

Het kan echt ieder van ons helpen om te zien waar een jonger, banger, onzekerder kind in ons nu nog bepalend is voor wat we doen of proberen te vermijden in ons leven.

Het is immers dat kind dat bepaalt waar we de latten in ons leven leggen, waar we bang voor zijn, wat we mogen en niet mogen.

Innerlijk kind werk is waardevol voor iedereen die emotionele patronen uit hun jeugd wil onderzoeken en helen, ongeacht de ernst van hun jeugdervaringen.

Iedereen heeft in hun kindertijd bepaalde ervaringen gehad die invloed hebben op hun huidige emotionele leven.

We herinneren ons allemaal wel momenten waarop we ons niet gezien of gehoord voelden, of waarop onze emoties werden afgewezen of genegeerd.

Ja, ook als je ouders had die in staat waren om zich af te stemmen op jou en je emoties, heb jij zo’n dingen meegemaakt.

Zoals elk kind in ons systeem kreeg jij te maken met situaties waarin je je moest aanpassen aan verwachtingen van anderen, thuis of op school of in je familie van oorsprong.

Zelfs “normale” jeugdervaringen zoals verhuizingen, schoolwisselingen of conflicten, kunnen voor bepaalde blauwe plekken en wonden hebben gezorgd waar misschien aan voorbij is gegaan, maar die je wel hebt gevoeld.

Ook mensen met een relatief gelukkige jeugd hebben vaak delen van zichzelf onderdrukt om aan verwachtingen te voldoen.

Innerlijk kind werk kan helpen om:

* Meer begrip te krijgen voor je emotionele reacties
* Zelfcompassie te ontwikkelen
* Patronen te doorbreken die je niet meer dienen
* Contact te maken met kwaliteiten zoals speelsheid, creativiteit en spontaniteit

Heel boeiend, en als coach zie ik er hele mooie resultaten mee op vlak van zelfliefde, als mensen weer contact leren maken met hun innerlijke kind en te luisteren naar wat het te zeggen heeft zonder oordeel of voorwaarden.

Exact wat we deze maand samen gaan doen in Club Foert trouwens, dus vergeet je niet in te schrijven als je daar meer over wilt weten en leren.
---
Veel mensen die gigantisch veel baat zouden kunnen hebben bij dit werk, krijgen er nooit mee te maken of blijven er zelfs bewust ver van weg omwille van wat ik de mythe van de gelukkige kindertijd noem.

Kijken naar je kindertijd en wat je daar misschien niet meekreeg, is voor heel wat mensen iets dat enorm lastig is en onveilig voelt.

Alleen al dat is boeiend, want als het allemaal zo gelukkig was, waarom zie ik dan zoveel grote mensen vreselijk ongemakkelijk worden als ik vraag naar die tijd en de relatie met hun ouders?

Wel!
Ik ga je dat vandaag vertellen.

Omdat ik hoop dat het voor herkenning en nieuwsgierigheid kan zorgen waar het nu misschien al lang donker is, omdat de potjes van vroeger vooral dicht moeten blijven, ook al voel je dat daar van alles aan het borrelen en gisten is.

De meeste mensen zijn ervan overtuigd dat ze een goede, gelukkige kindertijd hebben gehad. Behalve als het heel veel scheelde, en dan denk ik aan overduidelijk misbruik of een compleet gebrek aan zorg.

Deze podcast heet “de mythe van de gelukkige kindertijd”, en ik heb even getwijfeld of ik hem wel zo zou noemen uit angst dat mensen direct zouden denken: ik heb een hele goede kindertijd gehad, niet voor mij.

Maar dan is dat maar zo. Elke timing is volledig oke.

Als jij aan het luisteren bent, dan is het omdat het zo moet zijn.

Welkom. Haha.

Geen enkele kindertijd is alleen maar zorgeloos en idyllisch geweest.

De kindertijd is voor elk van ons een periode van van alles. Lastig en mooi. Verdrietig en warm. Gevuld met alle emoties die te pas komen aan mensen die met elkaar samenwonen en proberen om zo goed en kwaad als ze kunnen kleinere mensen op te voeden en te kneden naar de verwachtingen van een systeem.

In het kader van innerlijk kind werk is het belangrijk om voorbij de mythe van de gelukkige kindertijd te kijken en te erkennen dat vrijwel iedereen een gemengde ervaring van de kindertijd heeft gehad, met zowel positieve als negatieve elementen.

Door de realiteit van je eigen ervaringen te erkennen, kun je beginnen met het helen van eventuele emotionele wonden, zonder het gevoel te hebben dat je ervaringen “niet erg genoeg” waren om aandacht te verdienen.

---
Er zijn een paar dingen die ervoor zorgen dat we onze eigen kindertijd graag als goed omschrijven en onze ouders als fantastisch en alleen maar liefhebbend.

Waarmee we voorbij gaan aan hoe de realiteit ook soms was, en vooral: hoe het voelde. Wat de impact was, ondanks alle goede bedoelingen en op zich ook gewoon goede mensen met hun eigen beperkingen en noden die niet ingevuld en soms gecompenseerd moesten worden.

Het is soms echt onwaarschijnlijk pijnlijk en ook verwarrend om te beseffen dat je als kind misschien niet de onvoorwaardelijke liefde hebt gekregen waar je als kind naar op zoek bent, en dat je gevoeld hebt dat bepaalde stukken van wie je was werden afgewezen door je primaire zorgfiguren.

Het hoeft niet of te zijn, het is vaak “en tegelijk”. Mijn ouders deden het met wat ze hadden, en tegelijk ben ik dingen tekort gekomen met bepaalde gevolgen voor mijn leven nu.

Niet elke ouder kan zich afstemmen op een kind. Sommige ouders worstelen zichtbaar, anderen onzichtbaar.

Zitten gevangen in een systeem dat niet bij hen past. Weten niet hoe ze met gevoelens om moeten gaan, niet van zichzelf, en dus ook niet van hun kinderen. Omdat ze zelf als gevoelig kind opgegroeid zijn in systemen van onderdrukking. Het patriarchaat. Het katholicisme. Het kapitalisme. All of the above.

Het is zo pijnlijk om als kind te voelen dat die verzorgers niet in staat waren om op een manier voor jou te zorgen die jou geliefd deed voelen, en dus doen kinderen wat minder pijnlijk is: ze gaan ervan uit dat dat tekort aan zorg en liefde aan hen ligt. Ze beginnen te geloven dat zij beter hun best moeten doen om zichzelf van liefde te voorzien.

Ook zonder dat je ouders hebt waar iets mis mee was, zijn veel van onze eigen ouders mensen die ook maar mensen zijn, met al hun eigen rugzakken en verwondingen uit hun eigen kindertijd.

Alice Miller noemt dat in haar boek “het drama van het begaafde kind” noodlijdende ouders. Die ouders konden soms niet anders dan hun eigen pijn en angst en wat ze zelf tekort kwamen aan liefde, zorg en aandacht, projecteren op hun kinderen, en de relatie met ons, hun kinderen, gebruiken om te compenseren voor hun eigen pijn.

Gekwetste mensen kwetsen mensen, ook al is dat met de beste bedoelingen. En ja, zeker, iedereen doet zijn best, maar soms is dat best niet wat best voelt voor diegene die ermee te maken krijgt. Ook iemands best kan serieuze gaten slaan in het zelfbeeld van een kind dat voelt of leert dat er van alles niet kan of mag of getoond mag worden.

Mijn Omdenken kalender zei vanmorgen: geen enkele plant groeit vrijwillig naar het donker.

Alles dat werd afgewezen, reist met ons mee en toont zich in waar we ons voor schamen, wat we beleven in neuroses en angsten, wat we niet durven te voelen, wat we verdoven met bepaalde verslavingen. Dat is niet zomaar. Dat werd gestuurd. Niet moedwillig. Maar voor de plant die scheef begint te groeien, doet dat er niet zo toe.

---

Er zijn verschillende redenen waarom mensen vaak vasthouden aan het idee dat hun kindertijd gelukkig was, zelfs wanneer dit niet helemaal strookt met de werkelijkheid:

1 Beschermingsmechanisme - We ontwikkelen psychologische beschermingsmechanismen om met pijnlijke herinneringen om te gaan. Het idealiseren van onze jeugd kan een manier zijn om onszelf te beschermen tegen moeilijke emoties.

2 Cognitieve dissonantie - Het kan moeilijk zijn om te erkennen dat mensen van wie we afhankelijk waren en hielden (zoals ouders) ons mogelijk hebben gekwetst of niet voldoende hebben beschermd.

3 Maatschappelijke druk - Onze cultuur bevordert het beeld van de kindertijd als een zorgeloze, gelukkige tijd. Afwijken van dit verhaal voelt als falen of ondankbaarheid.

4 Geheugenselectiviteit - We hebben de neiging om positieve herinneringen beter te onthouden dan negatieve, wat leidt tot een vertekend beeld van het verleden.

5 Vergelijking - Als we denken dat anderen het erger hadden, kunnen we onze eigen ervaringen bagatelliseren: “Ik had tenminste genoeg te eten, dus ik mag niet klagen.”

6 Loyaliteit aan familie - Het erkennen van pijnlijke aspecten van onze jeugd kan voelen als verraad tegenover onze familie of ouders.

7 Angst voor verandering - Het onderzoeken van onze kindertijd kan leiden tot veranderingen in hoe we onszelf en onze relaties zien, wat beangstigend kan zijn.

Deze overtuiging in stand houden kan echter persoonlijke groei in de weg staan en ons belemmeren om patronen te doorbreken die ontstaan zijn als reactie op werkelijke jeugdervaringen.

---
Je kan kijken zonder dat je iets moet doen of bespreken of bevestiging moet zoeken bij de hoofdrolspelers van het verhaal.

Ik voel dat veel mensen bang zijn om te kijken en te luisteren naar dat kindje in hen omdat ze denken dat dat maar kan als je erover babbelt met je ouders en zij bevestigen wat je hoort en ziet.

Maar dat is natuurlijk niet zo.
Innerlijk kind werk gaat over het verbeteren van de relatie met jezelf, niet over wat anderen daarvan vinden.

Als je vooral daarmee inzit, is dat zelfs een teken dat je nood hebt aan innerlijk kind werk. Het is het bange kind in jou dat stuurt, niet de volwassene die je ook bent.

Het gaat over contact maken met het kind in ons.

Je hebt alleen je eigen goedkeuring nodig.
Het gaat ook niet over anderen ergens de schuld van geven.

Je kan begrip opbrengen voor je ouders en voor jezelf en wat jij tekort kwam, ook al deden die mensen misschien hun stinkende best. Ook zij zijn maar mensen met beperkte capaciteit in een beperkend systeem vol regels die niet altijd voordelig zijn voor de mensen die in die systemen leven.

Ook zij hadden hun eigen angsten, schaduwen, onzekerheden en blauwe plekken.

Waardoor ze ons gedresseerd hebben met hun ogen en lichaamstaal, heel vaak zelfs nooit expliciet. Het is niet omdat je nooit letterlijk hebt gehoord dat je niet genoeg was zoals je was, dat je het niet hebt gevoeld als je thuiskwam met een rapport, iets vergat of iets anders deed dat niet hoorde. De schaamte die we toen voelden, die voelen we vaak nog altijd en proberen we voor te zijn, omdat die ooit zo vreselijk pijnlijk voelde.

Wij leren -zeker als vrouwen- om onszelf constant te verdunnen en te verhakselen en aan te passen op basis van wie voor ons staat.

We gieten altijd maar meer water bij de smakelijke wijn die we zijn.

Wijn wordt beter met ouder worden, maar niet als je er elke dag meer water bij giet.

We verliezen zoveel als we ons bange innerlijke kind laten bepalen wat getoond mag worden. De wereld verliest zoveel.

Ons enthousiasme. Onze boosheid. Onze speelsheid en levensvreugde.

Moet allemaal weg en achter slot en grendel, want stel dat iemand ons zou bestempelen als cringe en we zo uit de groep zouden kunnen gezet worden?

Gecanceld zelfs.
Op je werk.
Onder vriendinnen.

Dat denken we niet aan te kunnen, omdat we dat vaak zijn verteld: dat alleen komen te staan het allerallerergste is dat ons kan overkomen. Omdat dat kind gelooft dat wij nog klein zijn.

Maar misschien is het allerergste dat ons kan overkomen wel zo bang zijn om te stralen dat we onszelf volledig verliezen in onze drang naar goedkeuring.

Misschien is het tijd om eens echt te luisteren naar dat kindje in ons dat ons zoveel te vertellen heeft, en terug te gaan naar daar waar nog zoveel moois te halen valt.

Misschien verdienen we het wel om mensen rond ons te verzamelen die geïnspireerd worden door onze stralen, en niet angstig.

Zij die ons en wie we zijn kunnen dragen.

Niet perfect, maar net als wij, menselijk en dus feilbaar.

Heb ik je interesse gewekt voor innerlijk kind werk?

Kom dan naar club foert, waar dat ons maandthema wordt vanaf 10 april. Zo welkom!!