Hey daar,
Blij dat je hier weer bent.
Ik ben net terug van vier dagen met mezelf in Edinburgh, Scotland.
Ik moet nog even landen, letterlijk, al deed ik dat al gisterennamiddag rond een uur of drie.
Ik boekte de trip nadat ik ineens overal tekens zag dat ik naar Edinburgh moest. Ken je dat, dat je zwanger probeert te worden en plots overal zwangere vrouwen lijkt te zien?
Of een Citroen C3 wil kopen en alleen nog Citroens C3 ziet?
Ik had dat plots met Schotland.
Ik was er nog nooit geweest, maar het riep me, en dus heb ik geluisterd.
Ik zat er wat mee in dat de planning niet ideaal zou zijn, want ik kon alleen maar gaan in de week waarin ik de derde lancering van Note to Self had gepland.
Maar ik deed het toch, en het bleek ideaal, een traject lanceren en reizen.
Ik had alles mooi voorbereid, en het was de max, om door een heerlijke stad rond te tjolen en ondertussen te zien hoe jullie vlot en met veel enthousiasme inschreven.
Dankbaar dat dat allemaal kan.
Leve het internet.
Ook ankbaar dat de versie van mezelf die ooit niet durfde weggaan van haar keyboard als ze iets verkocht dood is ook.
Boeiende tijden, maar ik zou ze alvast niet meer willen meemaken.
---
Ik heb de laatste dagen veel nagedacht over alleen zijn.
Ik krijg bijvoorbeeld allerhande reacties als ik vertel dat ik graag citytrip zonder man en kinderen. Ik reis ook graag met die man en kinderen, maar zo af en toe eens weg van alles, om alleen te zijn met mezelf, ik heb dat als introvert echt nodig.
Ik zit er ook totaal niet mee in om veel tijd met mezelf door te brengen.
Ook in het dagelijks leven.
Ik werk thuis en ben daar heel de dag alleen, behalve als ik calls heb waarin ik anderen coach.
Ik ga graag alleen op restaurant of een koffie drinken.
Almaar liever, eigenlijk.
Ik vind daar niks zieligs aan, integendeel.
Alleen kunnen zijn en daarvan kunnen genieten is niet iedereen gegeven, maar het is iets dat ik almaar beter kan appreciëren.
Er is een quote van de Franse filosoof Blaise Pascal die ik meegeef aan de start van Note to Self: *Het meeste kwaad ontstaat omdat een mens niet kan stilzitten in zijn kamer.*
De meeste mensen zijn zelfs een beetje bang om stil te zitten met zichzelf en doen er letterlijk alles aan om dat vooral niet te moeten doen.
Ik vraag me dan af: kunnen we echt van zelfliefde spreken, als we de tijd die we doorbrengen met onszelf niet naar waarde kunnen schatten?
Zorgt dat er niet voor dat we constant op zoek gaan naar stabiliteit en rust in de buitenwereld, met alle gevolgen van dien?
Ik schreef er vanmorgen een instapost over die bij velen van jullie resoneert, en ik ga hem nog even voorlezen, als het niet geeft.
Misschien voel jij hem ook wel.
---
Alleen zijn met onszelf en onze gedachten is lastig omdat die gedachten niet altijd zo aangenaam zijn.
Dus gaan we scrollen, eten, drinken, validatie bij anderen zoeken, extra hard werken en ons best doen, alles om weg te geraken van ons diepste zelf en wat daar gaande is.
Als ik alleen onderweg ben en behalve een Facetime naar huis en wat small talk met de kerel in de lobby van het hotel mijn eigen stem niet hoor, besef ik pas hoe weinig het stil is in ons leven.
Daardoor horen we onszelf amper nog denken.
Alleen reizen en mijn journal meenemen is daar een cadeau voor.
In Schotland had ik toevallig ook zelf twee calls met een groepstraject en een membership dat ik volg, en het was zalig om te lezen, me te laten inspireren door de inhoud van die calls, en erover na te denken en te schrijven zonder dat daar iemand anders bij was.
En niet alleen dat: ik had niks op voorhand gepland.
Ook al zo tof.
Gewoon door de stad stappen, ergens binnenlopen, tijd nemen, niemand die sneller of trager wil gaan dan ik, jongens toch.
Zo kwam ik -toeval of niet- op een zalige expo over revolterende vrouwen terecht. Supercool en inspirerend.
Ik zette te veel stappen volgens mijn voeten, maar het was heerlijk, en ik kan het iedereen aanraden.
Mijn man, de sound engineer, is trouwens van dezelfde mening en trakteerde zichzelf voor zijn verjaardag op drie dagen Londen om alle nerdy museums te gaan bezoeken waar ik te rap wil doorvliegen naar zijn goesting. Ik ben dankbaar dat hij het ziet zitten om alles een paar dagen alleen te doen, thuiskomen is dan ook nog eens zo geestig.
Ik wil dat mijn kindjes leren dat ouders meer zijn dan ouders. Dat dat mensen zijn die andere dingen leuk vinden dan alleen maar zorgen voor het gezin, zodat zij dat later ook mogen van zichzelf.
En ja, soms kom je onderweg jezelf tegen.
Dat is nu eenmaal zo in het leven.
Maar ik geloof keihard dat je daar liefst niet van wegloopt.
Een sterke relatie met jezelf opbouwen doe je in goede en kwade dagen. Alleen zijn doet soms dingen naar boven komen die je makkelijker kon wegduwen als je in de ambiance van veel volk zit.
Maar het is zo essentieel om te leren om in je eigen team te zitten en ruimte te maken voor jezelf, je zorgen, je gedachten, je dromen en plannen.
Dat is exact wat deze reis mij heeft gebracht.
Even uitzoomen en mezelf wat vragen stellen.
Rond wat ik wil.
Hoe ik de dingen zie.
Waar ik de afgelopen tijd voorbij ben gegaan aan mijn waarheid of te veel bezig ben geweest met dingen die er eigenlijk niet eens zo hard toe doen.
Zo interessant altijd.
Leve de stilte en wat verse lucht om wat klaarheid te scheppen en je te beroepen op je eigen, innerlijke wijsheid.
En ik weet het, soms vergt dat wat organisatie, wat controle loslaten, wat vertrouwen in je eigen kunnen en dat van anderen.
Maar je mag, en wij mogen dat.
En als je tijdens het beluisteren van deze aflevering voelde dat er bij jou een klein vlammetje van goesting of mogelijkheden ging branden, dan hoop ik dat je ernaar kunt luisteren en samen met anderen kunt kijken hoe je wat brandstof op dat vuurtje kunt gooien.
Op mijn Instagram @kellyderiemaeker kun je wat foto’s vinden van mijn trip, ik heb een stukje van mijn hart in Edinburgh laten liggen, en een stukje van mezelf teruggevonden.
Meer kon ik niet wensen.
Merci om te luisteren, en tot de volgende keer!