Kelly zegt foert!

6 lessen uit duizend dagen journaling

Aflevering 55

Ongeveer duizend dagen geleden ging ik door een zware periode. Ik besliste om te doen wat nog wel lukte: elke dag een stukje in mijn dagboek schrijven. Ik schreef mezelf erdoorheen, en vertel je er alles over in deze aflevering. 

Hier heb ik het over:

  • hoe ik ongeveer duizend dagen geleden begon met elke dag in mijn dagboek schrijven, en waarom dat toen zo nodig voelde en ik dat graag wil vieren

  • wat mijn Amerikaanse coach over mij schreef toen ik het heel lastig had

  • hoe ik mezelf was kwijtgespeeld onderweg, en hoe dat niet voor het eerst was

  • wat ik leerde door mezelf erdoor te schrijven

Hier verwijs ik naar:

Hey daar, welkom in deze podcast.

Ik zit op een hele goede plek in mijn cyclus, en ik ben on fire. Just saying.

Voor ik begin, even voor de duidelijkheid: deze podcast is een aanloop naar één van mijn lievelingsmomenten van het jaar: de periode waarin ik Note to Self geef. Dat is een zalig online traject van 5 weken rond ontdekkend dagboekschrijven, waarmee ik al honderden vrouwen aan het schrijven kreeg.

Weetje: op mijn mailinglijst staan, zorgt ervoor dat je bij de opening kans maakt op zalige bonuspakketjes met tarotkaarten, journals en mijn lievelingsstiftjes.

Dus als je interesse hebt, zet je dan even op mijn mailinglijst via notetoself.be of de link in mijn shownotes op kellyzegtfoert.be. Check!
---

Ik heb iets te vieren vandaag.

Allez, bijna, maar ik ga nu al vieren omdat me dat beter uitkomt en je helemaal zelf mag kiezen waarom en wanneer je je slingers ophangt.

Binnen een paar dagen is het duizend dagen geleden dat ik een belangrijke beslissing nam. Al wist ik toen nog totaal niet hoe belangrijk die beslissing achteraf zou blijken te zijn.

Dat is namelijk altijd zo met keuzes en de toekomst: je weet het niet. Nooit.

Duizend dagen, omgerekend is dat 2,7 jaar. Januari 2023.

Een periode waar ik niet bijzonder graag naar terugkijk, maar ik ga het vandaag toch doen.

Zonder in detail te gaan, maar ik denk dat het voldoende verjaard is om een stukje van mijn ervaring te delen.

1000 dagen geleden besloot ik om elke dag te schrijven in mijn dagboek, omdat ik voelde dat ik aan het verzuipen was in mijn leven en dan vooral in mijn gedachten over mezelf.

Een paar weken eerder was ik snikkend en doodop bij mijn therapeute terechtgekomen als één bol angst, stress en zenuwen.

Ik was op.
Ik was in paniek.

Voelde me zo ongelooflijk alleen.

Mijn zelfbeeld zat onder nul.
Ik was teleurgesteld.

Mijn eigenwaarde was zo goed als onbestaande en ik was bang, zo bang.
Voor de toekomst.

Voor wat ik begon in te zien en wat daar de gevolgen van zouden zijn.
Zowel op persoonlijk als professioneel vlak voelde ik dat er knopen moesten doorgehakt worden, maar ik kon nog niet zien welke dat dan waren en hoe ingrijpend dat allemaal zou zijn voor mij en andere mensen.

Op dat moment zat ik gelukkig ook in een groepstraject van een jaar met een Amerikaanse coach, en bij haar kon ik ook terecht om in te storten.

Achter de schermen, want ik zat in een situatie die me het gevoel gaf dat ik voor de schermen niet kon voelen, laat staan delen, wat er aan het gebeuren was met mij.

Vreselijk.
Vreselijk eenzaam ook.
Hartverscheurend lastig.
Ik snap nog altijd niet hoe ik het allemaal heb gedaan, wat moest gebeuren, maar ik deed het en dat is het belangrijkste.

Als Taylor Swift “I can do it with a broken heart” zingt, weet dan dat ik het zo hard voel, wat ze daarmee bedoelt.

Ik deed het met een gebroken hart, en tussenin lag ik languit op de vloer.

Ik had gelukkig mensen rond mij die met mij konden kijken naar wat er aan het gebeuren was, mij rechtop te helpen als ik daartoe in staat was, en ondertussen grenzen te trekken waar ik het al lang niet meer zelf kon.

Ik nam me voor om mezelf erdoor te schrijven. Schrijven kon ik. Al was het een paar zinnetjes per dag, dat zou mij wel lukken. En ik had die kleine succesjes en afspraken met mezelf nodig toen het zo donker was.

Mijn Amerikaanse coach maakte een post over mij toen, die ik niet deelde omdat ik nog niet klaar was om te vertellen hoe het was, maar dat ben ik nu alles al lang achter de rug is, wel.

Ik lees even een stukje voor in vertaling:

Ik had iemand in mijn mastermind die er, zoals ik het noem, door aan het gaan was. Ze liep tegen een burnout aan, ging door een breakup en veranderingen op haar werk.

Een nieuw zelfbeeld was aan het ontwaken, maar zoals het vaak gaat, voelde het portaal van groei dat zich opende eerder als een verschrikkelijke rollercoaster waar niemand op wil zitten. En toch vond ze zichzelf vastgeklikt in het karretje, schreeuwend en met witte knokkels.

Ondanks alles kwam ze naar elke call, was ze daar volledig. Ik vroeg haar hoe ze het deed. Ze vertelde me dat ze zichzelf erdoor schreef. Elke dag, al was het maar voor drie minuten, checkte ze in met zichzelf op papier. Ze heeft dit ondertussen al honderden keer gedaan, en heeft niet de bedoeling ermee te stoppen.

Toen vertelde ze me dat als ze haar aanpak in een framework moest steken, het dit zou zijn:

1. Zichzelf erdoor schrijven door middel van journaling
2. Ondersteuning vragen (zoals in de mastermind groep, maar ook door weer in therapie te gaan en steun te zoeken bij vrienden)
3. Al de gevoelens voelen (ze weende bijna elka dag, zei ze, en het was een van de eerste keren in haar leven dat ze zichzelf dat toeliet zonder schaamte of onderdrukking

Dat is het.

Jezelf ondersteunen en in je eigen team zitten, betekent niet dat je leven er kalm uitziet. Het betekent dat als het echt en rauw en pijnlijk voelt, je blijft bouwen aan de relatie met jezelf door te schrijven.

Het betekent dat je uitreikt als je op je laagste punt zit en de mensen die je graag zien de kans geeft om je daar te zien en je erdoor te helpen.

Je weent, je schreeuwt, je ligt op de vloer en slaat met je vuisten. “

Fjoew. All the feels als ik het herlees. En het is wat er gebeurde. En je zag er niks van online.

---
Lang verhaal kort: ik was Kelly weer kwijtgespeeld onderweg.
Dat was lang niet de eerste keer.

Het is niet zo gek, besef ik nu, maar het was kak, en is het nog altijd als ik merk dat ik het doe.

Ik heb -zoals velen van ons- nooit geleerd om mezelf centraal te zetten.
Ik zet anderen centraal in mijn leven als ik er niet voor oplet, en dat heeft gevolgen voor mijn acties en mijn zelfbeeld.

Eén van de grote gevaren van een laag zelfbeeld of weinig eigenwaarde hebben, is dat je ernaar op zoek gaat op de verkeerde plekken.

In de blik van anderen, meestal.

Als je je niet genoeg voelt, omdat je als kind meekreeg dat anderen vonden dat jezelf zijn niet voldoende was om hun liefde te verdienen, of omdat je als vrouw opgroeide in een patriarchaal systeem, dan ga je je focussen op externe validatie.

Je kijkt naar jezelf door de blik van de anderen. Je focust in alles op de noden van anderen.

Je weegt je waarde af aan hoe waardevol zij jou vinden.

En leert jezelf al heel jong te verliezen in de verwachtingen die anderen van je hebben.

In je gezin van oorsprong pik je op wie jij wel en niet mag zijn.
Wat je wel en niet mag tonen.

Welke gevoelens veilig zijn, en worden geprezen, en welke voor afwijzing zorgen en dus vermeden of weggeduwd moeten worden.

Later leer je hoe je flink kunt zijn op school.
Hoe je promotie kunt krijgen op je werk.
Hoe je aantrekkelijk wordt voor een partner.

Zeg mij wie ik moet zijn, en ik zal in die rol schieten, is wat veel meisjes meekrijgen, bewust of onbewust.

Wie wil jij dat ik ben versus dit ben ik, en ik verdien het om daarvoor gekend en graag gezien te worden.

Wij leren zo om onszelf te verlaten en te verliezen.

We internaliseren een hoop verhalen over dankbaarheid en ondankbaarheid, goed en fout, flink of stout, en die verhalen worden onze innerlijke stem.

We zijn niet doodop, we zijn dankbaar dat we deze job of relatie hebben.
Vanuit een laag of te weinig ontwikkeld zelfbeeld leren we dankbaar te zijn voor broodkruimels aan aandacht, liefde of zorg.

We leren om niet meer te verwachten.
We voelen niet eens meer hoe teleurstellend dat is, omdat we dat gevoel met van alles en nog wat leren te verdoven.

Denk terug aan mijn afleveringen over verslavingen en hoe logisch ze eigenlijk zijn.

Vandaag ben ik -gelukkig- een heel eind verder.
Niet aan de andere kant, want ik geloof niet dat er een andere kant is waar alles plots makkelijk en rustig en ontdaan van de shit die bij het leven hoort is. Maar ik ben er -zoals mijn toenmalige coach zei- wel door moeten gaan.

Elke dag in mijn dagboek schrijven, ik kan niet genoeg zeggen wat dat heeft gedaan voor de relatie met de allerbelangrijkste persoon in mijn leven: mezelf. Maar ik ga het toch proberen. Wij zijn de enige mensen waarmee we liefst heel ons leven door een deur moeten kunnen. Hoe wij naar onszelf kijken en tegen onszelf spreken is essentieel voor hoe onze relaties met anderen voelen en verlopen.

Duizend dagen aaneensluitend schrijven is op dat vlak een complete gamechanger voor mij geweest. En een oefening in mijn lat lager leggen.

Ik heb één regel: ik doe het elke dag, al is het maar een lijn.

Maar vaker zijn het een paar pagina’s. Soms één, soms vijftien.

Ik begin met “what’s the matter, love?” en ik schrijf door zonder censureren. Ik luister naar mezelf zoals een lieve, verantwoordelijke ouder luistert naar een kind dat uit school komt na een lange dag. Liefst maak ik er ’s ochtends tijd voor, ’s avonds kan ook, maar dat voelt anders. Minder coachend en ondersteunend, ofzo.

Meestal trek ik minstens een tarotkaart om te zien wat er naar mij wordt gespiegeld of getriggerd door de betekenis ervan.

**Dit zijn de voornaamste lessen die ik leerde:**

1. We verliezen onszelf in verhalen die klinken als de waarheid

Na duizend dagen schrijven en systematisch terugkeren naar mezelf en wat ik voel en wil, zie ik dat we onszelf meestal verliezen in verhalen.

We liegen het strafst als we tegen onszelf liegen, zeg ik soms tegen mensen die ik coach.

Ik kan heel goed tegen mezelf liegen.

Of beter; ik ben sterk in verhalen kiezen die me behoeden voor de pijn die ik toch onder ogen moet kijken.

Dat dingen lastiger zijn dan ik durf toe te geven.
Dat ik harder ben tegen mezelf en anderen dan ik zou willen.

Dat ik wat vanzelf zou moeten gaan volgens onze maatschappij -denk elke dag gaan werken of een kind krijgen- alles behalve vanzelf vindt gaan.

Dat het niet evident is om te blijven doen wat je doet als je door levensveranderende transities gaat, zoals een ouder verliezen of zelf plots een ouder worden.

Moeten zorgen voor iemand in je omgeving die hulpbehoevend wordt.
Zelf iets voorhebben dat je hulpbehoevend maakt, en voelen hoe weinig ruimte er bestaat in onze maatschappij om daarmee om te leren gaan en tot verwerking of zorg te komen.

Als wij niet mogen voelen dat het lastig is, dat we ons leeggezogen voelen, of opgeslorpt door de verhalen en verwachtingen van anderen, dan gaat niemand dat voor ons doen.

Je kan lang wachten als jij zelf niet in staat bent om te voelen dat er over je grenzen wordt gegaan. Niemand gaat jou komen zeggen dat het wat minder mag, dat moeten en mogen wij zelf doen.

Maar als jij leerde dat jouw waarde samenhangt met je productiviteit of hoe belangeloos jij je inzet voor anderen, dan zie je je vaak ook omringd door mensen die jouw belangeloosheid de max vinden.

Dan ben je misschien wel trots op hoe weinig jij nodig hebt.
Dan ben je misschien al jaren scheel van de honger op vlak van liefde en aandacht, maar ben je ervan doordrongen dat niks nodig hebben op dat vlak jouw superkracht is, en de enige reden om graag gezien te worden.

Dan geloof je ook dat niemand je graag zou kunnen zien als je aangaf dat je toch meer nodig hebt.

Dat klopt niet.

Wat wel klopt, is dat er soms een paar relaties moeten eindigen die gefundeerd zijn op de versie van jou die niks nodig denkt te hebben.

Jij die meer nodig hebt, is vaak het einde van die relaties, en nodig, zodat je plaats kunt maken voor relaties met mensen die jou graag zien met alles aan jou. Jouw noden, jouw verwachtingen, jouw standaarden, die je helemaal zelf mag bepalen. Niet simpel, als je nooit hebt geleerd wat jij wilt, leuk vindt, verwacht van mensen en dingen.

Niet simpel, wel perfect mogelijk.

2. Radicaal eerlijk zijn met jezelf is moeilijk maar nodig om iets te kunnen veranderen.

Ik spreek veel mensen die ervan overtuigd zijn dat ze zichzelf graag zien, maar in werkelijkheid beenhard zijn voor zichzelf.

Of mensen die zeggen niet bang te zijn, maar in alles dat ze zeggen en doen uitstralen dat ze vanbinnen compleet blokkeren uit angst om iets verkeerd te doen of te zeggen.

Ik coach soms mensen die zeggen dat ze zich niks aantrekken van wat anderen van hen vinden of zeggen, maar constant dingen zeggen als “je gaat nu waarschijnlijk denken dat ik x of y ben”.

Of mensen die denken dat ze chill zijn, maar vanuit innerlijke paniek heel de tijd zeven versnellingen hoger schakelen en zichzelf verliezen als iemand een verzoek doet.

Je ziet je eigen blinde vlekken niet.

Net daarom is een coach of therapeut zo waardevol.

Die kan je vriendelijk wijzen op hoe je over jezelf of anderen praat, of welke denkfouten je maakt waarmee je een aandeel hebt in je eigen lijden. Waar je versnelt in plaats van vertraagt.

Je aandeel zien in dingen, is niet hetzelfde als jezelf beschuldigen.
Het aandeel van anderen zien in dingen, kan ook zonder iemand ergens van te beschuldigen of de confrontatie aan te gaan. Erkennen is niet hetzelfde als aangaan of veranderen.

Het is kijken naar wat je wel in de hand hebt en wat niet, en je kracht terugnemen door daar eerlijk over te zijn, zodat je jezelf kunt ondersteunen om aan het stuur van je leven te gaan zitten en iets te veranderen.

Het is nieuwsgierig zijn naar onze aangeleerde of aangenomen gedachten, en beseffen dat we die kunnen en mogen kiezen.


**3. De vraag: welke rol speel ik in mijn eigen lijden is er een van bekrachtiging, niet van beschuldiging.**

Als ik begin te kijken en luisteren, dan ben ik bang dat ik ga ontdekken dat ik eigenlijk niet zo gelukkig ben en daar iets aan moet doen, hoor ik vaak.

Even voor de duidelijkheid: je moet niks.

Maar je kan niks veranderen als je niet kijkt.
En misschien besef jij wel niet hoe krachtig je bent, wat heel normaal is in het patriarchaat.

Als ik mensen coach, dan maak ik dat altijd duidelijk: het is niet omdat je kijkt, dat je iets moet doen. Dat beslis jij. Jij bent de baas van je eigen leven. Altijd.

Vaak zijn mensen niet gewend dat ze zelf dingen mogen beslissen.
Besteden ze die kracht ook constant uit aan anderen, en hopen ze dat ik ga zeggen wat ze moeten doen.
Ik zeg nooit wat iemand anders moet doen.
Ik heb geen idee wat jij met je leven moet aanvangen.
Ik weet het al niet van mijn eigen leven, haha.

Als jij naar je huwelijk kijkt, voelt dat het scheef zit en dat je jezelf tekort doet, en toch beslist dat je blijft voor het geld, wie ben ik dan om te zeggen dat dat niet goed is?

Jij bent diegene die kiest.
Altijd en overal.

Ik kan jou wel helpen door je te wijzen op je opties, op je blinde vlekken, op je veronderstellingen, op waar je invult voor de ander, op je waarde, op het feit dat je volgens mij voldoende capabel bent om een aantal beslissingen te nemen, maar dan nog ben jij diegene die best van al weet wat je op dit moment het belangrijkste vind. Of ook: hoe snel je wilt gaan.

Ik kan zeggen: jij verdient beter.
Maar jij beslist of je daar een actie aan koppelt.

Dat is ook zo met schrijven en beginnen kijken.

Je moet niks.

Wat een ander daarvan vindt is minder belangrijk dan wat jij ervan vindt.
Altijd.

Het zijn immers niet de sokken op de vloer die ons ongelukkig maken, maar onze gedachten over de sokken op de vloer.

Schrijven draait voor mij rond de vraag: wat vind ik van mezelf? Wat geloof ik over mezelf? Waar leg ik de lat voor mezelf en anderen?

Wie leerde me dat? Klopt dat wel?

En zien waar wat je gelooft je beperkt om vooruit te gaan en je beperkingen achter je te laten.

4. Wat je elke dag doet, is belangrijker dan wat je af en toe doet

Reps, reps, reps, zeggen ze bij krachttraining.

Connectie maken met jezelf is een spier die je kan trainen. Het wordt almaar makkelijker, je voelt almaar beter wat je nodig hebt en waar je dat tegen jezelf zou durven minimaliseren.

Zelfzorg is een inside job.

Het is niet omdat anderen vinden dat je gelukkig moet zijn met wat je hebt, dat jij je ook gelukkig voelt met wat je hebt. En jij bent de enige die dat kan voelen en ook mag voelen en aangeven en uitspreken.

Of anderen het erkennen is bijzaak.
Jij bent diegene die het kan weten, jij bent op elk moment de expert van jouw eigen leven en jouw eigen ervaring.

Je hoeft die bevestiging niet langer bij anderen te zoeken.
Als jij het voelt, dan voelt het zo voor jou.

En de beste manier om te voelen is terugkeren naar jezelf en jouw ervaring en daar geen toeval van te maken, of iets dat heel af en toe gebeurt, maar er een systeem in te steken zodat je zeker weet dat je er tijd en dus ook prioriteit aan geeft.

5. Wij zijn maar zo sterk als wat we geloven over onszelf en onze kracht

Als mens, als partner, als moeder zijn we maar zo volledig als ons zelfbeeld en ons geloof in onszelf dat toelaat.

Als je het fantastische Inside Out 2 zag, dan weet je dat ons zelfbeeld bestaat uit overtuigingen die we over onszelf hebben.
Die overtuigingen zijn dan weer gebaseerd op onze ervaringen uit het verleden.

Als je blijft geloven wat je altijd geloofde, dan herhaal je daarmee meestal de zaken die voor die overtuigingen zorgden.

Je kan en mag alles geloven dat je wilt over jezelf.

Als jij gelooft dat alles je overkomt en dat je altijd pech hebt, dan zal je daar overal bewijs voor zien en dat verhaal ook systematisch bevestigen.

Je moet dus opletten met wat je leerde te geloven over jezelf.

Als je je daar niet bewust van bent, dan blijf je vaak hangen in patronen van krachteloosheid.

Dan heb je niet door dat je geen krachteloos kind meer bent, maar een volwassene die echt haar eigen beslissingen kan en mag maken, en in staat is om om te gaan met de gevolgen van die beslissingen.

Niet alles dat eng of beangstigend voelt, is ook zo levensgevaarlijk als dat voelt.

Of het nu gaat om je eigen zaak beginnen of je buikgevoel volgen in een relatie, de meeste dingen zijn het risico waard, zelfs al weet je niet of het de juiste of perfecte beslissing is.

Als je ervoor kiest om altijd te blijven leren en bij te sturen, en in je eigen team te zitten in plaats van je eigen ergste criticus te zijn, dan kan er je eigenlijk weinig overkomen.


6. Jij verdient het om in jezelf te investeren en daar de tijd voor te nemen

Ik weet het, de kans is groot dat jij nooit een voorbeeld zag van iemand die zichzelf zorg, hulp, rust of tijd mocht of kon gunnen.

Wees dan aub zo snel mogelijk de doorbreker van die ellendige cyclus, zodat je het niet onbewust meegeeft aan je eigen nageslacht, als je ervoor kiest om die te hebben.

Vind je het een zotte gedachte om elke dag tijd te maken voor jezelf en de relatie met jezelf?

Dan nodig ik je graag uit om volgende week in te schrijven voor Note to Self.

Gedurende vijf weken leer ik je schrijven voor jezelf, ontdekken wie je bent onder de laag van gesocialiseerd gedrag, en jezelf vrijmaken van de druk van de verwachting van anderen.

Ik neem je op sleeptouw om je eigen kracht te herontdekken, te voelen wat jij nodig hebt, en dat te doen voor de rest van je leven, als het aan mij ligt.

Merci om te luisteren, en heel graag tot de volgende aflevering!

Heb je genoten van deze aflevering? Laat dan zeker even een review of rating na op Apple Podcasts of Spotify. Zo kunnen anderen ook mijn podcast ontdekken.